Βασίλη Θεοτοκάτου
Επιτίμου Δικηγόρου – Προέδρου της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος
Στις 28-10-2019 είναι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, τότε που ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε την διέλευση και παραμονή στην Ελλάδα των Ιταλικών στρατευμάτων, απορρίπτοντας το τελεσίγραφο, που του επέδωσε ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι με την περίφημη φράση: «alors c’ est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος», που στη συνέχεια συμπυκνώθηκε στο ΟΧΙ.
Είναι βέβαιο ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας αλλά και πολλοί ποικιλώνυμοι δημοσιογράφοι θ΄ αποφύγουν να αναφέρουν το ονοματεπώνυμο του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδος και θα μας σερβίρουν τον μύθο, ότι δήθεν το «ΟΧΙ το είπε ο λαός»!! Δεν πρόκειται ν΄ αναφέρουν που το είπε ο λαός το ΟΧΙ. Προφανώς θα εννοούν ότι ο Γκράτσι είχε δώσει ραντεβού με τον λαό στο Σύνταγμα και εκεί του ζήτησε να περάσει ο ιταλικός στρατός τα σύνορα και να παραμείνει στην Ελλάδα!!! Στις 28-10-1940 λαός ακολούθησε τότε την ηγεσία του, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να χρεώσουμε στον λαό ότι ευθύνεται για την εισβολή των τούρκων στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, λέγοντας (ο λαός) προφανώς στους τούρκους: περάστε!! Συστρατεύθηκε τότε όλος ο λαός γύρω από την ηγεσία του και έδωσε τα πάντα αρνούμενος την παράδοση.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρει ο αείμνηστος ιστορικός Σαράντος Καργάκος για το ηθικό φρόνημα του λαού την εποχή εκείνη και το θάρρος της ηγεσίας του: «.. Μετά τον πόλεμο και πολύ περισσότερο μετά τη δικτατορία αμφισβητήθηκαν τα πάντα για τον Μεταξά, αμφισβητήθηκε ακόμη και το «ΟΧΙ». Σήμερα νεόκοποι ιστορικοί, που εναρμονίζονται προς το εκάστοτε ρεύμα της εποχής, θέλοντας να δώσουν δείγματα προοδευτισμού και δημοκρατισμού, αρνούνται τη σθεναρή στάση του Μεταξά. Αυτό είναι κακή υπηρεσία προς την ιστορική αλήθεια και τη Δημοκρατία. Όταν αρνούμαστε τα θετικά μιας δικτατορίας, τότε υπονομεύουμε τη δημοκρατία. Οι αρνητές της – κι΄ είναι πολλοί – θα διογκώσουν τα κρίματα της, που είναι πολλά, όπως, για παράδειγμα, τα σημερινά. Η δημοκρατία θέλει μεγαλοψυχία σαν αυτή που αποπνέει το άρθρο ενός σπουδαίου προμάχου της δημοκρατίας, του Αντώνη Δροσόπουλου, ο οποίος ευτόλμως έγραψε: «Χωρίς την 4η Αυγούστου, όσο και αν μας ενοχλούν οι μνήμες της δικτατορίας, δεν θα είχαμε την 28η Οκτωβρίου. Θα χάναμε πιθανότατα ένα μέρος του εδάφους μας στον μεταπολεμικό κόσμο..» («Εφημερίς του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών», Φεβρουάριος 2006)… Αλλά το φαινόμενο της αυτοεπιστρατεύσεως παρουσιάσθηκε σε όλη την έκταση της Ηπείρου κατά ποικίλους τρόπους.
Ένας δημοσιογράφος αθηναϊκής εφημερίδας που βρέθηκε στην περιοχή της Πωγωνιανής κάνει ιδιαίτερη μνεία του προέδρου της, ενός ψηλού, λεπτού και ηλιοκαμένου ανθρώπου, που έδωσε εντολή να ηχήσουν οι καμπάνες και να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στην πλατεία του χωριού. Και αυτός τότε ανέβηκε σ΄ ένα πεζούλι και με τόνο σοβαρό είπε τα ακόλουθα: « Συμπατριώτες και συμπατριώτισες, απ΄ αυτής της στιγμής, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από ηλικίας δέκα έως εξήντα ετών, είσαστε επιστρατευμένοι, εσείς, τα ζώα σας και όλα τα υπάρχοντα των σπιτιών σας. Η ζωή μας και όλα τα υπάρχοντα μας από σήμερα θα τεθούν στη διάθεση της μαχομένης πατρίδος. Θα πάτε γρήγορα στά σπίτια σας, θα ζυμώσετε ψωμιά, θα ετοιμάσετε φαγιά από κρέατα, πίττες, τυριά. καρύδια, σύκα, αμύγδαλα, κυδώνια και κονιάκ και ο,τι άλλο μπορείτε. Θα πάρετε τα ζώα σας και άμα ακούσετε και πάλι τις καμπάνες, θα συγκεντρωθούμε όλοι εδώ, σε τούτη τη μεριά, για να πάμε όλοι μαζί ψωμί, ζεστό φαγητό και πυρομαχικά στά Ελληνόπουλα που πολεμάνε για μας, την τιμή μας, την ύπαρξη μας, για την Ελλάδα μας πάνω στά χιονισμένα βουνά..» (Χρ.Ι. Κολιάτσος: «Σελίδες δόξης»). Μπορεί ο πρόεδρος να μην τα είπε έτσι ακριβώς, μπορεί μάλιστα να χρησιμοποίησε και λόγια πιό ηχηρά, σημασία έχει όμως ότι όλα έγιναν κατά την προτροπή του. Σχηματίσθηκε μιά μεγάλη φάλαγγα και ο ίδιος μπήκε επικεφαλής και έφερε τα εφόδια στούς πεινασμένους και παγωμένους στρατιώτες. Ο ίδιος συγγραφέας στο βιβλίο του αναφέρει ότι εκατοντάδες πρόεδροι χωριών έπραξαν αυτό που έπραξε ο πρόεδρος Πωγωνιανής και «με αυτές τις πράξεις και τις εθνικές μας εξορμήσεις εκερδίσαμε τον πόλεμο».
Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος δεν ήταν σύγκρουση ανάμεσα σε δύο στρατούς. Ήταν σύγκρουση του ιταλικού στρατού με ένα λαό που ήταν αποφασισμένος να θυσιασθεί.. ήταν η συστράτευση όλου του ελληνικού πληθυσμού για να επιτευχθεί αυτή η νίκη» (Σαρ. Καργάκου: 2ος παγκόσμιος πόλεμος, Β τόμος σελ. 46 και 114). Η σύγκριση με το σήμερα, στη κρίση σας.
sinidisi.gr
