Ο Αγρινιώτης βραβευμένος συγγραφέας-ερευνητής Λάζαρος Τσόλκας, με πλούσιο συγγραφικό έργο που περιλαμβάνει 300 στίχους τραγουδιών, 10 θεατρικά έργα, 3 μονόπρακτα, 6 Σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες και τηλεταινίες, 6 βιβλία, 4 ιστορικές έρευνες, 2 μυθοπλασίες –παραμύθια, επέστρεψε στην γενέτειρα μετά την συνταξιοδότησή του και βάλθηκε να αλλάξει το πολιτιστικό τοπίο της περιοχής. Σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Χρύσα Σπαή μιλάει για όλους και για όλα, απευθυνόμενος στους αναγνώστες του AgrinioBestOf.gr. Η συνέντευξη δόθηκε στους φιλόξενους χώρους της καφετέριας «Το σκουφάκι» στον Άγιο Κων/νο και στην «Δογρή» στην λίμνη Τριχωνίδα.

Σύντομη διαδρομή από Αγρίνιο σε Αθήνα και επιστροφή
Γύρω στο 1971 μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα, καθότι ο πατέρας μου έπρεπε να βρει κάποια δουλειά . Έτσι βρεθήκαμε στο Μενίδι Αττικής. Στο Αγρίνιο τελείωσα μέχρι και την τετάρτη τάξη του τότε Γυμνασίου. Συνέχισα και τελείωσα στην Αθήνα τις γυμνασιακές μου σπουδές. Εκείνη την εποχή γινόταν διαγωνισμοί και έδιναν την ευκαιρία στους νέους να βρουν αμέσως κάποια δουλειά σε τράπεζες, δημόσιους οργανισμούς, εταιρείες κλπ. Γινόταν διαγωνισμοί κάθε χρόνο. Έτσι και εγώ έδωσα εξετάσεις στον Ο.Τ.Ε. και πέρασα με την πρώτη. Αυτό μου έδωσε την δυνατότητα να έχω οικονομική ανεξαρτησία και να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Τελειώνοντας την σχολή του Ο.Τ.Ε. διορίστηκα στην Λευκάδα. Έτσι απέκτησα και μια δεύτερη πατρίδα κοντά στην πρώτη. Εκεί έκατσα ενάμιση χρόνο, μετά υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία στους καταδρομείς για 28 μήνες, όπου έμαθα πολλά για την ζωή και ανδρώθηκα, ατσαλώθηκα και μετά στον στρατό έμεινα στην Αθήνα κοντά στους γονείς μου.

Πότε έγραψες το πρώτο θεατρικό σου έργο;
Ξεκίνησα να γράφω στίχους από 14-15 χρονών. Έγραφα θυμάμαι σε κάποια ημερολόγια τσέπης. Χωρίς να το καταλάβω γέμισα τρία από αυτά. Κάποια στιγμή τα βρήκε ο πατέρας μου και τα εξαφάνισε, μου τα έκρυψε. Δεν κατάλαβα γιατί. Ήταν κάτι που με στεναχώρησε πολύ. Στον στρατό έγραψα το πρώτο μου θεατρικό έργο το 1977 με τον τίτλο «Πέντε μέρες φυλακή». Ήταν ένα μονόπρακτο, χιουμοριστικό και το έγραψα όντας εκτίοντας πενθήμερη κράτηση.

Η σχέση σου με τον Κινηματογράφο;
Θα έλεγα ότι είμαι γοητευμένος με τον κινηματογράφο. Περισσότερο με την εικόνα, την πλοκή και την δράση. Ο τρόπος που αναπτύσσεται το έργο με γοητεύει. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ και εγώ με το σενάριο. Δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή σχολές σε αυτό το αντικείμενο, οπότε αναζήτησα βιβλία που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Βρήκα από το εξωτερικό κάποια βιβλία σχετικά, τα οποία τα διάβασα με πολύ προσοχή. Αυτά ήταν της αμερικάνικης σχολής και έτσι ακολούθησα και εγώ αυτό το μοντέλο συγγραφής.

Πώς ξεκίνησες τη συγγραφική σου πορεία;
Μετά το στρατιωτικό όπως προείπαμε έμεινα στην Αθήνα. Εκεί παντρεύτηκα έκανα οικογένεια. Για μερικά χρόνια ασχολήθηκα αποκλειστικά με την οικογένεια. Δεν είχα τον χρόνο για να γράψω. Ξεκίνησα δειλά-δειλά από το 1985 και μετά να γράφω κάποια έργα και να παρακολουθώ διάφορα σεμινάρια, για κινηματογράφο και θεατρικά έργα και να συμμετέχω σε θεατρικές ομάδες.

