Ο Γιώργος Λουριδάς είναι σκηνοθέτης του σινεμά και του θεάτρου.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στον Κινηματογράφο, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με εξάμηνη φοίτηση και στο Université de Picardie Jules Verne, στην Γαλλία. Είναι ιδρυτής της κινηματογραφικής εταιρείας "Dead Company".
Στην Αιτωλοακαρνανία βρέθηκε ως καθηγητής στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Μεσολογγίου. Εκτός αυτού οργάνωσε και ένα Εργαστήριο Κινηματογράφου στο Αγρίνιο. Εκεί βρήκε πολλούς ενδιαφερόμενους και ανήσυχους ανθρώπους όπου και μαζί τους ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα πορεία εκπαίδευσης στην παραγωγή μιας ταινίας.
Πρόσφατα παρουσίασε στο Αγρίνιο, σε πρώτη πανελλήνια προβολή, στο καφέ-μπάρ «Διόσκουροι» την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Η σύντροφος των νεκρών». Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο
Η πολύ καλή εντύπωση που έκανε στο κοινό που βρέθηκε στην προβολή της ταινίας, καθώς και η θετική του διάθεση για κινηματογραφική δραστηριότητα στο Αγρίνιο, δημιούργησε την ανάγκη για μια ακόμη πιο λεπτομερή συνέντευξη. Έτσι ή Χρύσα Σπαή βρέθηκε και συνομίλησε μαζί του στην παραλία της Σταμνάς καθώς και στον φιλόξενο χώρο του Aquaterra και σας μεταφέρει τα όσα ειπώθηκαν.
Γιώργο πως μπήκε στην ζωή σου ο κινηματογράφος;
Ο κινηματογράφος ήταν από πάντα στην ζωή μου. Πρώτη ταινία που είδα ήταν «Ο Ψαλιδοχέρης» σε ηλικία πέντε ετών. Βέβαια δεν μπορούσες να πεις ότι θα ασχοληθείς με τον κινηματογράφο παλιότερα, καθώς δεν υπήρχαν οι απαραίτητες δομές για να αρχίσεις. Σημειωτέων ότι η πρώτη δημόσια σχολή ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 2005. Όταν εγώ τελείωνα με την Μέση Εκπαίδευση δεν υπήρχαν σχολές για να παρακολουθήσω, παρά μόνο Σχολές Θεατρολογίας.
Έχεις επιρροές από κάποιο συγγραφέα;
Διαβάζω πάρα πολύ και πάρα πολλές μορφές λογοτεχνίας. Η ποίηση μου αρέσει πάρα πολύ. Ο Arthur Rimbaud είναι από τους αγαπημένους μου, ο Charles Baudelaire και ο Edgar Allan Poe. Επίσης η γενιά της Αμερικανικής Beat μας επηρέασε πάρα πολύ. Ο αγαπημένος μου είναι ο Henry Miller. Ένας πολύ ιδιαίτερος συγγραφέας που η ζωή του (εγώ κοιτάω και την ζωή των ανθρώπων πίσω από τα γραπτά) με συγκίνησε πάρα πολύ και συνδέεται και με την δική μου ζωή σε μεγάλο βαθμό. Είναι ένας άνθρωπος που διαφήμισε πολύ την Ελλάδα, την αγάπησε πολύ, και έγραψε και το φανταστικό βιβλίο «Ο κολοσσός του Αμαρουσίου», που αναφέρεται σε πολλούς σημαντικούς Έλληνες που γνώρισε. Είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία ο Henry Miller, με ενέπνευσε πάρα πολύ και μου έδωσε δύναμη να προχωρήσω.
