Το αίτημα για επανασύσταση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας που καταργήθηκε με το σχέδιο «Αθηνά» επανέρχεται με αφορμή τις συναντήσεις του Συλλόγου Αιτωλοακαρνάνων Δημοσιογράφων και την ημερίδα που πρόκειται να πραγματοποιήσει ο Σύνδεσμος Επιχειρηματιών Αιτωλοακαρνανίας. Το αίτημα αυτό είναι κοινός τόπος για το σύνολο των τοπικών φορέων, αφού από την πρώτη στιγμή, το 2015, που τέθηκε από την Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών το αίτημα για μεταφορά των τμημάτων του Αγρινίου στην Πάτρα, ο δήμος Αγρινίου και η Επιτροπή Αγώνα που συστάθηκε τότε με την συμμετοχή πολλών τοπικών φορέων αντέτειναν το αίτημα για επανασύσταση του αυτόνομου Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος.
Όμως πρόκειται δυστυχώς για την επιτομή του στρουθοκαμηλισμού. Το πρόβλημα των πανεπιστημιακών τμημάτων του Αγρινίου δεν είναι αν θα είναι αυτόνομα διοικητικά ή όχι. Το πρόβλημα τους είναι ότι βρίσκονται όλα αυτά τα χρόνια σε μια διελκυστίνδα αντικρουόμενων συμφερόντων, των καθηγητικών συμφερόντων που εποφθαλμιούν την έδρα των τμημάτων είτε στα Γιάννενα παλιότερα, είτε στην Πάτρα τώρα αφ΄ ενός και αφ΄ετέρου το τοπικιστικό συμφέρον για να διοικούνται τα τμήματα από το Αγρίνιο. Σε αυτή την αντιπαράθεση, όλες οι κυβερνήσεις ακόμη και εκείνη που ίδρυσε το αυτόνομο Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδος, εξετάζουν το θέμα με όρους πολιτικούς, όρους ψηφοθηρίας και κομματικών εξυπηρετήσεων (ας θυμηθούμε σημειολογικά ότι η πρώτη Διοικούσα Επιτροπή του αυτόνομου Πανεπιστημίου ανακοινώθηκε από τα κομματικά οργανά της ΝΔ στην Αιτωλοακαρνανία). Έτσι προκύπτει σχεδόν πάντοτε μια μεσοβέζικη λύση που ικανοποιεί εν μέρει τους πάντες δεν εξυπηρετεί όμως το μέλλον των τμημάτων και των φοιτητών τους. Και φτάνουμε στο σημείο σήμερα να βρίσκονται μεν τα τμήματα στο Αγρίνιο, αλλά να αποψιλώνονται από καθηγητές και να παραμένουν χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα.
Το αίτημα για επανασύσταση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος παραβλέπει επίσης το δομικό πρόβλημα που έχουν τα τμήματα του Αγρινίου. Προφανώς και θα μπορούσαν να τμήματα του Αγρινίου να λειτουργήσουν ως τμήματα ενός εξακτινωμένου Πανεπιστημίου χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Όμως στα εξακτινωμένα Πανεπιστήμια κάθε πόλη φιλοξενεί ομοειδή τμήματα, π.χ τα Πολυτεχνικά Τμήματα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου βρίσκονται όλα στην Ξάνθη, αντίστοιχα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ο Βόλος φιλοξενεί την Πολυτεχνική Σχολή, με αποτέλεσμα τα τμήματα να έχουν συνέργειες μεταξύ τους, να έχουν μεταπτυχιακά προγράμματα από κοινού (διεπιστημονικά), να μοιράζονται εγκαταστάσεις ακόμη και προσωπικό. Στο Αγρίνιο όμως δεν συμβαίνει αυτό. Έχουμε τρία τμήματα με άσχετο μεταξύ τους επιστημονικό αντικείμενο, που έχουν ενταχθεί σε διαφορετικές σχολές του Πανεπιστημίου Πατρών, με αποτέλεσμα να μην έχουν μεταξύ τους συνέργειες αλλά και την προοπτική που θα είχαν, αν ήταν ομοειδή και εποπτεύονταν από μια Κοσμητεία με έδρα το Αγρίνιο. Παρενθετικά ας σημειωθεί ότι το Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών που βρέθηκε στη Σχολή Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών μαζί με το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων Αγροτικών Προϊόντων & Τροφίμων, σύμφωνα με την έκθεση εξωτερικής αξιολόγησης έχει ενταχθεί σε λάθος Σχολή!
