– ΑΠΟ το Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον 20χρονο φοιτητή που έβαλε τέλος στη ζωή του μη αντέχοντας το ακραίο bullying εκεί στη σχολή του (Γαλακτοκομική Ιωαννίνων) το 2015, μέχρι σήμερα 10 χρόνια μετά, αμέτρητα τέτοια περιστατικά είχαμε, μαζί με άλλους νέους που αυτοκτονούν ή χάνονται στην άσφαλτο (τις ελληνικές καρμανιόλες), πολλά πολύνεκρα δυστυχήματα είχαμε, με εκείνο των Τεμπών ως αποκορύφωμα, το οποίο μάς απασχολεί ακόμα και βρίσκεται στην επικαιρότητα. Αν προστεθεί και το πρόσφατο εκεί στη Βόρεια Μακεδονία με τους 59 νέους νεκρούς και πολλούς σοβαρά τραυματισμένους, τότε καταλαβαίνουμε πως ο θάνατος, κυρίως νέων ανθρώπων, τελειωμό δεν έχει. Και οι οικογένειες που πενθούν σε καθημερινή βάση, επίσης δεν έχουν τελειωμό. Χωρίς να προσθέτουμε τις χιλιάδες αθώες ψυχές που κομματιάζονται από τις βόμβες εκεί στη Μέση Ανατολή και Ουκρανία. Αυτές είναι μακριά μας και δε μάς απασχολούν τόσο, αν και μάνες υπάρχουν κι εκεί που χάνουν τα παιδιά τους ή/και χάνονται και οι ίδιες. Ούτε να προσθέσουμε και όσες/όσους μετανάστες πνίγονται στη θάλασσα, γι’ αυτούς μπορεί να πούμε κι εκείνο το “καλά να πάθουν”…

– ΣΙΓΟΥΡΑ, όλοι μας στενοχωριόμαστε, προβληματιζόμαστε και αναρωτιόμαστε μ’ εκείνο το “γιατί”; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά;; Αυτό, είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο, όπως επίσης δικαιολογημένη είναι και η οργή μας εναντίον όλων όσων θεωρούνται φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί τέτοιων τραγωδιών. Όμως, άλλος ο πόνος μιας οικογένειας που χάνει κάποιο μέλος της ή ο πόνος μιας μάνας που χάνει το σπλάχνο της πάνω στα νιάτα του και άλλος όλων ημών των υπολοίπων που δε χάσαμε κάποιον δικό μας. Δε συγκρίνονται αυτά τα δύο! Μία υπερβολική ενασχόληση, ένας διογκωμένος σπαραγμός μας πέρα από κάποια λογικά όρια, κάτι κρύβει πίσω στο “παρασκήνιο”, στο σκοτεινό μας δωμάτιο του ασυνείδητου ή του υποσυνειδήτου μας και το οποίο λειτουργεί με τους δικούς του νόμους, διαφορετικούς ή και αντίθετους απ’ τις συνειδητές μας πράξεις κι ενέργειες…

– ΟΤΑΝ, για παράδειγμα, καίγεται το σπίτι του γείτονα ή του παραπέρα από εμάς, αμέσως ξεσηκωνόμαστε, τρέχουμε να βοηθήσουμε, λυπούμαστε, λέμε εκείνο το “κρίμα”, κτυπάμε στην πλάτη τους παθόντες λέγοντάς τους “κουράγιο”! Ασυνείδητα όμως, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει μέσα μας βαθιά και μία χαρά, για το ότι το κακό βρήκε το σπίτι κάποιου άλλου και όχι το δικό μας! Το ίδιο συμβαίνει και σε όποιες άλλες δυσάρεστες περιπτώσεις, καταστροφών, ασθενειών, ακόμα και θανάτων! Πάντα, όσο και να στενοχωριόμαστε συνειδητά, θα υπάρχει στο ασυνείδητό μας μια “κρυφή χαρά”, για το ότι όλα αυτά συνέβησαν σε άλλους κι όχι στον εαυτό μας, στο σπίτι μας, σε αγαπημένα άτομα της δικής μας οικογένειας…

– ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς συνέβη και τότε με το Βαγγέλη, το ίδιο και για άλλες περιπτώσεις μετά, το ίδιο και με την τραγωδία – έγκλημα των Τεμπών, το ίδιο θα συμβεί και για οποιαδήποτε τραγωδία στο μέλλον. Επιπλέον, έχουμε χάσει μεγάλο μέρος της ανθρωπιάς μας σήμερα, μπορεί και να μη μάς νοιάζει καν, αν σκοτώνονται ή καταστρέφονται άλλοι, αρκεί που δεν είμαστε εμείς. Τόσο πολύ “εαυτούληδες” γίναμε στην πορεία του χρόνου! Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης γιγαντώθηκε τόσο που μάς κάνει “ψυχρούς” και αδιάφορους για τους άλλους. Γιατί, “έγινε ο θάνατος συνήθεια”…

– ΩΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ των παραπάνω, βγαίνει αβίαστα το εξής: Δε φτάνει να κλαίμε και να οδυρόμαστε κάθε φορά που συμβαίνουν στην κοινωνία τέτοια δυσάρεστα γεγονότα, δε φτάνει! Φαίνεται ως υποκρισία, είναι υποκρισία! Γιατί γρήγορα ξεχνιούνται, μέχρι να προκύψουν κάποια άλλα, που μπορεί να είναι και χειρότερα. Μήπως θα πρέπει ΟΛΟΙ ν’ αφυπνιστούμε και να ψάχνουμε για τα πραγματικά αίτια, για να τα διορθώνουμε; Μήπως πρέπει όλοι μας (άτομα, σύλλογοι γονέων, σύλλογοι εκπαιδευτικών, Φορείς, Οργανώσεις, Ενεργοί Πολίτες, Εκκλησία, κτλ) ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από την Πολιτεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση να παίρνουν μέτρα πρόληψης για όλα; Ας το σκεφτούμε πολύ καλά αυτό…