Δεν μας φταίει ο κακός μας ο καιρός. Το ξερό μας το κεφάλι φταίει.

Βαρεθήκαμε να μετράμε εκατομμύρια, κουραστήκαμε να διαβάζουμε ανακοινώσεις για σπουδαία έργα, να χειροκροτάμε παρεμβάσεις ακόμη πιο σημαντικές,  να ψηφίζουμε σωτήρες …και να πνιγόμαστε με την πρώτη βροχή.

Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, σε τελική ανάλυση, το ότι ως κράτος και ως κοινωνία αποδειχθήκαμε ανίκανοι να λύσουμε έστω τα στοιχειώδη (μακάρι οι τωρινοί να μας αποδείξουν το αντίθετο....μακάρι), είναι ευθύνη που βαραίνει εμάς. Τον καθ’ ένα ξεχωριστά και όλους μαζί!

Πέρασαν τόσα προγράμματα, έπεσαν τόσα λεφτά. Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, Εθνικά Στρατηγικά Πλαίσια Αναφοράς, χίλια δυο τομεακά προγράμματα υπουργείων, τα περιφερειακά βεβαίως-βεβαίως, τόσα κι άλλα τόσα, που υπόσχονταν ανάπτυξη, υποδομές, επίλυση βασικών προβλημάτων.

Και η αλήθεια είναι ότι στο Λεσίνι, που πνίγηκε στη λάσπη με την πρώτη φθινοπωρινή καταιγίδα, για παράδειγμα, και συνολικά στον κάμπο των Οινιαδών, τα προηγούμενα χρόνια έγιναν αντιπλημμυρικά έργα. Και τα πληρώσαμε χρυσό…

Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει, πως είναι δυνατόν έργα να γίνονται, αλλά ο κόσμος να καταστρέφεται; Ευθύνες δεν έχει κανένας;

Με τα αντλιοστάσια; Δεκαετίες ολόκληρες μιλάμε για τα αντλιοστάσια. Και κάθε φορά το κάμπος πλημμυρίζει.

Ζούμε σε μια εποχή, που, με τα πρώτα σύννεφα στον ουρανό, θα πρέπει να κάνουμε την προσευχή μας. Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.

Ωστόσο, δεν μας φταίει η κλιματική αλλαγή αν οι ίδιοι οι πολίτες έχουμε μπαζώσει το ρέμα ή αν ακόμα και σήμερα υπάρχουν ασυνείδητοι πολίτες που θα πετάξουν στο χείμαρρο από μπάζα μέχρι τον παλιό οικιακό τους εξοπλισμό. Να τα λέμε όλα…

Στην περσινές πλημμύρες στην ευρύτερη περιοχή, μάθαμε και για το σχολείο που ήταν χτισμένο μέσα στην κοίτη. Αλήθεια, είναι ακόμα εκεί; Κάναμε κάτι από τότε; Και …ποιος το έχτισε, ποιος υπέγραψε για την άδεια και για τη λειτουργίας του; Το έψαξε κανείς; Μάλλον όχι. Αφού είμαστε τυχεροί και δεν πνίγηκαν καμιά εικοσαριά παιδιά, …ok…δεν τρέχει τίποτα!

Παράπονο, πάντως, δεν πρέπει να έχουμε. Οι «ιθύνοντες» πάντα σπεύδουν να φωτογραφηθούν και πάντα εκφράζουν τη συμπαράστασή τους. Τώρα, βέβαια, το ότι οι πλημμυροπαθείς της Μακρυνείας, για παράδειγμα, πήραν το επίδομα για τις άμεσες, τις επείγουσες ανάγκες, ένα χρόνο μετά, …είναι μια άλλη ιστορία.

Ξέρετε: Μιλάμε για το επίδομα εκείνο που δίνει η πολιτεία σε τέτοιες περιπτώσεις, για να μπορέσει ο πολίτης να αγοράσει δεύτερο παντελόνι, γιατί δεν του έμεινε άλλο από εκείνο που φορούσε όταν τον βρήκε το κακό!

Ποιος θα νοιαστεί πραγματικά, όμως! Και ποιος θα ενδιαφερθεί για τον αγρότη που περίμενε τώρα να δώσει το βαμβάκι, να μαζέψει τις ελιές, για να πληρώσει τους φόρους, το ενοίκιο του παιδιού που σπουδάζει, να ξεχρεώσει τις οφειλές του, να πάρει τα εφόδια για την επόμενη καλλιεργητική περίοδο.

Θα πάει ο ΕΛΓΑ…και κάποια στιγμή θα πάρει μια κάποια αποζημίωση. Που, φυσικά, ούτε κατά διάνοια δεν θα ισοσκελίζει την πραγματική ζημιά.

Τον ρωτάει κανένας αυτόν τον αγρότη αν έχει για τις βασικές ανάγκες της οικογένειας;

Και ακόμη: οι ελιές, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, έστω και σε υποδεκαπλάσιο ποσό απ’ την πραγματική ζημιά, θα αποζημιωθούν (υποτίθεται, πάντα). Το αλυσοπρίονο που θάφτηκε στη λάσπη, θα του το αποζημιώσει κανείς;

Εργαλείο δουλειάς ήταν. Περιουσία. Λεφτά. Μπορεί για κάποιον να θεωρείται «ευτελές», όμως, …το τι είναι σημαντικό και το τι έχει αξία για τον καθ’ ένα, ας αφήσουμε τον ίδιο να το ξέρει.

Εν κατακλείδι:  Ο Θεός να μας φυλάει. Γιατί άλλος κανείς δεν υπάρχει. Ούτε ΕΛΓΑ ούτε κράτος πρόνοιας ούτε κανένας.