Το Αίμα του Χριστού μπορεί να εξαλείψει κάθε αμαρτία

και να αναζωογονήσει την ψυχή μας

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Βρισκόμαστε στην πέμπτη Κυριακή των Νηστειών, λίγο πριν την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα. Σε λίγες ημέρες θα γίνουμε μάρτυρες των σωτηρίων Παθών του Κυρίου, τα οποία μας απάλλαξαν από την οδύνη του θανάτου και μας άνοιξαν και πάλι τις πύλες της επιστροφής μας στον παράδεισο.

Πριν από πέντε εβδομάδες, με την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ξεκινήσαμε και εμείς πνευματικό αγώνα εναντίον των παθών μας, αποφασισμένοι να καταπολεμήσουμε όλες εκείνες τις αμαρτωλές συνήθειες, που στερούν από την ψυχή μας την αγάπη, την χαρά και μας εμποδίζουν να συναντήσουμε τον Αναστημένο Αρχηγό της ζωής. Και η Εκκλησία, για μια ακόμη χρονιά, μας προσέφερε τα πνευματικά της όπλα: την νηστεία, την εγκράτεια, την καρδιακή προσευχή, την συχνή Θεία Μετάληψη, τις κατανυκτικές της Ακολουθίες και, βεβαίως, την Ιερά Εξομολόγηση. Όσο όμως βαδίζαμε σε αυτόν τον πνευματικό δρόμο, το βλέπαμε όπως το βλέπουμε και σήμερα: Είναι ανεπαρκείς οι ανθρώπινες δυνάμεις μας. Είναι ασθενική η πίστη μας. Είναι εύθραυστη η αγάπη μας. Οι πειρασμοί διαρκώς μας ταράζουν. Μικρές ή και μεγαλύτερες πτώσεις καραδοκούν διαρκώς στην καθημερινότητά μας. Θα βρεθούμε άραγε άξιοι να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε με τον Κύριο και Δεσπότη της ζωής μας;

Σήμερα, η Εκκλησία έρχεται να μας στηρίξει και να μας υπενθυμίσει πως οι πειρασμοί και οι πτώσεις δεν κάνουν διακρίσεις και χτυπούν την πόρτα της ψυχής, ακόμη και των μεγαλύτερων αγίων. Άραγε, μεγάλοι άγιοι δεν υπήρξαν οι Μαθητές και Απόστολοι του Χριστού; Δεν αξιώθηκαν να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες θαυμάτων; Δεν έμειναν συχνά άφωνοι μπροστά στην γλυκύτητα των λόγων και το βάθος της σοφίας του Διδασκάλου τους, με τον Οποίον έζησαν μαζί τρία ολόκληρα χρόνια; Κι όμως! Το σημερινό Ευαγγέλιο μας μιλά για στιγμές αδυναμίας των μαθητών του Κυρίου μας, και ιδιαίτερα του Ιακώβου και του Ιωάννη, των υιών του Ζεβεδαίου.

Όπως ακούσαμε πριν από λίγο, την ώρα ακριβώς όπου ο Κύριος προλέγει τα φρικτά Πάθη που θα υποστεί και τους μιλά για μια άλλου είδους επερχόμενη βασιλεία, στηριγμένη στην θυσία και την αγάπη, εκείνοι υποκύπτουν στον πειρασμό της κενοδοξίας και Τον παρακαλούν να τους εξασφαλίζει κοσμικά αξιώματα και τιμές, παραμένοντας εντελώς ανυποψίαστοι για την κοσμογονία που πλησιάζει. Αν λοιπόν εκείνοι, που αγάπησαν όσο τίποτε άλλο τον Διδάσκαλό τους, βρέθηκαν κάποιες στιγμές, με νουν εσκοτισμένο και ψυχή κεκλεισμένη, πόσο μάλλον εμείς κινδυνεύουμε από τους πειρασμούς και τις αδυναμίες μας! Ας μην μείνουμε όμως εκεί! Ας παραδειγματιστούμε και από την μετάνοιά τους, όπως εκείνη του Πέτρου, όταν κατάλαβε πως η Βασιλεία του Διδασκάλου του δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου. Ας μην απογοητευόμαστε, λοιπόν, από τις αμαρτίες μας, ας μην αποθαρρυνόμαστε από την αστάθειά μας. Υπάρχει μέσον διαρκούς καθάρσεως και ανεξάντλητης ενδυναμώσεως για τον καθένα μας.

