Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017
Εκείνο τον όχι πολύ μακρινό Ιούλιο του ΄44 η μοίρα στάθηκε άδικη για τον 22χρονο Γεώργιο Καλπουζάνη, ο οποίος από τα χωράφια του αγγελοκαστρίτικου κάμπου, συνελήφθη από τους Γερμανούς χωρίς να φταίει και λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε μαζί με άλλους 59 πατριώτες, απέναντι από τα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος που έστησαν για αντίποινα οι ¨δυνάστες¨ του λαού μας, στα Καλύβια Αγρινίου.
Αντιμετωπίζοντας θαρραλέα και υπερήφανα τα θανάσιμα βόλια των κατακτητών, στάθηκε όρθιος μέχρι την ύστατη ώρα, μπαίνοντας έτσι στο ¨πάνθεον¨ των ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους για τη λεφτεριά της πατρίδας μας. Την ιστορία του μας διηγείται ο ανιψιός του Νίκος Καλπουζάνης.
Γεώργιος Καλπουζάνης (1922-1944)
Ο Γεώργιος Καλπουζάνης γεννήθηκε το 1922 στην Αράχωβα Ναυπακτίας, γονείς του ήταν ο Αλέξης και η Παναγιώτα και είχε άλλα τρία αδέλφια τον Θανάση, τον Κωνσταντίνο και την Ελένη.
Ήταν ένα καλοσυνάτο παιδί, εργατικό από τα μικρά του χρόνια και ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Το 1942-1943 με την πείνα, κατά τη διάρκεια της κατοχής, αναγκάστηκε να κατέβει στο Αγγελόκαστρο για αγροτικές εργασίες στα χωράφια σπέρνοντας σιτάρι και καλαμπόκι.
Το 1944 με την επέλαση των Γερμανών στο Αγρίνιο, κατέβηκε τον Ιούνιο στο Αγγελόκαστρο για να θερίσει το σιτάρι που είχε σπείρει…
Εκεί ήταν πολλοί συγγενείς και συγχωριανοί του από την Αράχωβα Ναυπακτίας, μόνιμοι κάτοικοι του Αγγελοκάστρου.
Όταν έγινε το επεισόδιο με τους Γερμανούς στο Σταθμό Αγγελοκάστρου, οι Γερμανοί ξεχύθηκαν στο Αγγελόκαστρο και τα γύρω χωριά και κάνανε συλλήψεις.
Εκεί στο σπίτι της Ασήμως Ράπτη, υπήρχαν πολλοί συγγενείς και χωριανοί, οι οποίοι προκειμένου να αποφύγουν την σύλληψη από τους Γερμανούς, αναγκάστηκαν να ανέβουν στο ταβάνι του σπιτιού για να κρυφτούν…
Επειδή όμως ήταν πολλά τα άτομα και ο Γιώργος Καλπουζάνης ήταν από τα τελευταία που ανέβηκαν στην κρυψώνα, του είπαν να κατέβει διότι ήταν πολλοί και λόγω του βάρους θα έπεφτε το ταβάνι… Έτσι έφυγε από το σπίτι και πήγε μέσα στην καλαμιά, στο ρέμα που διέσχιζε το χωριό, στο σημερινό αμαξωτό δρόμο του Αγγελοκάστρου.
Ύστερα από την επιχείρηση των Γερμανών, τον έπιασαν αιχμάλωτο καθώς και άλλους Αραχωβίτες και Αγγελοκαστρίτες, και τους μετέφεραν στις φυλακές στο Αγρίνιο. Έμεινε στη φυλακή μέχρι που τον εκτέλεσαν, διότι και εδώ στάθηκε άτυχος, αφού μερικούς άλλους Αραχωβίτες τους ελευθέρωσαν οι ¨ράλληδες¨ (Τάγματα Ασφαλείας).
Το παράπονο της οικογένειας είναι ότι και κάποιοι συγγενείς που ήταν στο Αγρίνιο, σηκώθηκαν και πήγαν στην Αράχωβα και δεν βοήθησαν τον Γιώργο, μιας και θα μπορούσαν να δώσουν στους ταγματασφαλίτες (ράλληδες) 5-10 λίρες για να τον απελευθερώσουν.
Όλα αυτά, μας εξηγεί ο Νίκος Καλπουζάνης, μου τα εξιστόρησε ο πατέρας μου που εκείνη την εποχή ήταν στην Αράχωβα, είχε χάσει ένα αγόρι τεσσάρων ετών και περίμενε βοήθεια από συγγενείς του στα δύσκολα μαύρα χρόνια της κατοχής.
Προσωπική μαρτυρία του Νίκου Καλπουζάνη, κάτοικος Λαμίας Φθιώτιδας
Κείμενο – Έρευνα: Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος
