Ζεστός, αληθινός και γεμάτος ατόφια καλή ενέργεια, ο δημοφιλής τραγουδοποιός αναφέρεται για πρώτη φορά σε άγνωστες στιγμές της ζωής του και αποκαλύπτει στο Gala τα σχέδιά του για το -ίσως όχι και πολύ μακρινό- μέλλον
Λίγο πριν από την πρεμιέρα της μουσικής εκπομπής «Δυνατά» στην ΕΡΤ1 (η οποία έγινε την Παρασκευή το βράδυ), ο Κωστής Μαραβέγιας μίλησε και εξήγησε στο Gala γιατί για εκείνον η μουσική αποτελεί μεγάλη γιορτή που έχει χώρο για όλους και μιλά για εκείνα που τον καθόρισαν ως τώρα.
Η άλλη όχθη της μουσικής
«Μoυ αρέσει η μουσική, όχι μόνο από την πλευρά της ακρόασης, αλλά και από την πλευρά των ανθρώπων που συνδέονται με τη μουσική. Οι σκέψεις τους, ο λόγος τους, οι αγωνίες τους, οι αναζητήσεις τους… Με ενδιέφερε πολύ να συναντηθώ με αυτούς τους ανθρώπους και, εκτός από το να τραγουδήσουμε, μαζί και να σκαρφιστούμε τραγούδια, να αναζητήσουμε δρόμους μέσα από τον διάλογο και τη συνέντευξη. Αυτό ακριβώς είναι η νέα εκπομπή της ΕΡΤ1 “Δυνατά”.
Εννοείται ότι θα φιλοξενηθούν καλλιτέχνες από όλους τους χώρους. Χθες γυρίσαμε με τον Γιώργο Μαργαρίτη, με τον οποίο κάναμε μια υπέροχη κουβέντα. Πάντα ήμουν ανοιχτός σε όλα τα είδη της μουσικής. Αλλωστε, όλοι κάνουμε λαϊκό τραγούδι με έναν τρόπο. Είτε ποπ είναι, είτε σουίνγκ, είτε τζαζ, είτε έντεχνο -αν και δεν μου αρέσει ο όρος-, λαϊκό τραγούδι είναι επί της ουσίας. Εχει θεματικές όπως ο έρωτας, η απώλεια, η αδικία. Προφανώς και θα μπορούσα να βρεθώ στην εκπομπή με την Αννα Βίσση, τη Δέσποινα Βανδή, την Πάολα. Εχουν υπέροχες φωνές, έχουν ερμηνεύσει ωραία τραγούδια, τις εκτιμώ πολύ ως επαγγελματίες και ως συναδέλφους. Εχω βρεθεί σε ιδιωτικό περιβάλλον με τραγουδιστές που κάποιος θα έλεγε ότι τα μουσικά μας είδη δεν ταιριάζουν. Γιατί να μην το κάνω και σε πλατό; Μου αρέσει μια εκπομπή ανοιχτή σε όλα τα είδη της μουσικής, με ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν κι έχουν κάτι να πουν».
Τα τηλεοπτικά σόου
«Με το “Δυνατά” δίνουμε βήμα και σε νέους καλλιτέχνες που δεν έχουν ακουστεί πολύ. Τους δίνουμε μέρος της εκπομπής για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Δεν χρειάζονται διαδικασίες επιβεβαίωσης, ακροάσεις. Γιατί θα πρέπει να πω ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό που καλούμουν να κάνω στο “The Voice” – να κόβω παιδιά που αγαπούν τόσο πολύ το τραγούδι. Ακόμα πιο στενάχωρο, όμως, ήταν που αυτά τα παιδιά, μετά τη συμμετοχή τους σε μια τέτοια εκπομπή, με τόση προβολή, δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι σημαντικό και πρέπει να προσπαθήσουν πάλι από το μηδέν.
Ολα αυτά τα τηλεοπτικά σόου δίνουν μεν βήμα στα παιδιά να ακουστούν σε ένα ευρύτερο κοινό, αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν να συμμετέχουν σε ένα φεστιβάλ μουσικής. Θα τραγουδήσουν μία φορά. Από κει και πέρα δεν φτάνει αυτό για να πάνε μπροστά. Είναι στενάχωρο που κάποιο παιδί δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από αυτά τα σόου, να έχει μια σταδιοδρομία και να βιοπορίζεται από αυτό που αγαπάει. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που ύστερα από τρία χρόνια αποχώρησα από το “The Voice”. Αφενός δεν κατάφερνα να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των παιδιών και δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω για να τα βοηθήσω από το να τους γράψω ένα τραγούδι ή να τα πάρω μαζί μου να συμμετέχουν σε κάποια συναυλία μου και αφετέρου τρία χρόνια ό,τι είχα να δώσω το έδωσα και ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Μετά ήρθε η πανδημία και δεν έκανα τίποτα διαφορετικό. (γέλια) Εντάξει, έκανα τη “Ρίτα”, έκανα το single μου, τώρα ετοιμάζω και τον δίσκο μου. Είμαι βραδείας καύσεως εγώ. Βραδυφλεγής. Κινούμαι αργά».
