Του Λίνου Υφαντή,

Το μέτρο της απαγόρευσης κυκλοφορίας επιβάλλεται συνήθως από δικτατορικά καθεστώτα ή για λόγους ασφαλείας σε καιρούς πολέμου. Σε αυτό το σημείο κάλο είναι να διευκρινιστεί ότι τον καιρό που γράφεται το  παρόν άρθρο έχουν παρθεί κάποια περιοριστικά μέτρα για την κυκλοφορία σε όλη σχεδόν την Ευρώπη  λόγω της πανδημίας του Κορωνοϊου, η φύση των οποίων δεν μπορεί να συγκριθεί με την παρακάτω ιστορική αναδρομή.

Όταν οι Ιταλοί μπήκαν στο Αγρίνιο επέβαλλαν ολική απαγόρευση της κυκλοφορίας των πολιτών από τις 18:00 το απόγευμα έως τις 07:00 το πρωί το χειμώνα. Τους θερινούς μήνες το ωράριο άλλαζε από τις 20:00 το απόγευμα έως τις 06:00 το πρωί. Σημειωτέον ότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε θερινή-χειμερινή ώρα.

Τις βραδυνές ώρες ίσχυε επίσης και η πλήρη συσκότιση για το ενδεχόμενο αεροπορικών βομβαρδισμών. Χαρακτηριστικά απαγορεύονταν και η παραμικρή διαφυγή ακτίνας φωτός από τα παράθυρα.

Οι Ιταλοί απαγόρευαν να κάθονται στις αυλές ή τα μπαλκόνια οι ένοικοι των σπιτιών. Αν παραβιάζονταν η απαγόρευση αυτή, τότε δε δίσταζαν να πυροβολήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν οι κάτοικοι να κάθονται ακόμα και τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες με κλειστά πόρτες και παράθυρα μέσα στα σπίτια τους σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Όταν το 1943 τη διοίκηση της πόλης ανέλαβαν οι Γερμανοί όχι μόνο διατήρησαν τα παραπάνω μέτρα, αλλά επέβαλαν σε κάθε σπίτι να αναρτά τα ονόματα των ενοίκων που διαμένουν εκεί. Αν γίνονταν έλεγχος και διαπίστωναν ότι κάποιος ένοικος που υπήρχε στη λίστα που είχε αναρτηθεί στην πόρτα του σπιτιού έλειπε, περίμεναν βαριές συνέπειες τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Παρόλα τα ασφυκτικά μέτρα απαγόρευσης, το κίνημα της εθνικής αντίστασης γιγαντώθηκε και μέσα στην πόλη. Για παράδειγμα όσα μέλη μιας οικογένειας διέφευγαν στο βουνό, με διάφορα τεχνάσματα έσβηναν τα ονόματά τους από την αναρτημένη λίστα ώστε να αποφύγουν τον έλεγχο.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν αφορούσε φυσικά τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ένας εξ αυτών το φθινόπωρο του 1941 κράτησε έναν ταβερνιάρη ανοικτό στην περιοχή του σημερινού ναού της Παναγιάς λέγοντας του ότι η απαγόρευση δεν ισχύει για αυτόν και να μην φοβάται. Δε λογάριαζε όμως στο αντιστασιακό κίνημα που ακόμα δεν είχε πάρει σάρκα και όστα οργανωτικά. Όταν βγήκε έξω τα μεσάνυκτα, δέχτηκε επίθεση από αγνώστους, οι οποίοι τον δολοφόνησαν με 17 μαχαιριές.

Τα παραπάνω μέτρα δεν ίσχυαν μόνο στο Αγρίνιο αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Τα κλειστά μπαλκόνια και παράθυρα σφράγισαν για 3 και πλέον χρόνια τη ζωή των Ελλήνων.

Πηγές:

ΟΠΙΚΟ – Μαρτυρίες από την Κατοχή και την Αντίσταση στο Κολωνάκι (1941-44)

Μίμη Παπαθανάση. Τα μέτρα κατάτης ελευθερίας και κατά της ζωής των Αγρινιωτών, από τα Ιταλογερμανικά στρατεύματα κατοχής ( 1941-1944). Περιοδικό Ρίζα Αγρινιωτών, 2001, τ. 42.

agrinionews.gr