Του Λίνου Υφαντή,

Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό έφερε δυσαρέσκεια σε πολλά λαϊκά στρώματα. Έγινε Η οικονομία λειτούργησε με νέους όρους, δεν υπήρχε πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως το αλάτι, ενώ η αγροτική παραγωγή είχε παραλύσει.

Οι παραπάνω συνθήκες ανάγκασαν πολλούς να καταφύγουν στη ληστεία για να επιβιώσουν. Μια μερίδα αγωνιστών του ’21 είχε καταταχθεί στον Εθνικό Στρατό. Οι συνθήκες όμως ήταν άσχημες για αυτούς, διότι η αμοιβή ήταν πενιχρή. Επίσης δεν έλειπαν και οι περιπτώσεις που οι αξιωματικοί τους έβλεπαν ανταγωνιστικά και τους πίεζαν αφόρητα. Χαρακτηριστικά όπως αναφέρει ο Θ. Θωμόπουλος στο βιβλίο του «Η ιστορία του Αγρινίου» ο ταγματάρχης του Αγρινίου Ανδριώτης τους υπέβαλλαν σε ένα σωρό εξευτελισμούς και ταπεινώσεις. Αυτός είχε αναλάβει και την καταδίωξη των «ληστών» όπως αποκαλούνταν στη γύρω περιοχή, διότι τα Βαυαρικά στρατεύματα του Όθωνα δεν ήταν συνηθισμένα στην τακτική του κλεφτοπολέμου στα ορεινά.

Έτσι οι δυσαρεστημένοι από την κατάσταση αυτή εγκαταστάθηκαν στους πρόποδες της Κυρά Βγένας καθώς  των βουνών του Βάλτου και του Ξηρομέρου προετοιμάζοντας τον ένοπλο αγώνα τους. Έτσι τον Αύγουστο του 1835 έκαναν γενική επίθεση στο Αγρίνιο, συνέτριψαν τις κυβερνητικές δυνάμεις του Ανδριώτη καταλύοντας την όποια κρατική αρχή.

Στη συνέχεια λεηλάτησαν τις δημόσιες υπηρεσίες που είχα έδρα τότε στο Αγρίνιο, όπως το δημόσιο Ταμείο και το Διοικητήριο, το οποίο και έκαψαν. Μέχρι και τον Γενάρη του 1836 κρατούσαν υπό τον έλεγχο τους την πόλη.  Η κατάλυση του κράτους είχε βέβαια και συνέπειες για ζητήματα ασφάλειας και εύρυθμης κοινωνικής λειτουργίας: Ομάδες ληστών έλεγχαν ολόκληρη την Αιτωλική πεδιάδα και κανένας δεν μπορούσε να περάσει με ασφάλεια από τα στενά της Κλεισούρας ή από τα Φραγκόσκαλα βορειότερα ή από τον Αχελώο δυτικά. Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα την απομόνωση της περιοχής. Παράλληλα ο Γιάννης Κολιόπουλος στο βιβλίο του «ληστές και λησταντάρτες» ανα­φέρει «στρατόπεδα ληστών» καί πολλά ληστρικά κρούσματα στις παραμεθόριες περιοχές της Ακαρνανίας τους τελευταίους μήνες του 1835. Ουσιαστικά όλη η περιοχή ήταν εκτός ελέγχου μέχρι και τα σύνορα με την τότε Οθωμανική αυτοκρατορία.

Αν και το Αγρίνιο (τότε Βραχώρι) καταλήφθηκε αρχές του 1836 από τις κυβερνητικές δυνάμεις, δεν απετράπει η επανάσταση του 1836, την οποία κήρυξαν δυσαρεστημένοι καί Ισχυροί
καπετάνιοι τής δυτικής Στερεάς, όπως ό Νικόλαος Ζέρβας, ο  Δήμος Τσέλιος, οί Στραταΐοι κ.ά., με σύμβολα και συνθήματα όπως το Σύνταγμα, τη Σύγ­κληση  Εθνοσυνέλευσης και την αποπομπή τών ξένων από τη δημόσια ζωή, την προάσπιση τής Ορθοδοξίας κ.α.

Με πληροφορίες από:

Θ. Θωμόπουλου, Η ιστορία του Αγρινίου, 1954

Γιάννη Κολιόπουλου, Ληστές και Λησταντάρτες στη Δυτική Ελλάδα.

agrinionews.gr