• του Στέλιου Μερμίγκη

Περιμένοντας με ανυπομονησία αλλά και βαθιά συγκίνηση να φτάσει στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του παιδικού φίλου και γείτονα Κώστα Μπαρπάτση, έφερνα συνεχώς στο μυαλό μου αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων με τον Κώστα και τον αδερφό μου, με ποδήλατα, ποδόσφαιρο, την ΑΕΚ και όλα τα όμορφα της παιδικότητας μας.

Το τελευταίο που θα φανταζόμουν όμως είναι ότι κάποιος από όλους αυτούς θα ασχοληθεί στο μέλλον με τη λογοτεχνία μιας και τέτοιες προσλαμβάνουσες δεν είχαμε από πουθενά. Άρα απόλυτα δικαιολογημένη η συγκίνηση και η προσδοκία για το περιεχόμενο με την είδηση του χαρμόσυνου νέου που έφθασε σ’ εμένα απευθείας πριν από λίγους μήνες από τον ίδιο τον συγγραφέα. Έτσι και αλλιώς έχω πάντα ένα θαυμασμό για όλους εκείνους που γράφουν ένα βιβλίο, ανεξάρτητα αν αυτό θα ανήκει τελικά στα αγαπημένα μου, αν θα ανταποκρίνεται στα δικά μου ενδιαφέροντα, στα δικά μου γούστα. Ο κόπος που καταβάλει κάποιος για να γράψει κάτι, είναι για μένα πάντα άξιος θαυμασμού.

Το βιβλίο όμως αυτό ξεπέρασε αμέσως από τις πρώτες του κιόλας σελίδες την όποια συμπάθεια και συγκίνηση είχα για το συγγραφέα. Πολύ σύντομα από τη πρώτη του ιστορία, θα ακολουθούσαν άλλες 5, βρέθηκα έκπληκτος μπροστά σ ένα μικρό θησαυρό. Ο τίτλος και μόνο «Λυκοχαβιά», μου δημιούργησε απορίες και μια διάθεση σασπένς για το τι θα διαβάσω.

Η δράση εξελίσσεται στη επαρχία Ξηρόμερου μια περιοχή της Αιτωλοκαρνανίας αλλά και στη Ήπειρο τις δεκαετίες 40 και 50. Οι ιστορίες του σε εισάγουν σε ένα κόσμο πολύ μακρινό αλλά  συνάμα πολύ κοντινό με το σήμερα. Οι λέξεις του Κώστα – και δεν αναφέρομαι μόνο στη χρήση της ντοπιολαλιάς – ξεπηδάνε μέσα από τις σελίδες του λειτουργώντας σαν πρόκες, όπως έλεγε και ο ποιητής Αναγνωστάκης, καθηλώνοντας σε, ενώ το φινάλε τους είναι τόσο δυνατό που σε παραλύει συναισθηματικά από την ένταση του.

Η σκληράδα της εποχής με όλα τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με το τραχύ τοπίο της ελληνικής επαρχίας είναι το φόντο, ο καμβάς για να μας μιλήσει ο συγγραφέας για ανθρώπους που βιώνουν ακραίες καταστάσεις όπως αυτή της απώλειας.

Ο αναγκαστικός ξεριζωμός και η ξενιτιά, ο απαγορευμένος έρωτας ενάντια και πέρα από τα πατριαρχικά πρότυπα και η τραγική τιμωρία που ακολουθεί, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, ο κυνισμός αλλά και η αίσθηση καθήκοντος, η τρυφεράδα και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι μερικά από αυτά που καταπιάνεται με τρόπο συγκλονιστικό ο συγγραφέας.

Ο Μπαρπάτσης έχει σηκώσει τόσο ψηλά τον πήχη από τη πρώτη του κιόλας δουλειά που δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για τα μελλοντικά λογοτεχνικά του βήματα. Μέχρι τότε όμως σπεύστε να προμηθευτείτε τη «Λυκοχαβιά» και να τη διαβάσετε τη ξανά και ξανά. Πιστέψτε με αξίζει το κόπο και με το παραπάνω.

agriniopress.gr