Ο φύλακας άγγελος
«Η πρώτη μου συναυλία ήταν στο Αγρίνιο, ερμήνευσα το “Imagine” μπροστά στο κοινό και πάλευα να συγκινήσω τον τότε έρωτά μου με το τραγούδι. Υπέρτατη μορφή επικοινωνιακής πολιτικής ερωτευμένου η μουσική! Σήμερα συνεχίζω να τραγουδώ για τον έρωτά μου. Από τότε κατάλαβα πόσο μπορεί η μουσική να γλυκαίνει την ψυχή, να χαϊδεύει τα τραύματα, να δίνει ελπίδα και φως στα σκοτάδια της καθημερινότητας. Η μουσική είναι αγίασμα για μένα. Στις δυσκολίες της εφηβείας κράταγα την κιθάρα μου στο δωμάτιο και είχα αυτή την παρηγοριά. Είναι σαν να υπάρχει πάντα κάποιος δίπλα σου. Σαν φύλακας-άγγελος. Η μεγαλύτερη δυσκολία στην εφηβεία μου ήταν η ίδια η εφηβεία μου. Οπως και για πολλά άλλα παιδιά. Είναι ένα ηφαίστειο η εφηβεία που εκρήγνυται και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς και πώς να προστατευτείς από τη λάβα που πετάγεται. Δεν έχω όμως παράπονο. Μετά ήρθε μια νεότητα άκρως θετική και μια ωρίμανση ακόμα καλύτερη. Οσο περνούν τα χρόνια είναι όλο και καλύτερα τα πράγματα».
Η θεραπεία της ψυχής
«Δεν έχω κάνει ποτέ μου ψυχοθεραπεία, αλλά έχω διαβάσει αρκετά και έχω στοχαστεί αρκετά μόνος μου. Από πιτσιρικάς θυμάμαι να ρωτάω για τα πάντα. Ρωτούσα τη μητέρα μου γιατί να φάω και να μεγαλώσω, αφού κάποια μέρα θα πεθάνω. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να κάνω αυτή τη διαδρομή. (γέλια) Από μικρός μου άρεσε να αμπελοφιλοσοφώ.
Ολο αυτό είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Νομίζω ότι κάποιες στιγμές θα πρέπει να προβάλω λιγότερη ενσυναίσθηση πάντως. Να μπορώ να θωρακίζομαι πιο καλά απέναντι σε ένα περιβάλλον που μπορεί να είναι λίγο τοξικό. Κατά καιρούς, έχω παραδοθεί σε τοξικά περιβάλλοντα και έχω ψάξει να βρω τι φταίει. Καμιά φορά μπορεί να είναι μάταιο. Είναι καλύτερα να αποδεχτείς ότι δεν είναι κατάλληλο το περιβάλλον για σένα και ότι πρέπει να αποχωρήσεις. Είναι μια μικρή μου ανεπάρκεια. Προσπαθώ πάντα να φέρω το καλό στις καταστάσεις. Αυτό λειτουργεί θετικά για τους γύρω σου, αλλά όταν είναι αντίξοες οι συνθήκες σε τρώει. Επίσης, από νεαρή ηλικία ήρθα αντιμέτωπος με την απώλεια. Δεν το έχω μοιραστεί ποτέ αυτό. Πρώτη φορά το λέω. Εχασα δύο παιδικούς φίλους, έναν στα 23 κι έναν στα 26 του χρόνια. Ηταν ένας λόγος που μετά, για καιρό, δεν πήγαινα στη γενέτειρά μου, το Αγρίνιο. Πραγματεύτηκα πολύ την απώλεια… Η πρώτη δεν ήταν ξαφνική. Ο φίλος μου είχε μια μακροχρόνια ασθένεια και την έζησα μέχρι την κορύφωσή της. Στον πρώτο δίσκο μου είχα γράψει για εκείνον το τραγούδι “Σαν ταξιδιώτης” σε συνεργασία με τον Νίκο Αλιμπέρτη.
