Του Λίνου Υφαντή,
Τα Γεφύρια του Αλάμπεη είναι ( η μάλλον) ήταν ένα έργο-σύμβολο της Αιτωλικής πεδιάδας. Συνέδεε την Μακρυνεία με το Παναιτώλιο, υπερβαίνοντας τα φυσικά εμπόδια και την απρόβλεπτη στάθμη της Λυσιμαχείας και της Τριχωνίδας.
Τα Γεφύρια του Αλάμπεη αποτυπώθηκαν σε γκραβούρα και κοσμούν το εξώφυλλο ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία για το Αγρίνιο του Αριστείδη Μπαρχαμπά με τίτλο «Το Αγρίνιο Κάποτε» Ένα ζήτημα που υπάρχει είναι η χρονολόγηση τους. Επειδή πήραν το όνομα από τον «Αλάμπεη», επικράτησε η ταυτοποίηση τους να συνδέεται με την Οθωμανική εποχή.
Υπάρχει όμως και η ξεχασμένη αντίθετη άποψη. Τα γεφύρια του Αλάμπεη θεωρούνταν από τους Δυτικούς ρωμαϊκά. «The Roman Bridge of 366 arches that stretches amidst the lakes which line Vrachori on the west..» γράφει η εφημερίδα «The Edinburgh Advertiser» στις 15 Οκτωβρίου του 1822. Επίσης υπάρχει η αναφορά του περιηγητή Πουκεβίλ, ο οποίος αναφέρει ότι » στα παλιά θεμέλια (Ρωμαϊκά ή Νορμανδικά), οι Τούρκοι περί τα μέσα του Ι7ου αιώνα, έκτισαν και πάλι τις τοξωτές καμάρες. Η θεμελίωση κτισμάτων σε ένα έλος με νερό, είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο, σε μια κατασκευή».
Ως προς τη δυτικότροπη τεχνοτροπία συμφωνούσε και ο Βικέλας, ο οποίος ανέφερε ως τρίτη άποψη κατασκευής την Νορμανδική, επικαλούμενες προφορικές μαρτυρίες των τότε κατοίκων.
Επίσης η χρηστικότητα των γεφυριών ήταν μεγάλη, διότι η κατασκευή της «προέβλεπε» μώλους όπου έδεναν τα σκάφη. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η χρηστικότητα της γέφυρας δεν περιορίζονταν την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ισως μια ματιά στη ρωμαϊκή γέφυρα της Νικόπολης του Αγίου Γεωργίου στην τελευταία εικόνα του άρθρου να ενίσχυε τις υποψίες.
Για την ώρα τα «Γεφύρια του Αλάμπεη» θάφτηκαν για πάντα κάτω από αγροτικό δρόμο, όπως μπορείτε να δείτε σε παλαιότερο οδοιπορικό του agrinionews.gr
agrinionews.gr