Αλλά και ένα ακόμη πρόσωπο έρχεται σήμερα να μας συγκλονίσει. Είναι η οσία Μαρία η Αιγυπτία, στην μνήμη της οποίας είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα. Πρόκειται γι’ αυτήν που τιμούμε ως πρότυπο ολοκληρωτικής μετάνοιας και αυστηρότατου ασκητισμού. Πρόκειται γι’ αυτήν που παρέδωσε την νιότη της στην ακολασία, στην απόλυτη αδιαφορία για καθετί το πνευματικό, στην πλήρη αποξένωση από τον Θεό και τον νόμο Του. Κι όμως! Ένα και μόνον γεγονός, η επέμβαση μιας ανεξήγητης δυνάμεως, η οποία την εμπόδισε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ, ήταν αρκετή για να αντιστρέψει εντελώς τη ζωή της και να ζήσει σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια σε πλήρη απομόνωση και διαρκή μετάνοια. Πάντα, λοιπόν, υπάρχει ανοικτός δρόμος επιστροφής, αρκεί να «φωτιστούν» τα μάτια της ψυχής μας, ώστε να αντικρύσουμε τα τραύματά μας και να καταφύγουμε στο μεγάλο γιατρικό!

Αλήθεια, ποιό είναι το μέσον της διαρκούς καθάρσεως; Ποιό είναι αυτό το μεγάλο γιατρικό;

Μέσα σε τέσσερεις μόνον στίχους έρχεται σήμερα ο Απόστολος Παύλος να μας αποκαλύψει αυτό το υπέρτατο μέσο της λυτρώσεως. Η σημερινή αποστολική περικοπή, προερχόμενη από την επιστολή του προς τους Εβραίους, είναι λιτή, περιεκτική και σωτηρία. Απευθύνεται στους συμπατριώτες του που περίμεναν, μετά από τις θυσίες των ζώων, να ραντιστούν με το αίμα, ως μια συμβολική πράξη καθάρσεως. Υπάρχει όμως και ένα άλλο αίμα, που δεν είναι απλώς συμβολικό αλλά αληθινό και σωτήριο. Ποιό είναι αυτός; Ιδού πως απαντά o μεγάλος Απόστολος:

«Εάν με το αίμα ταύρων και τράγων που καίγονται στο θυσιαστήριο ραντίζονται οι αμαρτωλοί, ώστε με αυτόν τον συμβολικό τρόπο να μπορέσουν να εισέλθουν στον Ναό, πόσο περισσότερο το Αίμα του Χριστού, ο Οποίος θυσιάστηκε, όντας απόλυτα ελεύθερος και καθαρός από κάθε αμαρτία, είναι σε θέση να καθαρίσει την συνείδησή σας από τα έργα της αμαρτίας που νεκρώνουν την ψυχή και να γίνετε άξιοι να λατρέψετε τον ζωντανό Θεό».

Το Αίμα του Κυρίου μας, το οποίο σε λίγες ημέρες θα χυθεί πάνω στον Σταυρό, είναι εκείνο το γιατρικό, που είναι σε θέση να εξαλείψει κάθε αμαρτία και να αναζωογονήσει την ψυχή όλων μας. Είναι το Θείο Αίμα που δέχτηκαν οι μαθητές Του από τον Ίδιο, κατά τον Μυστικό Δείπνο και που τους ένωνε μαζί Του, κάθε φορά που τελούσαν την Θεία Ευχαριστία.

Σε έναν τέτοιο Μυστικό Δείπνο μετείχε στο τέλος της ζωής της και η οσία Μαρία η Αιγυπτία, όταν εκεί, στα βάθη της ερήμου ,δέχτηκε την Θεία Κοινωνία από τον αββά Ζωσιμά. Ήταν αυτό το Θείο γιατρικό, το Αίμα του Χριστού, που ολοκλήρωσε την μετάνοιά της και της αποκάλυψε ορθάνοιχτη την πύλη της αιωνιότητας.

Αυτό το Αίμα του Χριστού ας γίνει και για μας το μέσον της ιάσεως και η πηγή της ενδυναμώσεώς μας. Ο Απόστολος Παύλος, όπως φαίνεται στην σημερινή αποστολική περικοπή, δεν αμφιβάλλει: Το αίμα αυτό μπορεί να αναγεννήσει την ύπαρξή μας, να εξαγνίσει την συνείδησή μας και να μας κάνει άξιους να δοξάσουμε τον Αναστημένο Χριστό.

Ιδού, λοιπόν, η μεγάλη μας ευκαιρία: Το Άγιο Πάσχα που πλησιάζει, ας μην αποτελέσει για μας απλώς και μόνον ένα γραφικό έθιμο, αλλά μια ανανέωση της επιθυμίας μας να ζήσουμε με τον Χριστό και να ενωθούμε μαζί Του. Την ώρα της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας, θα δεχτούμε μία πρόσκληση:   «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης, προσέλθετε!»

Τότε και εμείς, ας απαντήσουμε με τα λόγια του αγίου Ιγνατίου, όταν βάδιζε προς το μαρτύριο:  «Μόνη τροφή μου επιθυμώ τον άρτο του Θεού, που είναι το Σώμα του Χριστού μου και μόνο ποτό το Αίμα Του, που είναι αγάπη χωρίς τέλος!».