Η νεαρή Αγρινιώτισσα Φωτεινή Σκόνδρα, απόφοιτος της Οδοντιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, έχει επιστρέψει στο Αγρίνιο εδώ και λίγο καιρό και κάνει το μεταπτυχιακό της στην Ιατρική Σχολή Πατρών. Η Φωτεινή μας έστειλε ένα άρθρο, όπου καταγράφει τα ερωτήματά της και τους προβληματισμούς της για την πόλη, τα «τσακισμένα όνειρα» και το μέλλον της χώρας…
Αναλυτικά το κείμενό της:
Μετά από έξι χρόνια απουσίας μου από τη γενέτειρά μου και παραμονής στο «κλεινόν άστυ», χείμαρρος ερωτημάτων και προβληματισμών κυρίευσε τη σκέψη μου στη θέα του σημερινού Αγρινίου. Και, δυστυχώς, ενώ οι δρόμοι, τα κτήρια και οι πλατείες σημείωσαν ελάχιστες αλλαγές, καίρια και καταλυτικά έχει αλλάξει το πλέον ζωτικό του τμήμα, το «κύτταρό» του, οι νέοι του.
Εγκαταλείποντας τα πατρικά μας σπίτια κάποια χρόνια πριν, η γενιά μου ατένιζε το μέλλον με αισιοδοξία και παλμό. Πίστευε ότι η εισαγωγή σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας αποτελούσε ένα πρώτο βήμα στην κοινωνική καταξίωση, και, αν όχι για τους λίγο πιο στοχαστικούς, στην αυτοπραγμάτωση. «Και εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι. Μεγάλη δόξα είναι.», όπως έγραψε και ο αείμνηστος ποιητής Κ. Καβάφης.
Και σήμερα… έξι χρόνια μετά, συναντώ περιφερόμενη στους δρόμους του Αγρινίου, πολλούς από αυτούς τους νέους. Συζητώ μαζί τους. Είμαι ένα με αυτούς. Μοιράζομαι τις ίδιες σκέψεις και τους ίδιους φόβους. Αφουγκράζομαι το θυμό και τις αγωνίες τους.
Νέους-πτυχιούχους, με προσόντα και περγαμηνές. Με κόπους ετών. Με χιλιάδες ώρες στα θρανία και στα έδρανα και ακόμη περισσότερες μπροστά στα βιβλία.
Με κοιτούν και τους απαντώ με το ίδιο κενό, αλλά τόσο γεμάτο τελικά, βλέμμα. Κομμένα τα φτερά. Τσακισμένα τα όνειρα. Πληγωμένη η αξιοπρέπεια. Άγνωστο το μέλλον. Δύσκολες οι συνθήκες. Καθημερινή πάλη για τα αυτονόητα. Ελάχιστες οι θέσεις εργασίες για πολλούς.
Και το ερώτημα που βασανίζει όλους…
«Γιατί;»
Ποιος είχε το δικαίωμα να παίξει στη ρουλέτα το μέλλον και τις ζωές τόσων νέων; Ποιος μπορεί να τους επιστρέψει την ελπίδα και τα όνειρα; Ποιος θα σηκώσει στους ώμους του, το βαρύ «κατηγορώ» τόσων νέων επιστημόνων, που εκδιωγμένοι από τη χώρα που τους εμφύσησε την επιστημονική σκέψη, φεύγουν στο εξωτερικό για να καταθέσουν εκεί το μυαλό και τα προσόντα τους;
Πολλά τα ερωτήματα, απερίγραπτος ο πόνος και η αγανάκτηση τόσων νέων επιστημόνων που στέκονται ενώπιον μιας χώρας που καταρρέει, συμπαρασύροντας και τα όνειρά τους. Σαφείς απαντήσεις δε δίνονται. Και αυτοί, αναμένουν και παλεύουν. Μέχρι να απογοητευθούν τόσο, ώστε να ετοιμάσουν τη βαλίτσα τους, τη βαλίτσα της μετανάστευσης. Όχι πλέον, για να αποτελέσουν το ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό της δεκαετίας του 1970, αλλά για να προάγουν την επιστήμη και την τεχνική σε χώρες που ειδικεύονται στο να προχωρούν εκμεταλλευόμενες τα μυαλά ξένων.
Το μέλλον, δυστυχώς, έτσι προδιαγράφεται. Ευχή όλων να ανατραπεί η πορεία…
Φωτεινή Σκόνδρα
Οδοντίατρος, Απόφοιτη Οδοντιατρική Σχολής ΕΚΠΑ
Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Ιατρικής Σχολής Πατρών
πηγή: http://agriniovoice.gr
