Μιας και θα έχουν μαζευτεί τόσοι παράγοντες αυτές τις τρεις μέρες στην Τριχωνίδα για το 4ο Αναπτυξιακό Συνέδριο καλό θα ήταν κάποιος να θυμίσει τι θα μπορούσε να είναι αυτό το μέρος και τι είναι. Αλλά, πάνω από όλα, τι φταίει και δεν είναι αυτό που θα έπρεπε.

Δεκαετίες λέμε ότι αν αυτό το οικοσύστημα υπήρχε σε άλλη χώρα θα ήταν η “θάλασσα” του Αγρινίου και μαζί ένας προορισμός παγκοσμίου επιπέδου και μαζί ένας μοχλός ανάπτυξης που θα περιλάμβανε τα πάντα, ακόμη και την αγροτική παραγωγή.

Βλέποντας όλα αυτά που δεν έγιναν αλλά και τα μπάζα κατά τόπους ή ιδιώτες και βιοτεχνίες που πετάνε μέσα ό, τι βρουν(μέχρι και βαφές αυτοκινήτων), κάνεις έναν παραλληλισμό με άλλους τόπους οικολογικού ενδιαφέροντος. .

Ποια είναι η μέγιστη αβελτηρία μας στο θέμα της Τριχωνίδας; Η έλλειψη πρόσβασης. Ένας δρόμος που θα έκανε το μέρος αρχικά επισκέψιμο και μετά ελκυστικό για δουλειές με σεβασμό στο τοπίο.

Γιατί δεν είχαμε ποτέ όμως έναν σύγχρονο περιμετρικό δρόμο που θα “πούλαγε” κατευθείαν το τοπίο και μόνο για λόγους θεάματος και φωτογραφίας;

Διότι οι ιδιοκτησίες είχαν και έχουν ένα σωρό καταπατήσεις εντός τους. Γιατί τα.. παλούκια των περιφράξεων μετακινήθηκαν πολλάκις για να φτάσουν στο νερό. Γιατί τα μικροσυμφέροντα ντύθηκαν ακόμη και τον οικολογικό μανδύα, για να κάνει ο καθένας τις δικές του δραστηριότητες μέσα και γύρω από το νερό.

Τελικά, κατά την προηγούμενη διοίκηση της Περιφέρειας ήρθε μια πρόταση για μια ανάπλαση “στα βασικά” που όμως δεν απαντά στα σύγχρονα αιτήματα και κυρίως δεν φτιάχνει μια διαδρομή γύρω από την Τριχωνίδα.

Και χωρίς αυτήν την διαδρομή, δεν μπορούμε να “πουλήσουμε” έναν μύθο που για τον τουρισμό είναι απαραίτητος και δουλεύει ιντερνετικά σε όλο τον πλανήτη…

Εφημερίδα “Συνείδηση”

sinidisi.gr