γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΜΕΓΑΛΗ έρευνα της ψυχολογίας έδειξε πως ο σημαντικότερος παράγοντας για μία πλήρως ευτυχισμένη ζωή, είναι η ποιότητα των σχέσεών μας. Ούτε το πόσο πλούσιοι είμαστε, ούτε το πόσο όμορφοι είμαστε, ούτε και το πόσο υγιείς είμαστε σωματικά στη ζωή μας, εάν δεν είμαστε υγιείς εσωτερικά χωρίς τα ψυχολογικά μας προβλήματα. Οι άνθρωποι που έζησαν τις πιο ευτυχισμένες ζωες, ήταν αυτοί που είχαν τις καλύτερες σχέσεις. Με τα μέλη της οικογένειας πρώτα αλλά και με τα μέλη της κοινωνίας. Άρα, για να έχουμε μία καλή ποιότητα ζωής και να είμαστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να εστιάσουμε στις σχέσεις μας, τόσο πολύτιμες είναι. Δυστυχώς, στο Δυτικό κυρίως κόσμο, εστιάζουμε στον εαυτό μας. Στο πώς ΕΓΩ θα τα πάω καλά και όχι στο πώς θα τα πάω καλά με τους άλλους. Ζούμε στην εποχή της αχαλίνωτης ατομικότητας και δεν εστιάζουμε καν στις σχέσεις μας, οι οποίες μάς προστατεύουν απ' τη μοναξιά και τη μοναχικότητα...

- ΚΑΠΟΥ διάβασα: "Το 1500 η μέση οικογένεια στην Ευρώπη, ως ομάδα ατόμων που ζούσαν μαζί, αποτελούνταν από 20 μέλη. Το 1850 όμως ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 10 μέλη και το 1960 σε 5 μέλη. Απ' το 2000 και μετέπειτα ο αριθμός έπεσε στα 4 μέλη, ενώ ένα ποσοστό ανθρώπων στο 28% ζουν μόνοι"! Εάν τώρα λάβουμε υπόψη, ότι περάσαμε την οικονομική κρίση με τα μνημόνια και την πανδημία του κορονοϊού που μάς απομόνωσε τελείως, τότε καταλαβαίνουμε πού είμαστε σήμερα. Στο να μην κάνουν οι νέοι οικογένειες, ούτε παιδιά με το δημογραφικό να πάει στα τάρταρα. Και, κάπως έτσι, παρατηρούμε περισσότερο από ποτέ στρες στην κοινωνία, κάτι που έχει επιπλέον επιπτώσεις, τόσο στη σωματική, όσο και στην ψυχική μας υγεία. Και δίχως ψυχική υγεία, ποτέ δε θα έχουμε και σωματική υγεία. Όλα αυτά τα βιώνουμε σήμερα και γέλια που είχαμε παλιά, δεν ακούγονται πουθενά, ούτε καν στα προαύλια σχολείων από μαθητές και μαθήτριες. Ο 18χρονος της Γ' λυκείου στην Αγχίαλο Βόλου που αυτοκτόνησε ανήμερα της 25ης Μαρτίου, μοναξιά και κοινωνική απομόνωση αισθανόταν. Και πόσα άλλα παιδιά σήμερα βγάζουν θυμό από μέσα τους και τον δείχνουν με την επιθετική συμπεριφορά τους προς άλλους συμμαθητές τους, με τις "συμμορίες ανηλίκων", όπως τις ονομάσαμε εμείς οι μεγάλοι...

- ΕΠΟΜΕΝΩΣ, τι χρειαζόμαστε σήμερα για να ισορροπήσει κάπως η κατάσταση; Ως αντίδοτο, θα μπορούσα να πω, χρειάζεται μία μεγάλη προσπάθεια, από οικογένεια και σχολείο, έτσι ώστε να σταματήσουμε να εστιάζουμε τόσο πολύ στον εαυτό μας, αλλά στο πώς θα αποκτήσουμε και θα διατηρήσουμε όμορφες σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Να δημιουργηθούν και πάλι ομάδες, όπως παλιά. Οικογένειες δεμένες, σχολεία που να προσφέρουν παιδεία και όχι απλά μόρφωση, δήμους και πολιτεία με Ομάδες Στήριξης και άλλα πολλά, αρκεί να υπάρχει θέληση. Υπάρχει όμως θέληση; Προσωπικά, νομίζω πως δεν υπάρχει, γιατί όλοι αυτοί που μάς κυβερνούν, διαχρονικά, έκαναν μεγάλο "αγώνα", μαζί με τα ΜΜΕ να μάς φέρουν στην κατάσταση της ατομικότητας κι, επομένως, της ευαλωτότητας. Μπήκαμε και με δική μας ευθύνη στα μικρά "κουτάκια-μαγαζάκια", όπως τα ονομάζω εγώ (Δεξιά, Αριστερά, Κέντρο, Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά κ.ο.κ.), μετατραπήκαμε και σε προσωπολάτρες ΚΑΙ, πέρα από πολιτικές κόντρες μεταξύ μας, δε νοιαζόμαστε για τίποτε άλλο. Αυτόν το δρόμο "στρώσαμε" και για εμάς και για τα παιδιά μας, τις νέες γενιές που έρχονται, δυστυχώς...