- ΘΥΜΑΜΑΙ πως, όταν ήμουν μικρός στο χωριό μου, οι γυναίκες που ήταν παντρεμένες, δεν προσφωνούνταν με το βαπτιστικό τους, αλλά με κάποιο άλλο όνομα που συνδέονταν με αυτό του άντρα τους, στον οποίο ανήκαν και τον οποίο φώναζαν "αφέντη"! Έτσι είχαμε την Κώσταινα, τη Δημήτραινα, τη Γιώργαινα κ.ο.κ....
- ΘΥΜΑΜΑΙ επίσης, όπως και όλοι μας φυσικά, πως τη χώρα μας, την "περήφανη Ελλάδα", τήν αποκαλούσαμε "Ψωροκώσταινα", όταν θέλαμε να δείξουμε την απαξίωσή μας προς αυτή, μία χώρα φτωχή κι εξαθλιωμένη, όπως τήν κατάντησαν οι διοικούντες και τα κάθε λογής κλεφτρόνια. Κυρίως την τελευταία δεκαετία, κατά την οποία, ως πολίτες, εξαθλιωθήκαμε οικονομικά, πουληθήκαμε στους ξένους για δανεικά και ήρθε "καπάκι" η πανδημία, ο όρος "Ψωροκώσταινα" ταιριάζει μια χαρά. Υπήρχε πράγματι γυναίκα, η Πανωραία Χατζή απ' το Αϊβαλί, η οποία με την επανάσταση του 1821 έχασε τον άντρα της (Κώστα Αϊβαλιώτη) και τα 4 παιδιά της, τούς έσφαξαν μπροστά της Τούρκοι στρατιώτες. Η ίδια, μαζί με άλλους, κατέφθασε πρώτα στα Ψαρά και κατόπιν στο Ναύπλιο. Εκεί, αν και δεν είχε τίποτε, φρόντιζε ορφανά αγωνιστών, πότε ξενοδουλεύοντας και πότε ζητιανεύοντας. Τα ορφανά, όταν τήν έβλεπαν, τρέχανε ξωπίσω της, φωνάζοντάς την "Ψωροκώσταινα"! Απ' το "Κώσταινα" ήρθε το "Ψαροκώσταινα" (απ' τα Ψαρά) και το πιο εύκολο για τα μικρά, "Ψωροκώσταινα"! Το 1826 έγινε έρανος στην πλατεία του Ναυπλίου για βοήθεια των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι. Κανείς δεν πλησίαζε στην αρχή! Μέχρι που η ίδια (η "Ψωροκώσταινα") πήγε πρώτη και άφησε πάνω στο τραπέζι ένα ασημένιο δακτυλίδι που έβγαλε κι ένα γρόσι που είχε στην τσέπη! Μετά, λειτούργησε το φιλότιμο και των υπολοίπων και κατέθεσαν ό,τι είχαν. Για την πράξη αυτή έγινε σύμβολο του εθελοντισμού...
- ΣΗΜΕΡΑ είδα γραμμένο σε κάποιο άρθρο και για πρώτη φορά, το "Μητσοκώσταινα"! Πόσο εύστοχο αλήθεια! Για σκεφτείτε το λιγάκι, δεν ταιριάζει στη σημερινή πραγματικότητα;; Γάντι!!! Και, λέω εγώ τώρα: Τι καλύτερο απ' αυτό για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια απ' την επανάσταση του 1821! Τότε με "Ψωροκώσταινα" και τώρα με "Μητσοκώσταινα"!
Σα να μην πέρασε μια μέρα...