Ποιές ταινίες έχεις κάνει μέχρι τώρα;
Επισήμως η πρώτη ταινία που έδειξα σε φεστιβάλ ήταν μια μικρού μήκους ταινία που κάναμε με έναν φίλο το 2012 και μιλούσε για την ανεργία στην Ελλάδα επί κρίσης. Νομίζω ότι ήταν από τις πρώτες ταινίες που έγιναν με αυτό το θέμα. Μετά βγήκαν αρκετές. Στην ταινία αυτή έκαναν αίσθηση στον κόσμο οι ρεαλιστικές σκηνές και ειδικότερα μια σκηνή στο τέλος της ταινίας όπου είχαμε αφήσει τον ηθοποιό (Γιώργος Ψωμιάδης) να πέσει στο πάτωμα στην κεντρική πλατεία Θυμαρακίων και δεν πήγε κανείς να τον βοηθήσει. Παρά μόνο ένα παιδάκι - το οποίο φαίνεται στο βίντεο, καθότι τραβάγαμε από μία ταράτσα πολύ ψηλά - που το τράβηξε η μητέρα του την τελευταία στιγμή. Μόνο αυτό πήγε να κοιτάξει τι έπαθε ο άνθρωπος. Ήταν η σκηνή που συγκλόνισε καθότι ήταν κουστουμαρισμένος και είχα επηρεαστεί από πραγματικό συμβάν. Αυτή ήταν η πρώτη μου ‘επίσημη’ ταινία. Μετά ακολούθησε ένα διάστημα όπου ψάχθηκα πάρα πολύ. Έκανα πολλά βιντεάκια βέβαια, αλλά δεν έστελνα ταινίες μου σε φεστιβάλ, γιατί ήμουν σε φάση πειραματισμού με πρόσωπα και με άτομα και δεν είχα επαγγελματική σχέση με το σινεμά. Επαγγελματικά ασχολούμαι από το 2014. Φυσικά με αργούς ρυθμούς καθότι δεν ήθελα να επικοινωνήσω τις ταινίες μου, μέχρι να καταλάβω ποια ήταν η φωνή μου. Όταν καταλαβαίνεις ποια είναι η φωνή σου σιγά σιγά, έχεις μια άλλη άνεση να επικοινωνήσεις με το κοινό. Ομολογώ ότι και εγώ τώρα έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ποια είναι η φωνή μου. Ό,τι είδος ταινίας και να κάνω, βλέπω ότι βρίσκεται εκεί.
Γιατί ένας σκηνοθέτης πρέπει να προσδοκά συνεχώς την αναγνώριση από το κοινό;
Δεν αναζητάμε ποτέ την αναγνώριση. Την μεγαλύτερη αναγνώριση που ζήτησα και ευτυχώς την πήρα ήταν από την οικογένειά μου. Στην Ελλάδα ως γνωστόν δεν είναι δεδομένη η αποδοχή αυτού που κάνεις ούτε από τον στενό σου κύκλο. Από τους φίλους σου, από τους ανθρώπους σου. Βασικά αυτό που ζητάω είναι τα νέα παιδιά στην Ελλάδα να μην αντιμετωπίζουν το πρόβλημα να λένε ότι “είμαι σκηνοθέτης” και να νομίζουν οι υπόλοιποι ότι είσαι κάποιος τεμπέλης που δεν έχεις τι να κάνεις. Γιατί οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη κάνουν το σκληρότερο επάγγελμα. Λέγεται ότι είναι ευκολότερο να είσαι Αστροναύτης παρά Σκηνοθέτης. Αυτό γιατί σαν Αστροναύτης έχεις να παλέψεις με τους νόμους της φυσικής, αλλά σαν Σκηνοθέτης δεν έχεις κανένα δεδομένο ή σταθερά να πατήσεις εκτός από την προσωπική σου εμπειρία. Όλα γύρω σου είναι ρευστά. Η αναγνώριση νομίζω ότι δεν είναι κάτι που απασχολεί κανέναν σοβαρό σκηνοθέτη.
Όταν σου κάνουν σχόλια για μια ταινία σου πως νοιώθεις;
Πολύ όμορφα. Μου αρέσουν πάντα τα σχόλια, γιατί όταν γίνονται σημαίνει ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τον θεατή. Τώρα αν θα είναι αρνητικό ή θετικό, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να είναι κριτικό σχόλιο. Δηλαδή να έχει πίσω του μια αιτιολογία ή μια σοβαρή πρόταση. Έχω ακούσει τα χειρότερα σχόλια και τα έχω δεχθεί με μεγάλη μου ευχαρίστηση, γιατί έκρυβαν μια ουσία από πίσω. Υπάρχουν όμως και σχόλια που δεν έχουν αυτή την ουσία.
