Για να μην είναι ψευδαίσθηση το «ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος»!

Αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, με βεβαιότητα λένε σήμερα ότι ο χρόνος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου νου.

Οι σύγχρονοι επιστήμονες μιλάνε για το «τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές», υποστηρίζοντας πως υπάρχει ένα σημείο στο σύμπαν όπου ο χώρος και ο χρόνος συνδέονται. Η θεωρία αυτή υποστηρίζεται από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, που αναφέρει ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι μέρος μιας τετραδιάστατης δομής, όπου ό,τι έχει συμβεί έχει τη δική του θέση στις συντεταγμένες στον χωροχρόνο.

Κι αν όλα αυτά μοιάζουν πολύ επιστημονικά και δύσκολα στην κατανόηση ακόμη και για τον άνθρωπο που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει με τις διαστημικές τεχνολογίες της γενιάς μας, …θα πούμε απλά ότι δεν είναι καθόλου σύγχρονα:

• Τον 5ο αιώνα π.Χ., ο σοφιστής φιλόσοφος Αντιφών έγραψε στο έργο του «Περί αληθείας» ότι «ο χρόνος δεν αποτελεί πραγματικότητα (υπόστασιν), αλλά μια έννοια (νόημα), ή μέτρο». Ο Παρμενίδης (περίπου το 500 π.Χ.), ιδρυτής της Ελεατικής σχολής, προχώρησε ακόμη περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι ο χρόνος, η κίνηση, και η αλλαγή είναι ψευδαισθήσεις. Η ιδέες του Παρμενίδη έγιναν ευρύτερα γνωστές από το μαθητή-του Ζήνωνα τον Ελεάτη (περίπου το 495 – 430 π.Χ.), που έθεσε τα περίφημα παράδοξά του σχετικά με το χρόνο. Ο δε Πλάτων, με τον περίφημο μύθο των σπηλαίων (περίπου το 427 – 347 π.Χ.), ήταν ο πρώτος που πρότεινε ότι αντιλαμβανόμαστε μόνο μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας, απλές “σκιές” αυτών που πραγματικά υπάρχουν στον κόσμο. Και υπάρχουν πάμπολλοι που αιώνες πριν ανέπτυξαν διάφορες σχετικές θεωρίες.

θεωρίες που συνέτειναν στο ότι η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, η οποία και προκαλείται από τις ανθρώπινες αναμνήσεις.

Τι είναι πραγματικότητα και τι ψευδαίσθηση, εμείς δεν το ξέρουμε. Ετοιμαζόμαστε, όμως, να υποδεχθούμε τον «καινούριο χρόνο» και -τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια- αναρωτιόμαστε σε τι ακριβώς συνίσταται η νεωτερικότητα του νέου χρόνου.

• Θα αλλάξει το ’19 και θα γίνει ’20. Και λοιπόν; Ένα ψηφίο στο χρονολόγιο είναι, μια αλλαγή εντελώς τυπική, στον κώδικα που φτιάξαμε και συμφωνήσαμε να χρησιμοποιούμε, για να μπορούμε να συνεννοούμαστε.

Εξαρτάται, λοιπόν, από εμάς και μόνο από εμάς το αν ο νέος χρόνος θα κομίσει κάτι το πραγματικά νέο.

Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι τα πάντα βρίσκονται κάπου αρμονικά τοποθετημένα στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, που λέγαμε πριν, εναπόκειται σε στον καθ’ ένα ξεχωριστά και σε όλους μαζί να κάνουμε τις επιλογές εκείνες, κυρίως ως προς την ατομική και συλλογική μας τοποθέτηση στον ίδιο το χωροχρόνο, που θα μας επιτρέψουν την όποια εξέλιξη. Και αυτή η εξέλιξη είναι που θα σηματοδοτήσει το νέο.

• Με άλλα λόγια, για να είναι πράγματι καινούργιος ο καινούριος χρόνος, ας φροντίσουμε να κάνουμε καινούρια πράγματα. Νέες ιδέες, νέες καλλιέργειες, νέα προϊόντα. Κι ακόμη νέες συμφωνίες, νέες συνεργασίες, νέους φίλους, …ίσως και νέους έρωτες. Να δώσουμε νέες προοπτικές στη δουλειά μας. Με νέες τεχνολογίες, νέες, καινοτόμες εφαρμογές στην ίδια την εκμετάλλευση.

Το «νέο», θα το καλλιεργήσουμε οι ίδιοι. Θα το δημιουργήσουμε. Και θα παράγουμε νέες καταστάσεις.

Αυτή είναι και η ευχή μας για τον καινούργιο χρόνο, που περιμένουμε σε λίγο με αισιοδοξία να καλωσορίσουμε: Να είναι πραγματικά καινούργιος, να φέρει το «νέο» που επιδιώκουμε. Αρκεί, …να το επιδιώξουμε!