Του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ*
Πράγματι, όσο κι αν το «Δόγμα Τρούμαν» αποτέλεσε, εν πολλοίς, εκείνο το πολιτικό πλαίσιο και πρόγραμμα που επέτρεψε στην Ελλάδα να «συντηρηθεί» και να «παραμείνει» στον λεγόμενο Ελεύθερο Κόσμο· άλλο τόσο (για την ιστορία της αντίπαλης παράταξης) αποτελεί την απαρχή της σκληρής επέμβασης και παρέμβασης των Αμερικανών στην χώρα. Για τούτο, άλλωστε, και το… «μαυροάγαλμα» του ομώνυμου Προέδρου των ΗΠΑ που στήθηκε συμβολικά από τους ΑΧΕΠΑΝΣ το 1963 (και περίπου, ως αντίδωρο τοιαύτης της επικράτησης) έχει αποτελέσει πολλάκις στόχο αριστερών, ακροαριστερών και άλλων τινών εγχώριων οργανώσεων. Πλην, όμως, είτε «πέφτει» είτε δεν «πέφτει» κάθε τόσο το γλυπτό (!), είτε δέχεται είτε δεν δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα από τον κάθε «αντιαμερικανό» στα πέριξ (!!), παραμένει για γινάτι όρθιο –και ατενίζει την κίνηση στην πολυσύχναστη λεωφόρο.
Καίτοι είμαστε ισότιμα μέλη του σκληρού (αυτολεξεί), πυρήνα της Ε.Ε (και του ΝΑΤΟ μαζί), θα πρέπει κάποια στιγμή ισοτίμως να σοβαρευτούμε. Και αν, πράγματι, δεν μπορούμε να πάρουμε «ισότιμα» σοβαρές αποφάσεις για το αβάσταχτο παρόν και μέλλον μας· μπορούμε, κάλλιστα, να παίρνουμε πιο… ανάλαφρες αποφάσεις που έχουν, όμως, να κάνουν με την ευταξία και την ειρηνική διαχείριση της καθημερινότητά μας. Όθεν, προτείνουμε από δω, να αποσυρθεί και να μεταφερθεί για λόγους ευπρέπειας αλλά και σεβασμού το άγαλμα του Τρούμαν (ας πούμε στον προαύλιο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας)· και στη θέση του να αναρτηθεί άγαλμα άλλου μείζονος αμερικανού ανδρός που, όμως, δεν θα προκαλεί και δεν θα σκανδαλίζει τις πεποιθήσεις κανενός : αντίθετα θα συμβολίζει την παγκόσμια αξία της Αμερικής από την πλευρά της πνευματικότητας –της μουσικής και της τέχνης (ξέρω εγώ) και, έτσι, να προκαλεί αισθήματα και θύμησες χαράς και ευδαιμονίας εις άπαντα τον κόσμο.
Και κείνος πραγματικά που θα μπορούσε να «γεφυρώσει», να απαλύνει ουσιαστικά, τις διαφορές και πλήγματα που έχει δεχτεί η «ελληνοαμερικανική» φιλία και συνεργασία (μαζί με το «μαυροάγαλμα» βεβαίως) και να αντικαταστήσει, επιτέλους, τον Τρούμαν δεν είναι άλλος από τον Ρόμπερτ Άλλεν Ζίμμερμαν : τον πασίγνωστο και παγκόσμια αγαπημένο μάγιστρο της έντεχνης διαμαρτυρίας Μπόμπ Ντύλαν. Ο πολυτάλαντος -μουσικός, κιθαρίστας, τραγουδιστής, τραγουδοποιός, σεναριογράφος , ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας και δεν συμμαζεύεται καθ’ ότι ο άνθρωπος δεν άφησε τέχνη για τέχνη-, που, μάλιστα, το 2016 πήρε και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (άρα, είναι και καθ’ όλα τα συμβατικά τυπικά εντάξει), αποτελεί ίσως την μοναδική επιλογή που θα λειάνει και θα ειρηνεύσει βαθύτατα την καρδιά του αθηναϊκού λαού.
Να στηθεί, λοιπόν, εκεί δα όμορφα και το ωραία ο…. Τύπος· με το… καπελάκι του, την… κιθαρίτσα του και τα υπόλοιπα ωραία του και να στεριώσει αιωνίως που λένε. Έτσι θα γλυτώσει, δηλαδή, τα χειρότερα κι ο καημένος ο… Χάρι· που, αμέτι μου χαμέτι ορισμένων ανεγκέφαλων και σκληρών εκατέρωθεν, κινδυνεύει όπως πάει το πράγμα, να γίνει τελικά… απλή και ασήμαντη σκόνη στον αέρα…
Y.Γ.: Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα κ. Τζ. Πάϊατ που και δραστήριος είναι, αλλά, και οξύνους και φιλοσοφημένος άνθρωπος είναι όπως μαθαίνουμε, ας μην πάρει ως χρονογράφημα το παρόν κείμενο, αλλά, ας το εξετάσει και σοβαρότερα…
*Πηγή: ΜΑTRIX 24