Οι σκηνές βίας σε ενοχλούν στην μεγάλη οθόνη; Αν ναι γιατί;
Δεν θα έκανα ποτέ σκηνές βίας, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό στο σινεμά. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για να δείξεις, αν θες να δείξεις, κάτι αντίστοιχο που βιώνουμε στην ζωή μας. Δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε την άγρια πλευρά την ανθρώπινης φύσης. Είναι κάτι που δεν με εκφράζει. Ούτε επίσης με εκφράζουν οι ωμές σεξουαλικές σκηνές.
Το Σινεμά είναι μαγικό;
Εγώ λέω ότι είναι και ένα εύκολο μέσο μαύρης μαγείας. Έχεις τον θεατή έρμαιό σου σε μια αίθουσα και σε μια οθόνη, και του μεταδίδεις τα μηνύματά σου όπως τα θες εσύ. Αν δεν σέβεσαι τον άνθρωπο και απλά προσπαθείς να δημιουργήσεις εντυπώσεις, με φτηνό τρόπο, τότε ναι. Μπορούμε να πούμε ότι παράγεις με έναν τρόπο έλεγχο στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Επίσης υπάρχουν πολλές ταινίες που περιέχουν σε μεγάλο βαθμό διαφημίσεις προϊόντων και αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Θεωρώ ότι υποβαθμίζει την ποιότητα της ταινίας. Φυσικά κάποιοι θα πουν ότι είναι αναγκαίο γιατί πρέπει να βρεθούν οι χρηματοδότες και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του και να πράττει κατά βούληση. Εγώ πάντως δεν το εγκρίνω.
Οι ταινίες διαμορφώνουν ανθρώπινες συνειδήσεις;
Σαφώς και διαμορφώνουν. Γι’ αυτό, ιδιαίτερα ένας σκηνοθέτης που δεν κρέμεται συνεχώς από αποφάσεις τρίτων, έχει την ευθύνη να σεβαστεί τον ψυχισμό του κοινού, και να μην εκβιάσει και προβάλλει τις δικές του πεποιθήσεις στο κοινό. Δεν είμαστε καταστρατηγοί συνειδήσεων. Προσπαθώ με ευαίσθητο τρόπο να προωθήσω τους προβληματισμούς μου. Όχι τις θέσεις μου.
Δύναμη, ευθύνη, ευκαιρία. Αυτό το τρίπτυχο πόσο σε ακολουθεί στο έργο σου;
Κάθε ταινία είναι ένα βήμα για να εκφράσεις τους προβληματισμούς σου. Δεν έχεις πάντα την ευκαιρία να το κάνεις αυτό, γι’ αυτό και κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται την τιμάω πάρα πολύ. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πάρα πολλές φωνές εκεί έξω και δεν βρίσκουν όλοι οι άνθρωποι το βήμα να εκφράσουν την φωνή τους. Αν και νομίζω ότι εφ’ όσον η φωνή σου αποκτήσει έναν όγκο και ένα βάθος σε αυτό που θες να πεις, θα βρεις σίγουρα το βήμα να το πεις. Αυτό έχω καταλάβει.