Ποια είναι η στιχουργική σου δραστηριότητα;
Έχω γράψει πάνω από 300 στίχους τραγουδιών και μερικά έγιναν και τραγούδια. Έχω συνεργαστεί με τον συνθέτη Λάκη Υδραίο και τον εξαίρετο τραγουδοποιό και δάσκαλο του μπουζουκιού Βασίλη Σδούκο, όπου κάναμε αρκετά ωραία τραγούδια, που τα ερμήνευσαν γνωστοί καλλιτέχνες με πρώτο τον μεγάλο τραγουδιστή Κώστα Σμοκοβίτη. Από αυτήν τη δισκογραφική δουλειά ξεχώρισαν τα τραγούδια, "Δυτικά του βοριά", "Κλέφτες Ονείρων" και "Κίρκη μάγισσα", που μπορεί κάποιος να τα αναζητήσει στο διαδίκτυο.

Ομιλείς για σενάρια. Τι έχεις κάνει μέχρι σήμερα και ποια είναι τα σχέδιά σου;
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαίρετους παραγωγούς, όπως τον Γιώργο Καραγιάννη και τον σκηνοθέτη Τάκη Βουγιουκλάκη και να κάνουμε μια ταινία προφητική με αρχικό τίτλο «Ο κουμπιουτεράκιας» αλλά στο κοινό βγήκε με τον τίτλο «Συζυγικά βραχυκυκλώματα». Πρωταγωνιστής είναι ο Παύλος Χαϊκάλης και τον πλαισίωναν αρκετά γνωστά ονόματα της εποχής εκείνης.
Σχετικά με τα σχέδιά μου. Έχω έτοιμα δύο σενάρια για ταινίες μεγάλου μήκους. Η πρώτη αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις και έχει σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια οικογένεια που διαπιστώνει πως το παιδί της έχει μια νεοπλασματική ασθένεια, γι αυτό και του έδωσα τον τίτλο «Φλόγα ζωής».
Το δεύτερο σενάριο είναι μια πραγματική ιστορία –άγνωστη στους πολλούς Αγρινιώτες- και έχει σχέση με τον μεγάλο μας νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη και τη σχέση του με το Αγρίνιο. Έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Μέτωπο την Άνοιξη του 1941 αρρώστησε βαριά από τύφο και τον μετέφεραν από το Μέτωπο στο νοσοκομείο Ιωαννίνων. Έμεινε εκεί νοσηλευόμενος και με υψηλό πυρετό για 40 μέρες και όταν κατέρρευσε το Μέτωπο και μπήκαν οι Γερμανοί, οι σύντροφοί του τον πήραν άρον-άρον με φορτηγό για να τον μεταφέρουν στην Αθήνα. Στο δρόμο δέχτηκαν επίθεση από γερμανικά στούκας και αναγκάστηκαν να τον παρατήσουν σ’ ένα πεζούλι του πρόχειρου νοσοκομείου στο Αγρίνιο. Εκεί τον διέσωσε κρυφά στο διπλανό υπόγειο μιας καπναποθήκης, μια αδελφή Αγρινιώτισσα νοσοκόμα και αναχώρησε υγιής για την Αθήνα. Αυτό το σενάριο είναι έτοιμο και ελπίζουμε σύντομα να μπει στην παραγωγή.

Έκανες και τηλεόραση;
Ναι, είχα συμμετοχή σε ένα εβδομαδιαίο talk show στην παλιά ΕΤ2, με την Τιτίκα Στασινοπούλου και πολλούς επωνύμους της εποχής. Εκεί είχα ένα δικό μου τηλεπαιχνίδι το Zapping, που οι θεατές έπαιζαν online και κέρδιζαν πλούσια δώρα. Πρωτοπόρο για την εποχή και πολύ ωραίο. Μαζί μας τότε έκανε και τα πρώτα της βήματα η Μαρία Μπακοδήμου ως ηθοποιός και κειμενογράφος.

