Αφιερωμένο στους αγρότες που δεν καλλιεργούν… ούτε μαρούλι!

Όχι, δεν θ μιλήσουμε σήμερα για τους «αγρότες στα χαρτιά», για όλους εκείνους που βρήκαν τον μαγικό τρόπο να διατηρήσουν ή να «αγοράσουν» την ιδιότητα του αγρότη, αλλά, …ανάθεμα κι αν έχει πατήσει το ακριβό κυριλάτο παπούτσι τους σε χωράφι.

Ούτε για κάποιους που θέλουν μάλιστα να εκπροσωπήσουν τον αγροτικό χώρο, που διεκδικούν ρόλους και που έχουν άποψη, που αφέθηκαν ακόμη και να διαμορφώνουν πολιτικές, να επηρεάζουν καταστάσεις, αλλά, το μόνο που παράγουν είναι αέρας κοπανιστός και το μόνο που πουλάνε είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

Θα ασχοληθούμε σε επόμενο σχόλιο με αυτές τις περιπτώσεις…Και με κάποιες «περιπτωσάρες»!

• Εδώ θα μιλήσουμε για τους πραγματικούς αγρότες. Τους δικούς μας ανθρώπους, τους συγχωριανούς, τους φίλους. Και επειδή έτσι ακριβώς τους αισθανόμαστε, δεν θα χαϊδέψουμε αυτιά. Δυο αλήθειες θα πούμε, όχι για να τους στεναχωρήσουμε, αλλά για να τους ταρακουνήσουμε λίγο.

Και, παίρνοντας αφορμή από πρόσφατη συζήτηση με αγρότη, θα θέσουμε ευθέως το ερώτημα: είναι δυνατόν, αγρότης πράμα, να γκρινιάζει και να παραπονιέται ότι δεν έχει λεφτά ούτε αυγά για τα παιδιά του να αγοράσει;

Εντάξει, θα συμφωνήσουμε απόλυτα ότι η πολυετής κρίση άφησε πληγές που δεν επουλώνονται εύκολα. Ξέρουμε ότι υπάρχει πρόβλημα με την παραγωγή, ότι δεν έγιναν αναδιαρθρώσεις, ότι η πολιτεία αδιαφόρησε πλήρως και εγκατέλειψε τον αγροτικό πληθυσμό. Πρώτοι εμείς τα λέμε αυτά. Ο αγρότης όμως, ο πρώην καπνοπαραγωγός, ο νέος αγρότης που το έχει το χωραφάκι του, δεν μπορεί να καλλιεργήσει για το σπίτι του δυο ζαρζαβατικά, να πάρει δυο κοτούλες εκεί στο χωριό, να έχει το φρέσκο αβγουλάκι για το παιδί;

Δεν μιλάμε για εμπόριο τώρα, για δικαιώματα, για επενδύσεις, για προγράμματα κ.τ.λ. Άλλη συζήτηση αυτή και θα την κάνουμε σύντομα. Όμως, τι είδους αγρότες είμαστε, αν δεν μπορούμε ούτε ένα μικρό κηπάριο να βάλουμε, για τις ανάγκες της οικογένειας;

• Τον παλιό καλό καιρό ο αγρότης είχε την καλλιέργειά του απ’ όπου έβγαζε ένα αξιοπρεπές εισόδημα, είχε όμως στο χωράφι και μια κατσίκα για το γάλα, είχε κότες και κουνέλια, είχε βεβαίως και τα κηπευτικά του. Ήταν αυτάρκης. Και ότι χρήματα έβγαζε τα επένδυε… στις σπουδές των παιδιών, στην προίκα των κοριτσιών του, στην αγορά σπιτιού κ.τ.λ.

Τώρα βολευόμαστε όλοι πίσω από τα άλλοθι της απουσίας αγροτικής πολιτικής και… παίζουμε πρέφα όλη μέρα στους καφενέδες! Επιτρέπεται ο αγρότης και μάλιστα σ’ ένα μικρό χωριό να αγοράζει ακόμη και το καλοκαίρι ντομάτες;

Το πρόβλημα επομένως πρέπει αλλού να το εντοπίσουμε. Ας κάνουμε λοιπόν την ενδοσκόπησή μας κι ας δούμε την πραγματικότητα.

• Υπάρχει όμως και η πολύ αισιόδοξη πτυχή, εκείνη που οδηγεί πολλούς νέους ανθρώπους, όχι αγρότες, στο να αξιοποιήσουν το κτηματάκι του πατέρα τους. Δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και μισθωτοί, άνθρωποι που ούτε είναι ούτε διεκδικούν τίποτε το αγροτικό, φτιάχνουν τον δικό τους λαχανόκηπο και καλλιεργούν τα δικά τους οπωροκηπευτικά. Αυτοί το κάνουν. Οι αγρότες όχι.

Δεν γενικεύουμε βέβαια, αλλά οι παραπάνω διαπιστώσεις αφορούν σε ευρύτατο φάσμα του αγροτικού πληθυσμού.

Φυσικά, δεν είπε κανείς ότι ο αγρότης θα λύσει τα προβλήματά του αν καλλιεργήσει… μαϊντανό για το σπίτι, αλλά, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να φωνάζει για την τιμή του μαϊντανού!

Και δεν νοείται να είναι η αστικοποίηση το πρότυπο ζωής για τους ανθρώπους της υπαίθρου

• Μην απορούμε μετά γιατί κατέρρευσε η αγροτική οικονομία, γιατί εξαφανίστηκε η παραγωγή. Και είναι πολύ σωστό αυτό που συχνά συζητάμε, ότι δηλαδή μέχρι και τα σκόρδα για το φαγητό, απ’ την Κίνα τα εισάγουμε. Ε, αμαρτία δεν είναι;

Δεν θα κουραστούμε, όμως, να το λέμε: Η χώρα μας μπορεί να μας θρέψει και να μας δώσει πλουσιοπάροχα τα αγαθά της. Δεν υπάρχει τίποτε απ’ αυτά που καθημερινά βάζουμε στο τραπέζι μας που δεν μπορούμε μόνοι μας να το καλλιεργήσουμε. Τίποτε απολύτως.