γράφει ο Λάζαρος Τσόλκας (Συγγραφέας-Στιχουργός)
Μετά την πρώτη παρουσίαση του νέου ύμνου του Παναιτωλικού, που έγινε στον αγώνα Παναιτωλικού-Ολυμπιακού με την είσοδο των ομάδων στο γήπεδο, όπου συμμετέχω στους συντελεστές ως στιχουργός (μουσική Κωνσταντίνος Σαμψών και ερμηνεία Παναγιώτης Σιάτρας) πολλοί φίλοι μου ζήτησαν να μάθουν πως γράφτηκε αυτό το τραγούδι. Σας παραθέτω λοιπόν όλη την ιστορία του και πιστεύω πως θα αρέσει σε όλους τους Αγρινιώτες, στα τελευταία 60 χρόνια του Παναιτωλικού μας.
Το πατρικό μου είναι ακόμα εκεί μπροστά στο προαύλιο του νέου ναού του Αγίου Χριστοφόρου. Πέτρινο σπίτι, πέτρινα χρόνια κι ανέμελα μαζί στη δεκαετία του ’60.
Η πρώτη μας αλάνα ήταν το προαύλιο του ναού με τα δύο μεγάλα φουντωτά πεύκα στην είσοδό του. H δεύτερη ήταν το καπνοχώραφο κάτω από δρόμο και δίπλα στο σπίτι του Μουστακόπουλου και η τρίτη αγαπημένη μας αλάνα ήταν το γήπεδο του Παναιτωλικού, στην πάνω γειτονιά.
Ένα γήπεδο ξέφραγο, στρωμένο με χαλίκι, με κάποιους ξύλινους και μισοχαλασμένους πάγκους για τους φιλάθλους που αντί να κάθονταν, στέκονταν όρθιοι για να βλέπουν καλύτερα. Εκεί που είναι σήμερα η μεγάλη εξέδρα, υπήρχαν ψηλοί ευκάλυπτοι και από στην πλατεία με το άγαλμα του Γάλλου, ήταν το ρέμα. Πραγματική αλάνα.
Οι αγώνες γίνονταν μετά το μεσημέρι της Κυριακής όπου βλέπαμε τους μεγάλους να ανηφορίζουν χαρούμενοι την Προυσιωτίσσης και τρέχαμε ξοπίσω τους, να καπαρώσουμε τον «μπάρμπα».
Σε κάθε αγώνα είμασταν εκεί, όλα τα παιδιά της πάνω και κάτω γειτονιάς να περιμένουμε τους μεγάλους, που έφταναν στο γήπεδο από όλους τους δρόμους με τα πόδια. Φίλαθλοι που έρχονταν με τα παιδιά τους χαρούμενοι με γέλια και χωρατά, άλλος με μαξιλαράκι παραμάσχαλα κι άλλος με τρανζιστοράκι στα χέρια. Ήταν μια ατμόσφαιρα χαράς και κεφιού. Σωστό πανηγύρι!
Στο δρόμο ‘‘ψαρεύαμε’’ κάποιον ‘‘μπάρμπα’’ που δεν είχε παιδί μαζί του, να μας ‘‘υιοθετήσει’’ και να μπούμε μαζί του μέσα. Πού λεφτά για εισιτήριο. ‘’Μπάρμπα θα με βάλεις μέσα;’’ Αυτός, ήξερε το κόλπο μας και με χαρά μας «υιοθετούσε’’ και μπαίναμε μαζί στο γήπεδο.
Στα παιδικά μας αυτιά, ηχούσε η φωνή του Ζάχου με τις διαφημίσεις και εκείνο το υπέροχο τραγούδι του Ζωγράφου και της Φαραντούρη, που έκανε τη διάθεσή μας γιορτινή. «Κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα, είμαι εγώ!’’
Σαν ασπρόμαυρη ταινία θυμάμαι τους ήρωάς μας: Τον Κουτσογιάνη, τον Τσαμπά, τον ‘’Λαλάκια’’, τον Καλύβα, τον Σκαμπαρδώνη, τον Μπάθα, τον Ταλαμάγκα, τον Τσάμη, τον Σταρακά, τον Γάλλο κι άλλους κι άλλους, που έδιναν την ψυχή τους σε κάθε αγώνα για τη νίκη. Πραγματική γιορτή και πανηγύρι χαράς.