Εκτός από συγγραφέας δηλώνεις και ερευνητής. Από πού πηγάζει αυτό;
To 2007 έγραψα το επικό θεατρικό δράμα «Η Επιστροφή του Οδυσσέα». Έκτοτε έχω ασχοληθεί με όλο το φάσμα των Ομηρικών Επών και έχω βρει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, που κατατάσσει πλέον την Οδύσσεια και την Ιλιάδα όχι στην μυθολογία αλλά στο χωροχρόνο της Ιστορικής πραγματικότητας. Μέσα από αυτήν την κύρια έρευνα, που ουσιαστικά έχει φτάσει στο τέλος της, προέκυψαν τρεις ακόμη επιμέρους έρευνες και οι δύο έχουν άμεση σχέση με την Αιτωλοακαρνανία.
Αυτές οι έρευνες είναι στο στάδιο των πιστοποιήσεων και ελπίζω σύντομα να έχουμε ευχάριστα νέα και αποκαλύψεις. Ας σημειωθεί πως η μία έρευνα εστιάζει στην εύρεση του Ομηρικού Δουλιχίου, που ως γνωστόν μετά αυτό της γενέτειρας του Ομήρου, είναι το δεύτερο μεγάλο ομηρικό ζήτημα.

Μίλησέ μας για τα βιβλία που έγραψες. Ποιο βιβλίο ξεχωρίζεις;
Όλα είναι πνευματικά μου παιδιά και το καθένα έχει τη χάρη του και τα μηνύματά του. Θα πρέπει όμως να δώσουμε τα πρωτεία στα βιβλία προσωπικής ανάπτυξης και ψυχολογίας «Ο Μεγαλύτερος Δικτυωτής του κόσμου» και στους «Κλέφτες Ονείρων» που έγινε και τραγούδι. Και τα δύο πήγαν πολύ καλά και κυκλοφορούν από το 2005 από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος» και «Θέσις» αντίστοιχα και μπορεί κάποιος να τα αναζητήσει σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας ή ποιος σε έχει επηρεάσει και γιατί;
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες και ξένοι συγγραφείς που ο καθένας έχει δώσει το στίγμα του και έχει επηρεάσει γενεές. Εγώ όμως είμαι γοητευμένος από τους Αρχαίους τραγικούς συγγραφείς. Αισχύλος, Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Σοφοκλής, όλοι αυτοί έχουν πάντα κάτι να μου πουν ακόμα και σήμερα. Είναι διαχρονικοί. Οι Ιππείς του Αριστοφάνη, είναι μια σύγχρονη κοινωνική-πολιτική σάτιρα που νομίζεις πως ο συγγραφέας είναι εν ζωή και ζει τα γεγονότα.

Ήσασταν ο βασικός συντελεστής δημιουργίας της ομάδας «Ανοικτού Θεάτρου Αγρινίου», γιατί δημιουργήθηκε;
Όταν επέστρεψα οριστικά στο Αγρίνιο το 2008, αυτό που παρατήρησα ήταν ότι υπήρχαν πολλά παιδιά και θεατρικές ομάδες, αλλά δεν υπήρχε ένας κατάλληλος χώρος για να στεγάσουν τα όνειρα και τις προσπάθειές τους. Έτσι αυτές οι ομάδες κι αυτά τα ταλέντα παρουσίαζαν κάποιο έργο και μετά εξαφανίζονταν. Έτσι μου πέρασε μια σκέψη, πως αν υπήρχε ένα θεατρικός χώρος που να συγκεντρώνει αυτές τις δημιουργίες, θα ήταν καλό για την τοπική κοινωνία και την πολιτιστική της εξέλιξη. Άρχισα να ρωτάω δεξιά και αριστερά αν υπήρχε η δυνατότητα να γίνει ένα αμφιθέατρο στο Αγρίνιο. Είδα ότι και άλλοι είχαν κάνει προσπάθειες πριν χρόνια χωρίς αποτέλεσμα, αλλά έκρινα ότι τώρα είναι η στιγμή για να κάνουμε κάτι. Έτσι ξεκίνησε η ιδέα να κατασκευαστεί ένα ανοιχτό αμφιθέατρο στην περιοχή του Αγρινίου, που τελικά όπως γνωρίζετε από τις πρόσφατες ανακοινώσεις του Δημάρχου, θα γίνει σε χώρο κοντά στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.

