Καλησπέρα σε όλους σας… και από εμένα…
Θα ξεκινήσω από το πώς γνώρισα την Ιουλία…… τι να πρωτοθυμηθώ…. Πόσα χρόνια να γυρίσω πίσω…. Η Γνωριμία μας έγινε …. μόλις πριν από λίγα λεπτά… κυρίες και κύριοι, η γνωριμία από κοντά…
γιατί γνωριζόμαστε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εδώ και λίγο καιρό και μέσα από το Facebook συμφώνησα να συμμετέχω στην παρουσίαση του βιβλίου… μετά από ένα όμορφο και απόλυτα σεμνό μήνυμα της στο inbox… Γιατί είπα ναι, λοιπόν χωρίς να την γνωρίζω… και χωρίς να έχω ιδέα τι είναι οι «απώλειες»…
θα σας το πω μετά αφού σας μιλήσω για την Χριστίνα, την μαμά της την Ειρήνη, τον εραστή της τον Φίλιππο, τον θετό της πατέρα και μεγάλη της λατρεία τον Λάμπη, τον βιολογικό της πατέρα τον μεγαλογιατρό Χρήστο, την φίλη της Σοφία, τη θεία της Μαρία και τον θείο της Ηλία, τον αγνό Όμηρο, τον κακό δαίμονα Απόστολο, την κακή μάγισσα την Άβα, τον από μηχανής θεό Μένιο, τον μικρό άτυχο Χρύσανθο, και τις μικρές και χαριτωμένες Ζωή και Ελπίδα… Τώρα θα σας παρακαλούσα να κλείσετε όλοι τα μάτια και να φανταστείτε, όλα αυτά τα πρόσωπα μπλεγμένα σε ένα γαϊτανάκι… Ο καθένας κρατάει- κουβαλάει το δικό του γαϊτάνι, την δική του κορδέλα σε διαφορετικό χρώμα και χορεύουν τον χορό της ζωής αλλά και του θανάτου, της χαράς και ταυτόχρονα της θλίψης… αλλάζουν τις χρωματιστές κορδέλες της ζωής, μπαινοβγαίνοντας από τον κύκλο ακολουθώντας θέλοντας και μη, τα βήματα της μοίρας σε ένα χορό με άψογο ρυθμό σε ένα χορό γρήγορο, υποχρεωτικό, βασανιστικό, κουραστικό, αναπόφευκτο. Αλλά ενδιάμεσα ο χορός γίνεται διασκεδαστικός, χαρούμενος, επίμονος… οι χορευτές γελάνε μεταξύ τους, ερωτεύονται, αγγίζονται, πειράζονται και μετά ξανά πάλι, ο ένας πέφτει στην αγκαλιά του άλλου για παρηγοριά καθώς η ορχήστρα παίζει τον επιτακτικό ρυθμό του πόνου… Η Ειρήνη κρατάει το κοντάρι στο κέντρο και γύρω της χορεύουν οι υπόλοιποι… ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αλλά η συνολική εικόνα είναι απόλυτα αρμονική. Ο κύκλος της ζωής και του Θανάτου σε συνεπαίρνει χωρίς να σε ζαλίζει…
Η Ιουλία Ιωάννου, εναλλάσσει τόπους, χρονολογίες και πρόσωπα με μοναδική επιδεξιότητα. Μεταφέρεται με απόλυτη άνεση στο τώρα, στο πριν και στο μετά, σε ταξιδεύει με μαεστρία από το χωριό στην πόλη και μετά σε ένα νησί και πάλι πίσω και πάλι μακριά και στην επόμενη σελίδα πάλι επανέρχεται στο εδώ… και αυτές οι εναλλαγές σε ξεκουράζουν από τις επισκέψεις της μοίρας… που είναι σύντομες αλλά κυριολεκτικά σε σοκάρουν. Η Συγγραφέας κρατάει με μαεστρία το γαϊτανάκι των ηρώων και έχει καταφέρει την ίδια στιγμή να είναι και πολύχρωμο και χαρούμενο και μουντό και θλιβερό, και αυτή η εναλλαγή κορυφώνει την συναρπαστικότητα του.