Μίλησέ μας για τις ταινίες μεσαίου μήκους. Είναι οι αγαπημένες σου και γιατί;
Σε πολλούς νέους Έλληνες σκηνοθέτες παρατήρησα ότι αρέσει το μεσαίου μήκους format. Δυστυχώς είναι ένα φορμά που δεν έχει προωθηθεί πολύ, πιθανώς επειδή οι φεστιβαλικοί θεώρησαν ότι το σαραντάλεπτο (που αποτελεί συνήθως μια μεσαίου μήκους ταινία) αντιστοιχεί πιο πολύ σε επεισόδιο σειράς. Είναι ένα φορμά που δεν εγκαταλείπω, παρότι είναι πολύ δύσκολη η προώθησή του στα φεστιβάλ, αφού μια μεσαίου μήκους ταινία αντιστοιχεί περίπου σε τέσσερις μικρού μήκους. Που σημαίνει ότι πρέπει να θυσιαστούν τέσσερις ταινίες σε ένα μικρού μήκους φεστιβάλ για να επιλέξουν να προβληθεί μία μεσαίου (αποκαλούμενη και ως “featurette”). Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι όμως ένα ευέλικτο φορμά γιατί σου επιτρέπει να πεις κάποια παραπάνω πράγματα από μια μικρού μήκους ταινία, που εμένα προσωπικά με δυσκολεύει πάρα πολύ να χρησιμοποιήσω τον περιορισμένο χρόνο της.
Πλατφόρμες για χρηματοδότηση ταινιών στην Ελλάδα , γνωρίζεις αν υπάρχουν;
Δεν λειτουργεί καμία. Υπάρχουν κάποιες προσπάθειες που γίνονται κατά καιρούς αλλά δεν ευωδούν. Η καλύτερη Ελληνική πλατφόρμα είναι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και σε εμπιστεύονται. Οι πλατφόρμες συμμετοχικής χρηματοδότησης που λειτουργούν στο εξωτερικό δεν παίζουν στην Ελλάδα γιατί έχουν καταλάβει ότι δεν είμαστε αυτής της λογικής. Δεν στηρίζουμε πολύ ανεξάρτητες παραγωγές εμείς στην Ελλάδα. Παρόλο που βγήκαν όλοι και είπαν μέσα στην κρίση “Support Art, Support Artists”, επί της ουσίας αυτή είναι μια δήλωση χωρίς κανένα ειδικό βάρος και χωρίς καμία υπόσταση, γιατί οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω που το δηλώσανε δεν έχουν κάνει support πουθενά. Είναι εντελώς φιλολογικό και ποτέ στην Ελλάδα δεν απόκτησε υπόσταση αυτό το πράγμα.
Το λίγο διάστημα που έχω ζήσει στο εξωτερικό έχω αντιληφθεί ότι υπάρχει ένας περισσότερο σαφής προσανατολισμός στο θέμα της χρηματοδότησης και ο κόσμος είναι σαφώς πιο ένθερμος υποστηρικτής των προγραμμάτων συμμετοχικής χρηματοδότησης. Υπάρχουν πιο πολλές ευκαιρίες και για τους φοιτητές . Όταν φοιτείς σε σχολή κινηματογράφου, υπάρχουν προγράμματα που σου επιτρέπουν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, μέσα από το Πανεπιστήμιο, πέρα από τον εξοπλισμό που σου παρέχεται, να μπορείς να χρηματοδοτήσεις την ταινία σου.
Είχα κάνει προσωπικά πρόταση στην σχολή Κινηματογράφου στο ΑΠΘ, απ’ όπου αποφοίτησα, να δημιουργηθεί γραφείο παραγωγής, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάτι και δεν γνωρίζω το γιατί.
Είναι ο πιο παθογενής τομέας ο τομέας της παραγωγής στην Ελλάδα. Όταν δεν έχεις οργανωμένο γραφείο παραγωγής σε σχολή κινηματογράφου δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Στο εξωτερικό υπάρχουν. Γιατί ο κόσμος έχει την κουλτούρα της παραγωγής. Θέλησή μου είναι στο μέλλον να δημιουργήσουμε ένα ταμείο για τους αποφοίτους της σχολής.