Μίλησέ μας για αυτό;
Όταν ξεκινήσαμε, μέσα από το καταστατικό του Ανοικτού θεάτρου ήταν να πιέσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, ώστε να δημιουργηθεί ένα ανοικτό αμφιθέατρο στο Αγρίνιο. Οι οικονομικές δυνατότητες του συλλόγου ήταν μηδαμινές, δεν υπήρχαν πόροι. Έτσι απευθυνθήκαμε στους Δημάρχους και με όλους τους τρόπους πιέσαμε για αυτή την κατεύθυνση, να τους ανοίξουμε πρώτα τον ορίζοντα, δηλαδή να τους πούμε για ποιό λόγο πρέπει να γίνει ένα αμφιθέατρο. Σιγά-σιγά έφθασε σε ευήκοα ώτα, με αποτέλεσμα να γίνει η μελέτη με πρωτοβουλία του Δημάρχου κ. Γιώργου Παπαναστασίου, που τελικά ενέταξε το έργο στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ 2014-2020 και αναμένεται να ξεκινήσουν οι εργασίες, ώστε σύντομα το έργο να είναι στην διάθεση όλων των πολιτών και να έχουν ένα σύγχρονο δικό τους σημείο πολιτισμού.

Ένα κλασσικό θεατρικό έργο γιατί είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρο;
Το λέει η ίδια η λέξη «κλασσικό». Τα μηνύματα τα οποία περιέχει είναι πανανθρώπινα, διαχρονικά και αφορούν όλο τον κόσμο. Όπως βλέπουμε ξανά και ξανά, τις ίδιες κλασικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου και μας αρέσει, έτσι και τα κλασσικά έργα των τραγικών ποιητών θέλουμε να τα βλέπουμε και να τα ξαναβλέπουμε, γιατί βλέπουμε το μίτο της ζωής μας.

Είναι πιο δύσκολο να γράφεις ένα θεατρικό έργο ή να παίζεις στην σκηνή ένα ρόλο;
Και τα δύο έχουν τις δυσκολίες τους. Περισσότερο θα έλεγα η συγγραφή. Για να φθάσεις στο σημείο να γράψεις ένα έργο πρέπει να έχεις γνώσεις, εμπειρίες και να είναι γεμάτη η ψυχή σου. Το ξεχείλισμα της καρδιάς σου, είναι η πρώτη ουσία για να γράψεις ένα έργο. Χρειάζεται αρκετός χρόνος προετοιμασίας, ανάλογα βέβαια και με την εμπειρία του συγγραφέα. Εγώ για να ξεκινήσω χρειάζομαι πρώτα την έμπνευση. Αν κάτι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και διαπιστώσω ότι μπορεί να γίνει θεατρικό έργο, για τις επόμενες δέκα-δεκαπέντε μέρες περίπου, θα το δουλεύω μέρα νύκτα στο μυαλό μου, να το στήσω και μετά να σκιαγραφήσω τους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες μπορεί να είναι πολλές σελίδες ο καθένας. Μόλις τελειώσω αυτό το βιογραφικό των χαρακτήρων, κάθομαι να γράψω και κάθε χαρακτήρας έρχεται μου μιλάει και τα λόγια βγαίνουν μόνα τους στο χαρτί.

Μερικά θεατρικά έργα που έχεις γράψει;
Ένα που μου αρέσει πάρα πολύ το οποίο και βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ακαδημία Λογοτεχνών είναι το «Ποτέ χωρίς αγάπη». Ξεχώρισε αυτό το έργο και ελπίζω να το δούμε να παίζεται γιατί έχει πάρα πολλά μηνύματα και για σήμερα. Το έργο αυτό βραβεύθηκε στον Παρνασσό και το βραβείο μου το έδωσε ο αείμνηστος γιατρός και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Ζακόπουλος το 1994.

Μίλησέ μας για τα θεατρικά σου σχέδια εν’ όψει της νέας σαιζόν;
Στον τομέα της συγγραφής αυτήν τη στιγμή δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Όμως αυτό το κάτι μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Στον τομέα της παραγωγής θέλω να οργανώσουμε ένα έργο που μου αρέσει ιδιαίτερα και με συγκινεί αφάνταστα. Είναι η Οδύσσεια επί σκηνής με τίτλο «Η επιστροφή του Οδυσσέα». Αυτό το έργο το δουλεύω τελευταία στο μυαλό μου πάρα πολύ, έχει προχωρήσει η οργάνωση παραγωγής, η ανάλυση του έργου, έχουν ετοιμαστεί οι μακέτες των σκηνικών και έχουν βρεθεί και οι πρώτοι ηθοποιοί που θα μπορέσουν να παίξουν, ενώ είμαστε και σε αναζήτηση χορηγών.