Όλα αυτά διακόπηκαν κάπως απότομα, όταν το 1970 μετακόμισε η οικογένειά μου στην Αθήνα και ο Παναιτωλικός έμεινε στην ψυχή και στην καρδιά μου μια γλυκιά ανάμνηση χαράς και νοσταλγίας.
‘’Αθηναίος’’ πλέον αλλά βαμμένος Παναιτωλικός παρακολουθούσα την ομάδα από τις εφημερίδες και από τα νέα των φίλων.
Έμεινα στην Αθήνα αρκετά χρόνια εργαζόμενος και το 2008 επέστρεψα ξανά στο Αγρίνιο, προσπαθώντας για πολύ καιρό να συνδέσω τις παλιές μνήμες με το νέο Αγρίνιο. Είχαν αλλάξει δραματικά όλα από τον πανδαμάτορα χρόνο. Καινούργια σπίτια καινούργιες γειτονιές, άλλοι άνθρωποι και άλλο γήπεδο. Καινούργιο ναι, ωραίο ναι αλλά οι αναμνήσεις… αναμνήσεις. Έτσι μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω κι ένα τραγούδι για τον Παναιτωλικό, για να αποθέσω το ψυχολογικό μου φορτίο στο χαρτί και ξεκίνησα να σημειώνω λέξεις και φράσεις, με βασικό πυρήνα τον Παναιτωλικό και την ομάδα.
Με τον μουσικοσυνθέτη Κωσταντίνο Σαμψών είχαμε ήδη ξεκινήσει μια συνεργασία, όπου φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο τραγούδι, το ‘’Γίν’ αγέρας κι έλα!’’ και το ερμήνευσε υπέροχα ο Παναγιώτης Σιάτρας, αφιερωμένο στις μνήμες των Αγρινιωτών για το πάρκο. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή, μου λέει πως θα πρέπει να γράψουμε κι ένα τραγούδι για τον Παναιτωλικό.
Οι περσινές επιτυχίες της ομάδας, μου πυροδότησαν τις παλιές μνήμες και άρχισα σοβαρά πλέον να γράφω ακατάπαυστα στίχους. Στο μυαλό μου ήταν να βγει ένα τραγούδι, που εύκολα θα το λένε οι φίλαθλοι στην εξέδρα και όχι μόνο. Ένα τραγούδι που θα ενώνει όλη την παλιά ιστορία του Παναιτωλικού με τη σημερινή, δίνοντας διαχρονική αξία.
Έτσι χωρίς να το καταλάβω συγκέντρωσα μερικές σελίδες με σκόρπιους στίχους, που είχαν διάφορα μέτρα και διαφορετική δόμηση μεταξύ τους, αφού δεν είχα καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο κορμό.
Στην αρχή χρησιμοποίησα το ιαμβικό μέτρο, με τονισμένη τη δεύτερη συλλαβή αλλά το ηχόχρωμα των λέξεων και το μέτρο, μου έβγαζαν περισσότερο μια μπαλάντα παρά το ύφος που ήθελα να είναι ξεσηκωτικό.
Στη συνέχεια χρησιμοποίησα τροχαϊκό μέτρο, που η τονισμένη συλλαβή είναι η πρώτη και δίνει μια εγρήγορση στο στίχο κάπως επική. Μου ήρθε στο νου ο εθνικός μας ύμνος ‘‘Σε γνωρίζω από την κόψη…» που είναι γραμμένος σε τροχαϊκό μέτρο και έχει επική και αλληγορική χροιά. Όταν τον επανέλαβα, στο νου μου αυθόρμητα ξεχείλισαν από το στόμα μου τρεις λέξεις: ‘’Ξέρω μία ομαδάρα’’. Αυτό ήταν! Είχα βρει τη φράση κλειδί και ξεκίνησα αμέσως να μοντάρω τις πρώτες στροφές (κουπλέ). Έγραψα αρκετές και σαν ρεφρέν ξεπηδούσε πάντα η ιαχή Παναιτωλικός! Παναιτωλικός!
Επέλεξα 4 στροφές που θα έδιναν όλο το νόημα της ιστορίας του Παναιτωλικού με το συναισθηματικό διαχρονικό δέσιμο των οπαδών.
Όταν τελείωσα (αρχάς Φεβρουαρίου του ’22) πήρα τηλέφωνο τον συνθέτη και του είπα πως έχω έτοιμο το τραγούδι. Του διάβασα τους στίχους και με ρώτησε αν έχω κάποια μελωδία υπ’ όψη. Του είπα πως μου βγαίνει το ξεκίνημα και μου λέει εντάξει! Να το δω! Λίγες ημέρες μετά με κάλεσε στο γραφείο του και μου λέει: Άκου!
Ήταν η μουσική σύνθεση του τραγουδιού ολοκληρωμένη. Αυτό είναι, μην αλλάξεις τίποτα του είπα ενθουσιασμένος. Νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα με τη φωνή του Πάνου. Με τον Πάνο μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά, παίζαμε στις ίδιες αλάνες και είχαμε την ίδια αγάπη για τον Παναιτωλικό.
Πήγαμε αμέσως στο γραφείο του. Είμασταν χαρούμενοι και εκείνος μας ρώτησε τι τρέχει; Έγινε ο εξής διάλογος με μένα και κείνον:
-Πάνο κοιμήθηκες απόψε;
-Ναι μια χαρά ! Γιατί ρωτάς;
-Από σήμερα δεν θα ξανακοιμηθείς!
-Γιατί; μου λέει με απορία και καχυποψία μαζί.
-Κώστα βάλτου να ακούσει το νέο το τραγούδι για τον Παναιτωλικό. Εκείνος του έδωσε το στικάκι και ένα χαρτί με τους στίχους και το γραφείο γέμισε μουσική. Ο Πάνος διάβαζε και άκουγε. Όταν τελείωσε, πετάχτηκε όρθιος.
-Τι είναι αυτό ρε; Τρομερό! Θα γίνει μεγάλη επιτυχία! Πράγματι θα χάσω τον ύπνο μου, μας λέει και άρχισε αμέσως να το προβάρει.
Με τέτοιο ενθουσιασμό και χτενίζοντας νότα-νότα και στίχο-στίχο όλο το τραγούδι, το δουλέψαμε ομαδικά και οι τρείς για αρκετό καιρό, ορμώμενοι από το ξεχείλισμα της αγάπης για την ομάδα, που ταυτίσαμε τα παιδικά μας όνειρα μαζί της και τα βάψαμε κίτρινα και μπλε. Ιδού όλοι οι στίχοι:
ΞΕΡΩ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑΡΑ
Δείξαμε το τραγούδι στους ιθύνοντες του Παναιτωλικού που ενθουσιάστηκαν κι αυτοί και έτσι με τη βοήθειά τους, πήρε σάρκα και οστά και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στους φιλάθλους το Σάββατο 22/10/22 στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, με την είσοδο των παικτών στο γήπεδο.
Ευχόμαστε σε όλους του φίλους του Παναιτωλικού, να γίνει το αγαπημένο τους τραγούδι, να το αναζητήσουν στο YouTube με τον τίτλο ‘’ΞΕΡΩ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑΡΑ’’ ,να το κατεβάσουν στο κινητό τους και να διασκεδάζουν μαζί του σε κάθε περίσταση.
Κλείνοντας αυτήν την κατάθεση ψυχής, θέλω να πως και το εξής:
Μικρό παιδί γύρω στα δέκα, θυμάμαι στην παρέλαση των εθνικών εορτών στην πλατεία Μπέλλου τότε (Δημοκρατίας σήμερα), μετά το Παπαστράτειο γυμνάσιο και την Οικονομική Σχολή να παρελαύνει και η Τεχνική Σχολή του Παναιτωλικού, με επικεφαλής τον καθηγητή Στρεμμένο και να δέχεται τα χειροκροτήματα όλου του κόσμου. Μια τεχνική σχολή που βγήκαν αρκετοί επαγγελματίες, που μεγαλούργησαν μετέπειτα στο Αγρίνιο.
Δεν ξεχνιέται η ιστορία του Παναιτωλικού γιατί είναι γραμμένη με κίτρινα χρυσά γράμματα σε μπλε φόντο, στα κατάβαθα της καρδιάς όλων των Αγρινιωτών.
