Λίγο έξω από το Θέρμο, πάνω από τα σημερινά Σιταράλωνα, απλώνεται ηγεμονικά μα κι ήσυχα πια το Μωρόσκλαβο.
Χωριό ζωντανό απ’ τα παλιά πολύ τα χρόνια, μέχρι που να τ’ αφήσουν οι κάτοικοί του για να μετακινηθούν και να δημιουργήσουν τα Σιταράλωνα ακριβώς από κάτω του, δίπλα από τη λίμνη Τριχωνίδα.
Τώρα πια κείται έρημο, με τα σκελετωμένα απ’ τη φθοροποιό λήθη σπίτια του να αναδύουν την μυρωδιά της εγκατάλειψης.
Όμως, όχι! δεν είναι νεκρό· η ομορφιά του η τόση κι η γοητεία του σε συναρπάζουν.
Κι όταν περάσεις μέσα απ’ τα άδεια σοκάκια του και βγεις στην παλιά και καλοχτισμένη πέτρινη εκκλησιά με το θεόρατο καμπαναριό, που στέκει ακλόνητη κι ακούμπηχτη από το χρόνο, βλέπεις ότι δεν σκελετώνονται τα πάντα κι ότι κι ο χρόνος ακόμα ντρέπεται ν’ αγγίξει ότι έχτισε η ευλάβεια κι η αγάπη…
Κι όπου βρεθείς στο χωριό κι όπου σταθείς, έτσι καμώθηκε, ώστε να λούζουνε το βλέμμα σου τα λιμνίσια νερά της Τριχωνίδας και να βυθίζουνε την καρδιά σου στην ευγνωμοσύνη για τα τόσα και τόσα δωρίσματα του Πλάστη.
Ας πάμε όμως μια βόλτα ως το Μωρόσκλαβο μέσα από λίγες φωτογραφίες του Φώτη Τσαρούχη:
