γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
H Τουρκία προχωρά στην κλιμάκωση των προκλήσεων, εξαγγέλλοντας πως θα στείλει πλωτό γεωτρύπανο να τρυπήσει δίπλα από το Καστελόριζο.
Εάν αυτό συμβεί, δεν θα πρόκειται πλέον για φραστικές προκλήσεις και τους γνωστούς λεκτικούς τραμπουκισμούς, στους οποίους ρέπει σταθερά το ληστρικό ισλαμικό καθεστώς της Αγκυρας.
Είναι αναγκαίο να γίνει σαφές πως η απάντηση στις λεκτικές προκλήσεις δεν μπορεί να είναι ένα ανάλογο λεκτικό νταηλίκι. Μια πράξη ηχεί δυνατότερα από χίλιες λέξεις.
Στο ενδεχόμενο όμως μιας τέτοιας πράξης κυριαρχίας από την πλευρά των Τούρκων, η απάντηση δεν μπορεί να είναι λόγια, κλαψουρίσματα και εκκλήσεις σε συμμάχους, γείτονες και διεθνείς οργανισμούς.
Με σχέδιο, σοβαρότητα και γενναιότητα, οι πράξεις μας να αποπνέουν αποφασιστικότητα και να δημιουργούν στους Μεμέτηδες την εδραία πεποίθηση πως θα δεχθούν στρατιωτική επίθεση.
Παρά τους μύθους και το μέγεθός της, η Τουρκία είναι μια ευάλωτη χώρα. Παραπάνω από το 1/4 του πληθυσμού είναι Κούρδοι, με την ισχυρή πλέον εθνική συνείδηση, χιλιάδες ενόπλους σε βουνά και μητροπόλεις, πολιτικές, πολιτισμικές οργανώσεις, μεγάλη διασπορά στη Γερμανία, στο Βέλγιο και αλλού.
Μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει περισσότερους Κούρδους κατοίκους από ολόκληρο το Λεκανοπέδιο Αττικής. Οι Κούρδοι, με τους οποίους κατάφερε ο Ερντογάν να κάνει το ρήγμα ολόκληρη άβυσσο γεμάτη αίμα αθώων, περιμένουν μια μεγάλη ευκαιρία.
Εάν η ρήξη της Τουρκίας με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ συμπληρωνόταν από μια πολεμική περιπέτεια με την Ελλάδα, ελλοχεύει πάντα η πιθανότητα του χειρότερου τουρκικού εφιάλτη, που δεν είναι παρά η πυροδότηση του πυρηνικού όπλου που έχουν εφεδρεία οι Κούρδοι, όπως μου έλεγαν πάντα στελέχη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος: μια κουρδική Ιντιφάντα, μια παλλαϊκή εξέγερση από το Κουρδιστάν μέχρι τις μεγάλες μητροπόλεις της Τουρκίας, όπου η αποικιοκρατική πολιτική της Αγκυρας σε βάρος του Κουρδιστάν έχει οδηγήσει μάζες εκατομμυρίων Κούρδων, διά της εσωτερικής μετανάστευσης φτηνών εργατικών χεριών, να δημιουργήσουν αχανείς κουρδικές γειτονιές σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Το τουρκικό εθνικό αφήγημα, άλλωστε, πάσχει.
Ο Τουρκισμός είναι σαν τις συμπλεγματικές «κρυφές», που, έχοντας επίγνωση του πάσχοντος ανδρισμού τους, πουλάνε αντριλίκι, «machismo», όπως ονομάζουν την υπερπροβαλλόμενη και υπερχειλίζουσα ανδροπρέπεια οι Λατινοαμερικανοί.
Οι μουστακαλήδες τσαμπουκάδες ενίοτε είναι οι καλύτεροι πελάτες στη Συγγρού, αναζητώντας παθητικό ρόλο, διότι μια περίεργη ψυχωτική κατασκευή στο μυαλό τους λέει πως τάχα δεν πειράζει, αφού το παθαίνουν από κάποιον που μοιάζει με γυναίκα. Εχουμε πια βιβλιογραφία για αυτά. Ετσι και οι Τούρκοι ξέρουν πως δεν είναι… Τούρκοι.
Γι’ αυτό γεμίζουν τον τόπο με σημαίες και σοβινιστικά συνθήματα. Διότι αρκετοί πια ξέρουν πως ανήκουν σε ένα ανύπαρκτο έθνος, που φτιάχτηκε με συνταγματική διάταξη, η οποία λέει πως όσοι ζουν στην Τουρκία είναι Τούρκοι. Εμ, δεν είναι.
Πιο πολύ τουρανικό DNA υπάρχει στην Ουγγαρία παρά στην Τουρκία. Ο Ερντογάν, απόγονος εξωμοτών Ελλήνων από την Ποταμιά της Ριζούντας του Πόντου, το ξέρει αυτό.
Γι’ αυτό έχει το μίσος του εξωμότη εναντίον μας και, γνωρίζοντας τα σαθρά θεμέλια του συνταγματικού έθνους του Κεμάλ, προσπαθεί να ενοποιήσει τη χώρα πάνω στο σουνιτικό Ισλάμ και όχι στις κοσμικές πρωτοφασιστικές αρχές του Κεμαλισμού. Με τους Κούρδους απέτυχε, ευτυχώς, κι έτσι το ρίσκο μιας πολεμικής εμπλοκής της Τουρκιάς είναι μεγάλο.
Η Ελλάδα είναι μια ομοιογενής χώρα, μπόρεσε να απορροφήσει δύο μεγάλες εθνικές καταστροφές, το 1922 και το 1974 – η δεύτερη, ατιμώρητη. Ομως, δεν διαλυθήκαμε. Η Τουρκία, όμως, δεν μπορεί να ρισκάρει έστω μια μικρή ήττα στη θάλασσα, στον αέρα, σε μια μικρή νησίδα. Ο επίπλαστος τουρκικός κραυγαλέος σοβινισμός, η τεχνητή εθνική τους ταυτότητα θα ξηλωθούν σαν τον φερετζέ τού… ξέρετε ποιου.
Η χώρα τώρα έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη από τολμηρή και διεκδικητική διπλωματία. Πρέπει να διεκδικήσουμε τη θέση της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35.
Δεν θα αποκτήσουμε μόνο τα τελευταίου τύπου μαχητικά. Ταυτόχρονα, θα αναγεννήσουμε την αμυντική μας βιομηχανία, θα μεταφερθεί σε εμάς πολύτιμη προηγμένη τεχνογνωσία και θα αποκτήσουμε ισχυρά ερείσματα στο βαθύ αμερικανικό πολιτικό και βιομηχανικό κατεστημένο, ενώ στο τραπέζι θα πρέπει να βάλουμε την προσφορά μιας μεγάλης αεροπορικής βάσης για τις ΗΠΑ, από όπου θα ενεργούν μαζί ελληνικά και αμερικανικά μαχητικά.
Είναι δε αναγκαίο να επιδιώξουμε μια δεσμευτική στρατιωτική συμμαχία αμοιβαίας ένοπλης συνδρομής με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο απέναντι σε οποιονδήποτε προσβάλει την ΑΟΖ κάθε συμμάχου χώρας, αφού φυσικά ανακηρύξουμε τη δική μας ΑΟΖ.
Παράλληλα με την αεροπορική μας ισχύ, είναι επιτακτική η σοβαρή ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού μας, αφού πλέον η αποστολή του εκτείνεται πέραν του Αιγαίου, σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτές είναι πράξεις, χωρίς ψευτονταηλίκια, πολλαπλασιαστές ισχύος που, με μια συνοδή εκπομπή ατσάλινης αποφασιστικότητας, μπορούν να υπερασπιστούν το Εθνος και τα συμφέροντά του, και, εάν χρειαστεί, να του προσφέρουν το κλέος μιας νίκης.
Και φυσικά, χωρίς να χρειάζεται καμιά περαιτέρω δημόσια συζήτηση, είναι καλό οι κρατούντες να ξαναδιαβάσουν Θουκυδίδη, Παναγιώτη Κονδύλη και τι έπραξε το θαρραλέο Ισραήλ το 1967, όταν εκτιμούσε πως θα δεχόταν επίθεση.
Τα όπλα ο λαός δεν τα αγοράζει από τα υστέρημά του μόνο για παρελάσεις και για να κερδίζουν μίζες επίορκοι πολιτικοί. Η υπεύθυνη ηγεσία, λοιπόν, ας πράξει το καθήκον της και κάθε τίμιος πατριώτης θα στοιχηθεί πίσω της, άνευ προϋποθέσεων και αντιλογίας.