Είχα και αρκετές φοβίες κατά καιρούς, αλλά με τον καιρό τις ξεπερνούσα. Ξεκίνησα με αγοραφοβία. Εμφανίστηκε στην εφηβεία και την ξεπέρασα στα πρώτα νεανικά χρόνια. Μετά είχα αεροφοβία. Ενώ ταξίδευα κανονικά για την πρωινή μου δουλειά, προτού ασχοληθώ με τη μουσική, εξαιτίας μια δύσκολης πτήσης σταμάτησα να μπαίνω στα αεροπλάνα. Το ξεπέρασα κι αυτό. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι κατά καιρούς έχουμε κάποιες φοβίες που στην πορεία τις απομυθοποιούμε, τις διώχνουμε. Ολα γίνονται πιο απλά μεγαλώνοντας. Η ωρίμανση είναι από μόνη της ίαση για την ψυχή».
Η ζωή με τις νταλίκες
«Οι νταλίκες του πατέρα μου ήταν πάντα ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μου. Ηταν παρούσες καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, αφού πάντα υπήρχε ένας οδηγός που τηλεφωνούσε γιατί είχε ένα πρόβλημα και περίμενε τη λύση να τη δώσει ο πατέρας μου. Οπότε για μένα οι νταλίκες είναι και ευλογία και κατάρα μαζί. Ευλογία γιατί προφανώς με μεγάλωσαν, πήγα στα ωδεία μου, σπούδασα στην Ιταλία και κατάρα γιατί έβλεπα διαρκώς τον πατέρα μου αγχωμένο, με προβλήματα υγείας μετέπειτα. Το πρώτο μου ταξίδι στην Ιταλία το έκανα με την νταλίκα. Με τη μητέρα μου κι έναν οδηγό του μπαμπά μου. Και άνοιξαν μπροστά μου άλλοι ορίζοντες».
Οι μεγάλες συναντήσεις
«Στα νεανικά μου χρόνια είχα ως ίνδαλμα το συγκρότημα Mano Negra και τον Manu Chao. Ο Manu Chao ήταν καλλιτέχνης που πρέσβευε ό,τι αγαπούσα πολιτικά, μουσικά, ιδεολογικά και αισθανόμουν ότι ήταν αυτός που έδειχνε τον δρόμο. Και συνέβη να τον γνωρίσω στο Παγκράτι, γιατί είχε φίλους Ελληνες. Το μεγάλο μου απωθημένο, λοιπόν, ήταν να συνυπάρξω με τον Manu και το κατάφερα και γι’ αυτό ευχαριστώ την Κλέλια Ρένεση, φυσικά, που ήταν η “κουμπάρα” της γνωριμίας μας. Ηταν μεγάλη η συγκίνηση για μένα να παίξω κιθάρα μαζί του, να πάμε βόλτες στο Παγκράτι, να μοιραστούμε σκέψεις, να φάμε, να τον ακούσω να μου λέει τα νέα του τραγούδια. Ηταν κάτι πολύ όμορφο. Οπως με τον Μορικόνε, αλλά τότε ήμουν πιτσιρικάς και δεν πολυκαταλάβαινα τα πράγματα. Ενώ κάναμε έναν μήνα εντατικά μαθήματα μουσικής για ταινίες, ήμουν τόσο καμένος νέος (γέλια) που σε ένα μάθημά του κάναμε κοπάνα με δύο Ιταλούς συμφοιτητές! Είχα το θράσος να φύγω από μάθημα του Μορικόνε για να πάω βόλτα στη Σιένα! Παρεμπιπτόντως, αγαπώ βαθιά τον κινηματογράφο. Μου αρέσει να συνθέτω εικόνες μαζί με ήχους, οπότε θα ήθελα σε κάποια φάση, ελπίζω όχι πολύ μετά, να καταφέρω να κάνω μια σύνθεση εικόνας με μουσική, κάτι σαν ταινία δηλαδή. Αυτό είναι ένα όνειρο».
Παντρεμένος με παιδιά
«Φυσικά και θέλω να κάνω και οικογένεια. Θα έρθει κι αυτό στην ώρα του. Μου αρέσει πολύ η ενέργεια των παιδιών. Βλέπω νέους γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους στις συναυλίες και τρελαίνομαι που έχω δια-ηλικιακή προσέλευση. Μου αρέσουν οι οικογένειες και η ελληνική οικογένεια έχει τα καλά και τα κακά της. Τα καλά της, όμως, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε μοντέλο οικογένειας στον κόσμο».
Η τωρινή σχέση
«Στην Τόνια (σ.σ.: Σωτηροπούλου) θαυμάζω τη στωικότητά της, τη νηφαλιότητα με την οποία αντιμετωπίζει καταστάσεις. Εγώ είμαι πιο θερμός και ας μη μου φαίνεται τόσο. Εχω πιο λάτιν ταμπεραμέντο. Η Τόνια είναι πιο… Βόρεια Ευρώπη… Σκανδιναβία!»
Γιάννης Βίτσας - protothema.gr