Ο Νομός μας με έξη αρχαία θέατρα, γιατί έχει μείνει πίσω στον πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδος;
Έχει μείνει πίσω γατί δεν υπήρχαν οι κατάλληλες φωνές για να ακουστούν εκεί που πρέπει και να γίνει κάτι. Ωστόσο αυτήν την περίοδο μαθαίνω πως εγκρίθηκαν οι αναστηλώσεις για τρία θέατρα, Στράτου, Οινιάδων και Πλευρώνας και ευελπιστούμε σύντομα να έχουμε ολοκληρωμένες υποδομές και να μπορούν να φιλοξενηθούν εκεί, μεγάλες και ποιοτικές παραγωγές.

Έχουμε επαρκείς αίθουσες για την ανάγκη της θεατρικής σκηνής στην πόλη μας;
Ένα πράγμα το οποίο διαπίστωσα και εγώ όταν γύρισα στο Αγρίνιο, είναι ότι δεν έχουμε αίθουσες σε αριθμό ανάλογες του αριθμού των θεατρικών δράσεων των ομάδων, που δραστηριοποιούνται στην πόλη μας. Οι ομάδες είναι πολλές, τα έργα που πρέπει να βγουν έξω πολλά αλλά οι θεατρικές αίθουσες λίγες. Η αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ δεν δίνεται σε ερασιτεχνικές ομάδες, παρά μόνο σε κάποια φεστιβάλ. Από εκεί και μετά υπάρχουν κάποιες αίθουσες επί πληρωμή, που όπως γίνεται αντιληπτό αυτό δεν είναι εφικτό για τους συλλόγους με τα οικονομικά δεδομένα που επικρατούν.

Ακολούθησε κάποιο από τα παιδιά σου τα δικά σου βήματα να ασχοληθεί με την τέχνη;
Ναι, και ισχύει το ρητό που λέει: «Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει». Από τον πρώτο μου γάμο η μεγάλη μου κόρη η Τζούλι Τσόλκα είναι επαγγελματίας ηθοποιός και που θα την έχετε δει σίγουρα σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές. Η άλλη μου κόρη η Ιόλη, είναι κι αυτή έντονα καλλιτεχνικός τύπος αλλά τον τελευταίο καιρό ασχολείται με επιχειρηματικές δραστηριότητες οικολογικού ενδιαφέροντος. Η Τζούλι για το 2019 πήρε το βραβείο της Κατίνας Παξινού, για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη «Νούρα». Από τον δεύτερο γάμο μου, ο γιος μου Κωσταντίνος ασχολείται με τα μουσικά όργανα και παίζει παραδοσιακό κλαρίνο. Ο Χριστόφορος είναι μικρός ακόμη αλλά μάλλον για ηθοποιό τον κόβω. Έχει αρχίσει και κελαηδάει από νωρίς θεατρικά…

Που μπορούν να σε βρουν τα νέα παιδιά που ενδιαφέρονται για το θέατρο;
Υπάρχει η ιστοσελίδα www.opentheater.gr όπου εκεί υπάρχουν όλες οι πληροφορίες που χρειάζεται να έχει κάποιος και να επικοινωνήσει μαζί μας. Επίσης έχουμε σελίδα στο Facebook και θα μας βρεί στο: Ανοιχτό Θέατρο Αγρινίου. Στο σύλλογό μας έχουμε το Θεατρικό τμήμα (μικρή και μεγάλη σκηνή), το Μουσικό και το Κινηματογραφικό τμήμα που οργανώθηκε τελευταία και επικεφαλής διευθυντής είναι ο καθηγητής κινηματογράφου και σκηνοθέτης Γιώργος Λουριδάς, που ήρθε στην πόλη μας φορτωμένος με πολλές ιδέες, όνειρα και πολύ δράση.