Δεν μπορείς με τα μάτια να ακολουθήσεις το βήμα των ηρώων… τα χάνεις… είναι γρήγορα βήματα… δύσκολα… είναι τόσο άπιαστα αυτά τα βήματα ζωής, που μόνο με τα μάτια της φαντασίας σου μπορείς να τα φυλακίσεις…. Να καταλάβεις …
Αυτό που καταλαβαίνεις όμως σίγουρα είναι ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και τα όμορφα και τα άσχημα… Σύμφωνα με την συγγραφέα κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για κάποιο λόγο… και για κάποιον άλλο φεύγει… Όλα τα πράγματα που μας συμβαίνουν έχουν κάτι να μας δώσουν… από το απλό να μας ωριμάσουν, μέχρι το δύσκολο να μην καταλάβουμε ποτέ το γιατί.
Η Μέριλιν Μονρόε… -γιατί είμαι λίγο της εμπορικής τέχνης- είχε πει κάποτε ή είπαν ότι είπε:
«Πιστεύω πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Οι άνθρωποι αλλάζουν έτσι ώστε να μπορέσεις να μάθεις να τους αφήνεις, τα πράγματα πάνε άσχημα για να τα εκτιμήσεις όταν πάνε καλά, πιστεύεις τα ψέματα έτσι ώστε με τον καιρό να μάθεις να εμπιστεύεσαι μόνο τον εαυτό σου, ενώ ορισμένες φορές τα καλά πράγματα γκρεμίζονται έτσι ώστε να δημιουργηθούν καλύτερα».
Αυτό είναι και το διακύβευμα από τις ΑΠΩΛΕΙΕΣ… Η ζωή πάντα θα συνεχίζεται είτε απαντηθούν τα γιατί, είτε όχι. Θα συνεχίζεται με παρουσίες και με απουσίες… Το καλό θα διαδέχεται το κακό και πάντα θα συνυπάρχουν… πότε θα κερδίζει το ένα, πότε το άλλο… μεταξύ της αγάπης όμως και του μίσους θα κερδίζει πάντα η αγάπη…. Η συγγραφέας στο βιβλίο κάνει εμμέσως αναφορά και στη συγχώρεση… τη συγχώρεση μετά από μεγάλο κακό… η συγχώρεση χαρίζει γαλήνη, είναι ευτυχία…γιατί η συγχώρεση δεν είναι λήθη αλλά πορεία εμπρός τα εμπρός…
Θα σταθώ σε ένα σημείο του βιβλίου που είναι ενδεικτικό και διδακτικό:
“… τι ήταν πάλι κι αυτό! Ποιος μπορούσε να το φανταστεί ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο , ότι σε εκείνη θα κληρωνόταν ένα τέτοιο λαχείο. Αμέσως όμως μετάνιωσε για τον τρόπο που σκεφτόταν. Γιατί… τι ήταν εκείνη που δεν έπρεπε να της συμβεί? Οι υπόλοιποι άνθρωποι δηλαδή που καθημερινά παθαίνουν κάτι τι είναι;” ….
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για τα μηνύματα και τα νοήματα του μυθιστορήματος. Δεν θα σας κουράσω όμως άλλο… Θα σας πω μόνο ότι το βιβλίο είναι συναρπαστικό, είναι γρήγορο, δεν ησυχάζεις καθόλου, σε συγκλονίζει και παρά τις απώλειες που περιγράφονται μέσα κυρίως σε κάνει να δεις πως για κάθε τέλος υπάρχει και μία νέα αρχή….
Για να μην σας αφήσω με την απορία θα σας πω πως αυτό που με επηρέασε στο να είμαι σήμερα κοντά σας, είναι όχι για αυτά που έγραψε στο μήνυμα η συγγραφέας, αλλά για αυτό που εισέπραξα από την φωτογραφία της στο λογαριασμό στο Fb… ένα γλυκό χαμόγελο πάνω σε μια γυναίκα ευτυχισμένη συνειδητά. Γιατί το θέλει και γιατί το επιλέγει… και μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι…
ΥΓ: θεωρώ ότι οι απώλειες θα έχουν και συνέχεια… θα ήθελα πολύ να μάθω τι απέγινε ο Φίλιππος… βρήκε ένα νέο έρωτα; Η μικρή Ελπίδα… η χαριτωμένη Ζωή; Για όλους θα ήθελα να μάθω….
vivlio-life.gr
