«Πορτοκάλι και γιασεμί». Αυτή είναι μια απάντηση στο ερώτημα «ποια βιβλία να διαβάσω φέτος το καλοκαίρι». Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Φωτεινής Σκανδάλη, συμπατριώτισσας μας ορμώμενης από τον Δρυμώνα Θέρμου.
Το «Άδειο νυφικό» είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Φωτεινής Σκανδάλη που κυκλοφόρησε το 2013 από τις Εκδόσεις «Χάρτινη Πόλη». Σε αυτό οι ήρωες κινούνται, ζουν, αγαπούν, υποφέρουν, πεθαίνουν, ζουν τα καθημερινά «πρέπει», στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας αλλά και στην Αθήνα, από την δεκαετία του 1950 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1970. «Αν και άγνωστη ως τότε συγγραφέας, το βιβλίο μου πήγε καλά… Τι σημαίνει αυτό; Διαβάστηκε από εκατοντάδες αναγνώστες και άρεσε…. Ήταν μια βουτιά στα παιδικά μου χρόνια και περιγράφει ζωές και πάθη ανθρώπων που έζησαν στο Αγρίνιο και στην γύρω περιοχή. Το Αγρίνιο είναι μία πόλη που γνωρίζω αρκετά καλά, μιας και η καταγωγή μου είναι ένα μικρό, πανέμορφο χωριό κοντά στο Θέρμο, τον Δρυμώνα», λέει η συγγραφέας στο agrinionews.gr .
Το δεύτερο μυθιστόρημά , το «Πορτοκάλι και γιασεμί», κυκλοφόρησε στις αρχές τού περασμένου μήνα, πάλι από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη. «Είναι κι αυτό κατάθεση ψυχής και περιγράφει ζωές ανθρώπων πού συναντιούνται, αγαπιούνται, νιώθουν μίσος, φθόνο, απογοήτευση, προδοσία», σημειώνει ο συγγραφέας.
Η Φωτεινή Σκανδάλη είναι εκπαιδευτικός, εδώ και 20 χρόνια και διδάσκει γαλλικά. «Είμαι η «γαλλικού» του σχολείου και αγαπώ πάρα πολύ την δουλειά μου…. Εκτός όμως από την διδασκαλία, αγαπώ πολύ και το διάβασμα. Από πολύ πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζω… Και φυσικά, μετά, να γράφω. Στην αρχή κάποια άτεχνα, θα έλεγα, διηγήματα, μετά άρθρα (αφού έχω σπουδάσει και δημοσιογραφία, την οποία όμως ποτέ δεν εξάσκησα επαγγελματικά) και αργότερα, έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα», αναφέρει η ίδια περιγράφοντας της πορεία της προς τη συγγραφή. Εκφράζει εξάλλου την ικανοποιήση της που «οι συμπατριώτες μου με διαβάζουν, με κρίνουν και μέσα στις σελίδες των δύο βιβλίων μου βρίσκουν κι αυτοί κάτι από τον εαυτό τους…»
Λίγα λόγια για την ιστορία που ξετυλίγεται στο «Πορτοκάλι και γιασεμί»…
Δεκατρία χρόνια τώρα η Χαρά βιώνει την απαξίωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό από τον άντρα που αγάπησε και παντρεύτηκε. Δεκατρία χρόνια τώρα αναζητά ένα χάδι, μια τρυφερή κουβέντα, ένα γλυκό φιλί. Κάθε βράδυ μουσκεύει το μαξιλάρι της με δάκρυα, με το βλέμμα χαμένο στο κενό και την ψυχή της να βουλιάζει στη θλίψη. Και περιμένει. Περιμένει τον φύλακα-άγγελο που θα απλώσει τις φτερούγες του και θα την κλείσει στην προστατευτική αγκαλιά του. Κι εκείνος έρχεται με το πρόσωπο του Μάνου, ενός παλιού συμφοιτητή της, που για περισσότερα από είκοσι χρόνια δεν έπαψε να την αγαπά. Την παίρνει από το χέρι και ακολουθούν μαζί τα βήματα της αγάπης που τους ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, στη μικρή αυλή του σπιτιού στην Πάρο, δίπλα στη «θαλασσογραφία του Τσαρούχη», όπως αποκαλούσε ο Μάνος μια απλοϊκή ζωγραφιά στον κήπο του. Μεθούν με τα αρώματα του έρωτα, που θυμίζουν πορτοκάλι και γιασεμί, και ζουν ευτυχισμένοι στον δικό τους ονειρεμένο μικρόκοσμο. Τα όνειρα όμως δεν διαρκούν πολύ και αυτοί, μακριά από κάθε τι που τους χώρισε και τους πλήγωσε, δεν θέλουν να αποδεχτούν καμία μοιραία απόφαση…
agrinionews.gr