Και τέλος το αίτημα για επανασύσταση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος είναι «τυφλό». Οι φορείς ζητούν μόνο την αυτονόμηση των τμημάτων χωρίς να έχουν διδαχθεί τίποτα από την οδυνηρή ιστορία του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος. Το Πανεπιστήμιο αυτό είχε ιδρυθεί χωρίς καμία προετοιμασία, πρόχειρα (μια τροπολογία ήταν το ιδρυτικό του κείμενο) και απολύτως ψηφοθηρικά. Το αυτόνομο Πανεπιστήμιο λόγω και της οικονομικής συγκυρίας, αλλά και λόγω της μη στήριξής τους από την Διοικούσα Επιτροπή του και το Υπουργείο Παιδείας δεν κατάφερε να αναπτύξει καμία δική του υπηρεσία. Ένα αυτόνομο Πανεπιστήμιο χρειάζεται ανάπτυξη και οργάνωση των υπηρεσιών, οικονομική αυτοτέλεια (υπηρεσία), επιτροπή ερευνών με ειδικό λογαριασμό προγραμμάτων, Γενικό Γραμματέα, εξειδικευμένο προσωπικό που θα προκύψει πιο εύκολα από νέες προσλήψεις και όχι μετατάξεις. Για τίποτα από όλα αυτά δεν μίλησαν και δεν μιλούν οι τοπικοί φορείς. Τίποτα από όλα αυτά δεν απέκτησε το αυτόνομο Πανεπιστήμιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο πρώτα χρόνια της αυτονόμησης το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδος συνέχισε να υποστηρίζεται σε επίπεδο υπηρεσιών από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ενώ μέχρι να καταργηθεί υποστηρίζονταν από το Πανεπιστήμιο Πατρών.
Σήμερα, όπως και 2009 που αυτονομήθηκαν τα τμήματα, τα οικονομικά δεδομένα της χώρας δεν επιτρέπουν τη δημιουργία και την επαρκή στελέχωση ενός νέου Πανεπιστημίου. Ποια κυβέρνηση εξάλλου θα έκανε νέες προσλήψεις κάτι τέτοιο και μάλιστα για το Αγρίνιο, όταν υπάρχει μεγάλη υποστελέχωση σε Υγεία και Παιδεία; Η τοπικίστικη, επιδερμική και εν γένει «μυωπική» αντιμετώπιση του ζητήματος από τους τοπικούς φορείς δεν τους αφήνει να δουν ακόμη και κάτι τόσο προφανές και τους οδηγεί στο ανεδαφικό αίτημα της επανίδρυσης ενός αυτόνομου στα χαρτιά Πανεπιστημίου, ενός Πανεπιστημίου «ζόμπι» στην πραγματικότητα. Μέσα σ” αυτόν τον παραλογισμό, οι τοπικοί φορείς έχουν χάσει ουσιαστικά την ευκαιρία να βοηθήσουν τα τμήματα του Αγρινίου και να ασκήσουν τις κατάλληλες πιέσεις ώστε να λυθούν τα προβλήματά τους. Γιατί όσο υπερφίαλες είναι οι τοπικές διεκδικήσεις αγνοώντας τα πρόβληματα των τμήματων, τόσο δίνεται χώρος για αντιακαδημαϊκές ενέργειες. Δηλαδή δεν μπορεί το Υπ. Παιδείας να κατανέμει πιστώσεις για προκήρυξη νέω μελών ΔΕΠ και οι πρυτανικές να μην κατανέμουν θέσεις στο Αγρίνιο και το Υπουργείο σε κάθε δύσκολο θέμα να επικαλείται το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Δεν είναι δυνατόν η αντίδραση του Αγρινίου σε τέτοιες καταστάσεις να είναι η αυτονόμηση…
Δ.Π
agrinioculture.gr