Το μήνυμά σου για την πολιτιστική ταυτότητα του τόπου μας;
Είναι μεγάλη κουβέντα αλλά πιστεύω ότι ο νομός μας έχει πολλές ρίζες από την Αρχαιότητα έως σήμερα, που αν αναδειχθεί σωστά, μπορεί να στρέψει όλα τα μάτια του κόσμου στον πολιτιστικό πλέον νομό της Αιτωλοακαρνανίας και να αναπτυχθούν κατά τόπους, πολλές δομές πολιτιστικής δράσης. Αυτό θα είναι προς όφελος όλης της κοινωνίας, καθότι θα έρχεται εδώ πολύς κόσμος να παρακολουθεί δρώμενα, να θαυμάσει τα ωραία τοπία της Αιτωλοακαρνανίας, -τα οποία είναι ακόμα αναξιοποίητα- να κάνει τα μπάνια του, να δει τις υπέροχες θάλασσες, λίμνες και ποτάμια κλπ. Αν τα δει όλα αυτά με τον σωστό τρόπο, το σίγουρο είναι πως θα ξετρελαθεί και θα γίνει θερμός κήρυκας στον τόπο του και ξανάρθει με τους γνωστούς και τους φίλους του στο νομό μας.
Η Αιτωλοακαρνανία έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον πολιτισμό και την ιστορία, εδώ και πολλούς αιώνες, από την Μυκηναϊκή ακόμη εποχή. Στην Πλευρώνα υπήρχαν άρχοντες που έκαναν έργο. Ο Ικάριος -ο πατέρας της γνωστής Πηνελόπης- εκεί έζησε για πολλά χρόνια φιλοξενούμενος του Θεστίου. Ο βασιλιάς Θόας απ’ την Πλευρώνα συμμετείχε στην εκστρατεία στην Τροία με 40 πλοία, ο άρχοντας Μέγης από το Δουλίχι των Εχινάδων πήγε με 40 πλοία στην Τροία, ενώ ο Οδυσσέας από την Ιθάκη μόνο με 12 πλοία.
Εδώ θα πρέπει να αποκαλύψω μια πτυχή της μακροχρόνιας ιστορικής έρευνάς μου, που κάνω για τον χαρακτήρα και τη ζωή του Βασιλιά της Ιθάκης. Ο Οδυσσέας μετά τη μνηστηροφονία κατέφυγε αυτοεξόριστος στην Ήλιδα (Ηλεία), όπου τον φιλοξένησε ο συμπολεμιστής του στην Τροία, Πολύξενος. Έμεινε εκεί λίγο καιρό και μετά ζήτησε φιλοξενία από τον άλλο συμπολεμιστή στην Τροία, τον Θόα της Πλευρώνας. Αυτός τον καλοδέχτηκε και του έδωσε για γυναίκα του την κόρη του, με την οποία απέκτησε ένα γιο, που τον ονόμασε Λεοντόφονο, προφανώς σε ανάμνηση της μνηστηροφονίας.
Ο Οδυσσέας έμεινε στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας περίπου 5-6 χρόνια και όταν ηρέμισαν τα πράγματα, επέστρεψε ξανά στην Ιθάκη. Το αναφέρω αυτό, γιατί εδώ εξιστόρησε με όλες τις λεπτομέρειες τις περιπέτειές του, στην δεκάχρονη περιπλάνησή του. Οι Αιτωλοακαρνάνες ραψωδοί της εποχής, δημιούργησαν πρώτοι τα ολοκληρωμένα τα έπη της Οδύσσειας σε ραψωδίες, για να τα βρει έτοιμα ο Όμηρος τέσσερις αιώνες μετά.
Μην ξεχνάμε τον Θέστιο με το μεγάλο έργο στην περιοχή μας. Αν κάτι απειλείται σήμερα, αυτό είναι οι ρίζες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, που θα πρέπει να τις διαφυλάξουμε πάσει θυσία. Προσωπικός στόχος αλλά και του Ανοιχτού Θεάτρου Αγρινίου, είναι τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με καλές τέχνες να μην σταματήσουν την προσπάθεια, ώστε να ενδυναμώσουμε ένα κοινό όραμα και να πάμε την Αιτωλοακαρνανία πολιτιστικά μπροστά.
Αν δεν έχουμε τις ρίζες… δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ένα σλόγκαν που μου αρέσει και το έχω υιοθετήσει από νωρίς είναι: «Στα παιδιά σου να δώσεις φτερά για να πετάξουν μακριά και ρίζες να γυρίσουν πίσω.»
Ευχαριστώ τους αείμνηστους γονείς μου και τον πατέρα μου Ζήσιμο, που μου ενέπνευσε το διάβασμα των καλών βιβλίων και βέβαια όλων των δασκάλων μου. Όλοι αυτοί μου έδωσαν ισχυρά φτερά να πετάξω μακριά και δυνατές ρίζες να ξαναγυρίσω φορτωμένος με πνευματικές δημιουργίες για να προσφέρω στον τόπο μου.

Τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων και Ενημέρωσης του AgrinioBestOf.gr