Η κρίση του 70άρη. Η Αγία Γραφή μας λέει ότι τα έτη του ανθρώπου είναι περίπου 70. Διαβάζουμε στον 89ο  ψαλμό: «αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πρᾳότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα».

Δηλαδή: «Όλες οι ημέρες των ετών της ζωής μας ανέρχονται περίπου εις εβδομήκοντα έτη. Εάν δε κανείς έχει ισχυρά κράση μπορεί να φθάσει εις τα ογδοήκοντα έτη. Τα πέραν τούτων είναι κόπος και ταλαιπωρία. Διότι λόγω του γήρατος επέρχεται σιγά σιγά η κατάπτωση των σωματικών και ψυχικών δυνάμεων και ταλαιπωρούμεθα».

Ο άνθρωπος που φτάνει πλέον σε αυτή την ηλικία, γυρίζει το βλέμμα και τη σκέψη του προς τα πίσω να δει όλα αυτά τα χρόνια το τι έκανε, τι δημιούργησε και τι πρόσφερε στην επίγεια ζωή του, είτε για τον εαυτό του είτε για τους ανθρώπους γύρω του. Ανάλογα βέβαια με το τι έπραξε στη ζωή του, είτε θα μελαγχολήσει είτε θα είναι χαρούμενος. Η κρίση του 70άρη είναι και η τελευταία κρίση που περνά ο άνθρωπος, όπου και αυτή η κρίση θα εξαρτηθεί κατά πόσο έχει τον Θεό μέσα του. Αν είναι κοντά στον Θεό, τότε θα μπορέσει να αξιωθεί αυτό που ψέλνουμε και δεόμαστε στη Θεία Λειτουργία:

«Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικὰ καὶ καλὴν ἀπολογίαν, τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα». Δηλαδή: «Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο τὰ τέλη τῆς ζωῆς μας νὰ εἶναι χριστιανὰ χωρὶς πόνο, χωρὶς ντροπὴ καὶ εἰρηνικά, καὶ νὰ ἔχωμε καλὴ ἀπολογία μπροστὰ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ».