Γράφει ο Λίνος Υφαντής

1966: Η Αθήνα διογκώνονται  ως αστικό κέντρο δεχόμενη  δεκάδες χιλιάδες εσωτερικούς μετανάστες από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αργά η γρήγορα το θέμα ύδρευσης των αστικών περιοχών που αναπτύσσονταν έπρεπε να βρει λύσεις.

Ένα σχέδιο που έπεσε στο τραπέζι και με την βούλα Αμερικανών εμπειρογνομώνων ήταν εκείνο ενός επιφανού πολιτικού μηχανικού της εποχής. Μάλιστα είχε τύχει μεγάλης προβολής από τον τύπο και εξετάζονταν ως πιθανή λύση.

Από τη θάλασσα στην Τριχωνίδα και  με καράβι μέσω Αχελώου!

Το σχέδιο λοιπόν προέβλεπε την διοχέτευση του νερού από το Καστράκι  μέσω καναλιών “ζιγκ ζαγκ” σχεδόν μέσα στην Αιτωλική πεδιάδα από ψηλά στην περιοχή της Τριχωνίδας έως τη Λυσιμαχία. Εκεί προβλέπονταν η κατασκευή υδροηλεκτρικού εργοστασίου σε υψόμετρο 13 μέτρων, το οποίο ουσιαστικά θα μοίραζε το νερό.  Παράλληλα  ο Αχελώος θα καθιστώνταν πλωτός, αφού θα κόβονταν η ορμή του και  θα μπορούσε να μπει καράβι από τη θάλασσα (!),

Ό,τι περίσσευε από την Τριχωνίδα, στο Αγρίνιο. Με σωλήνα η ζεύξη του νερού Ρίου-Αντιρρίου

Το σχέδιο προέβλεπε μικρούς “κλάδους” να αρδεύουν την πόλη του Αγρινίου πριν το νερό φτάσει στην Τριχωνίδα. Παράλληλα το νερό θα ακολουθούσε πορεία στο Αντίρριο. Αφού θα άρδευε τις γεωργικές εκτάσεις και τροφοδοτούσε με ύδρευση τις πόλεις, θα περνούσε από το Αντίρριο στο Ρίο με σωλήνες και δύο τεχνητούς μόλους. ο ένας απέναντι από τον άλλον. Μάλιστα η ροή δεν θα ήταν μονοκόμματη στην Αθήνα, κατά μήκος της σημερινής εθνικής οδού, αλλά θα διακλαδώνονταν σε Αργολίδα και Αρκαδία.

Φυσικά το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ, παρόλο που διέθετε την διάρκεια του νερού για 25 χρόνια μόνο και προέβλεπε το 1/5 μάξιμουμ των νερών του Αχελώου να διατεθεί στην Αθήνα.

Έτσι ο Αχελώος προς αυτή την κατεύθυνση τουλάχιστον έμεινε ήσυχος …

πηγή: http://agrinionews.gr