Πού θα στηριχθείς σε επίπεδο χορηγιών για την επόμενή σου ταινία που σχεδιάζεις να γυρίσεις στην πόλη του Αγρινίου;
Στον κόσμο. Ευτυχώς, καλώς η κακώς, μάθαμε στα δύσκολα. Κάνουμε – ρεαλιστικά μιλώντας - οικονομικούς άθλους σε κάθε ταινία, αλλά αυτό δεν μας σταματάει. Απ’ την άλλη, όταν βγάζεις μια ταινία, είτε σου έχει κοστίσει το ένα ποσό είτε το άλλο, συναγωνίζεσαι αυτομάτως με όλες τις παραγωγές που βγαίνουν εκείνη την περίοδο, και αυτό είναι το δύσκολο στον κινηματογράφο. Δεν μπορώ να δικαιολογηθώ λέγοντας ότι ‘ο άλλος είχε τόσα και εγώ είχα τόσα’. Πρέπει να παράγω, ανεξαρτήτως χρημάτων, το ίδιο επίπεδο τεχνικά και αφηγηματικά με τους μεγάλους.
Περιμένεις βοήθεια από διάφορους πολιτιστικούς φορείς για τις κινηματογραφικές δουλειές που σχεδιάζεις να κάνεις;
Δεν βλέπω να υπάρχει κάποιος διαθέσιμος να βοηθήσει. Δεν ξέρω αν θα βρεθεί στην πορεία. Στο παρελθόν απευθυνθήκαμε και δεν ανταποκρίθηκαν. Απ’ το ελληνικό κέντρο κινηματογράφου ανακοίνωσαν ότι θα χρηματοδοτήσουν μικρού μήκους ταινίες, animation και ντοκιμαντέρ εν μέσω της νέας κρίσης, κατατέθηκαν 1258 προτάσεις και απ’ αυτές συνολικά θα χρηματοδοτηθούν μόνο οι 75. Οπότε καταλαβαίνουμε τα μεγέθη.
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα;
Η ζωή μου. Ό,τι ζω καθημερινά και με τον τρόπο που το ζω. Έχω μια ιδιαίτερη αντίληψη για την πραγματικότητα, μου αρκεί να την μετατρέπω και να την βιώνω με ένα τρόπο αυτό-σαρκαστικό. Οπότε αυτό βγαίνει και σε μεγάλο βαθμό και στις ταινίες μου.
Πως θα σε βρει κάποιος νέος που θέλει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο;
Μπορούν να με βρουν στο προσωπικό μου site: https://georgelouridas.weebly.com/
και μέσω instagram με το όνομά μου: George Louridas
Θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσουμε και να συζητήσουμε για κάθε θέμα που τους απασχολεί.
Από πού μπορεί κάποιος να συνεισφέρει οικονομικά στη νέα σου ταινία «Ο πηλός και η κοπέλα» αλλά και να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν;
Από τον σύνδεσμο του Kickstarter: ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Να πω εδώ ότι θέλησή μας δεν είναι απλά να κάνουμε κάποιες ταινίες και να πάρουμε κάποιες βοήθειες σε χρηματοδότηση, θέλησή μας είναι να αλλάξουμε την φιλοσοφία που υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτό θα το πετύχουμε σιγά, σιγά, κατορθώνοντας να εγείρουμε το ενδιαφέρον του κόσμου προς αυτή την κατεύθυνση. Εμείς οι δημιουργοί δεν παίρνουμε απλά χρήματα και κάνουμε ταινίες, είμαστε οι ίδιοι που τα δίνουμε πίσω σε όσους κάνουν έργο. Υπάρχει μια ανακύκλωση μεταξύ μας, στους πιο αγνούς του χώρου, ας πούμε. Και έτσι νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσουμε.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
2012 “Natural Sellout” (Δράμα, 12 ')
2018 ”La Compagne Des Morts” (Φαντασίας, 72’)
2019 “Skeletons” (Stop Motion Animation, 2’)
2019 “Inside the sheer nostalgia of a lullaby” (Φαντασίας, 36’)
ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
2015 - 2016 «Άνθρωπος Ένα»: Ομάδα αυτοτελών παραστάσεων
2018 - 2019 «Ο Γερολαγός»: Πρωτότυπο ελληνικό παραμύθι
Το ρεπορτάζ του ΑΧΕΛΩΟΣ TV με την εκδήλωση στο Αγρίνιο
Τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων και Ενημέρωσης του AgrinioBestOf.gr
