Χτες βρεθήκαμε με τους σπουδαστές δημοσιογραφίας από το δημόσιο ΙΕΚ του Αγρινίου στην έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Αρτίκου στην παλιά Λαχαναγορά. Εκεί όπου παρουσιάζει ένα ασπρόμαυρο αφιέρωμα στο Μεσολόγγι, με το αλάτι, το νερό, τους ανθρώπους, την Ιστορία. Αφιέρωμα το οποίο έχει ήδη ταξιδέψει πολύ και έχει και την βοήθεια ενός θαυμάσιου φωτογραφικού λευκώματος που έχει φτιαχτεί με κείμενα του Νίκου Αλιάγα.
Ο ίδιος ο φωτογράφος(και για χρόνια εκπαιδευτικός)μίλησε στους σπουδαστές για τον Αλιάγα και πώς εκείνος κατάφερε να κρατά την ελληνικότητά του μέσα στο ίδιο το σύστημα της Γαλλίας, μέσα στην κουλτούρα της. Τους είπε για τη σημασία των γραμμών, της συμμετρίας, για το φωτορεπορτάζ που τόσο πολύ θαυμάζει, τη σχέση του με τον βραβευμένο χτες με Πούλιτζερ, Γιάννη Μπεχράκη. Τους είπε για τη στιγμή, για το ψέμα που μπορείς να πεις με μια αληθινή φωτογραφία, για το πώς πρέπει να δείχνεις και ανθρώπους που αρνούνται, δεν συμβιβάζονται. Για το πώς η ευκολία της φωτογραφίας είναι τελικά η δυσκολία της, για το πώς βρήκε το πρώτο όνομα του Μεσολογγίου να είναι «Μισολόγγι», για το πώς νιώθει το ίδιο άνετα στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι και πώς πιστεύει ότι οι δήθεν διαφορές τους είναι για τα καφενεία. Έκανε τον κόπο να τους καθοδηγήσει ζητώντας τους συγγνώμη κιόλας!
Βγαίνοντας από την έκθεση πέσαμε πάνω στην έκθεση για τον Μπελογιάννη ακριβώς απέναντι. Φυσικά πιάσαμε κουβέντα για το θέμα με κανα δυο σπουδαστές που ενδιαφέρονται πιο πολύ για κάτι τέτοια. Δεν μπορούσε να λείψει από την κουβέντα τι έχει πει ο γιος του Μπελογιάννη για τον πατέρα και όσους επικαλούνται σήμερα το όνομά του και την προσφορά του. Πράγματα που λέγονται εύκολα έξω από μια έκθεση, όχι όμως και τόσο πολύ στον δημόσιο λόγο. Και τότε θυμήθηκα την αληθινή αξία που έχουν παρόμοιοι χώροι, οι οποίο δεν είναι αυτονόητοι σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Δίνουν την ευκαιρία να δεις παραπέρα, να σκεφτείς έξω από τις ανακοινώσεις και τα δελτία Τύπου, έξω από την παντοδυναμία των κομμάτων, των «νεολαιών», των ενώσεων. Εκεί όπου ο Βασίλης Αρτίκος μπορεί να συμβουλέψει τους εκπαιδευόμενους, όπως έκανε στο τέλος της περιήγησής τους στην έκθεσή του: «Να έχετε δύναμη και να είστε έτοιμοι ακόμα και για τα χειρότερα. Εμείς ζήσαμε πολύ καλά, ξεκινήσαμε φτωχοί, από σπίτια που δεν είχαν την τουαλέτα μέσα και καταλήξαμε να γυρνάμε τον κόσμο. Μπορεί εσείς να τα χάσετε όλα αυτά και να βρεθείτε μπροστά σε μια πρωτοφανή κατάσταση. Να διαβάζετε, να ακούτε μουσική, να έχετε χόμπι. Να είστε δυνατοί και να στηρίζεστε ο ένας στον άλλο, να ξέρετε ότι στη ζωή λίγα είναι εκείνα που ο άνθρωπος χρειάζεται αληθινά». Βάλσαμο.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία κάτι τύποι σήμερα κάνουν διαμαρτυρία έξω από υπουργείο κι έχουν βάλει κρεμάλες στα δέντρα! Που μια πολιτικός βγήκε πάλι στο κουρμπέτι για να μας αποζημιώσουν οι Πέρσες για τις πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης. Που κάτι τύποι σημάδεψαν χτες τα σπίτια γυναικών ελεγκτών του Μετρό με σπρέι και γράφουν «εδώ ζει η ρουφιάνα η… τάδε, έξω από τη γειτονιά, ράους!». Που ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, υπεύθυνος για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές ώστε να βρει λεφτά από τον παγκόσμιο καπιταλισμό, έχει φτιάξει μια πολιτική κίνηση, τους «53» η οποία γράφει σε μανιφέστο της: «για την ανάγκη της γυναικείας απελευθέρωσης, η γυναίκα ελεύθερη από τον άντρα και οι δύο ελεύθεροι από τον καπιταλισμό»!
Γέρασα και δεν μπορώ να φύγω να γλιτώσω. Κι έχει και δημοτικό συμβούλιο με θέμα το πανεπιστήμιο σήμερα. Ποιος αντέχει πάλι τα ίδια λογύδρια… Ευτυχώς που στο Αγρίνιο κάποιοι έτρεξαν, ίδρωσαν, μάτωσαν για να έχουμε κανα- δυο χώρους να ξεχνιόμαστε που ζούμε. Να πηγαίνουμε να βλέπουμε τις φωτογραφίες του Αρτίκου μαζί με νέους ανθρώπους που ακόμα έχουν πολλά να κάνουν σε τούτο τον τόπο για να τον αλλάξουν ωραία και ειλικρινά. Όχι με λύσσα και υστερόβουλο ψέμα.
Γ.Συμψηρής
πηγή: http://agrinionews.gr
