Φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια ως Διευθυντής και Αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής του Δήμου Αγρινίου και 40 χρόνια ενασχόλησης με την μουσική. Ο Βασίλης Κονήδας θυμάται πως ξεκίνησε την καριέρα του, εξηγεί με ποιο τρόπο επιδρά η μουσική στα παιδιά και αποδεικνύει πως είναι μαέστρος στο στήσιμο μιας ορχήστρας.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Ρούλα Φλώρου
Στέκεται απέναντι από τους μουσικούς και κουνά ρυθμικά τη μπαγκέτα του. Αυτοί τον κοιτάζουν στα μάτια και ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του. Εκείνος πάλι στα μάτια κάθε μικρού μουσικού βλέπει τον εαυτό του πριν από 40 χρόνια, όταν ξεκινούσε το μουσικό του ταξίδι. Ένα 6χρονο αγόρι που κρατούσε για πρώτη φορά στα χέρια του μουσικό όργανο. Ο Βασίλης Κονήδας διένυσε μεγάλη απόσταση μέχρι να γίνει ο μαέστρος της Φιλαρμονικής του Δήμου Αγρινίου και μία από τις πιο χαρακτηριστικές και αναγνωρίσιμες φιγούρες της πόλης.
«Ξεκίνησα την καριέρα μου από την Φιλαρμονική του Αρίωνα με αρχιμουσικό τον Αχιλλέα Φαρμάκη που ήταν ο δάσκαλός μου. Τότε πρόεδρος στην Φιλαρμονική Αγρινίου ήταν ο αδερφός του πατέρα μου και η ορχήστρα φιλοξενούνταν στο σπίτι της γιαγιάς μου στα παλιά πρακτορεία Ξηρομέρου. Ο πατέρας μου ήθελε να στηρίξουμε την ορχήστρα και έτσι ένα πρωί μου είπε: «Βασίλη πρέπει να πας στην Φιλαρμονική». Και έτσι πήγα. Όταν μου είπαν θα μάθεις κλαρίνο, εγώ δεν ήθελα. Το είχα συνδυάσει με τα πανηγύρια. Μόλις όμως έβγαλε τον πρώτο ήχο μαγεύτηκα, μου άρεσε πολύ και έτσι ξεκίνησα σε ηλικία 6 ετών. Στην συνέχεια, το 1983, έγινα μέλος στον Ορφέα. Τότε κατάλαβα ότι για μένα δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Έφυγα στην Αθήνα για σπουδές τις οποίες και τελειοποίησα στο εξωτερικό. Η μητέρα μου αντέδρασε έντονα, δεν ήθελε το παιδί της να γίνει μουσικός».
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια διαδρομή γεμάτη μουσική. Ο μαέστρος της Φιλαρμονικής έχει συνεργαστεί με αναγνωρισμένους συνθέτες και ερμηνευτές όπως Θ. Μπακαλάκος, Γ. Χατζηνάσιος, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Έλλη Πασπαλά, Γ. Πάριος, Μαρινέλλα αλλά και την Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής. Έχει συνθέσει μουσική για θεατρικό του Γ. Ξανθούλη ενώ με την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής έχει ηχογραφήσει 2 CD. Σήμερα αισθάνεται σαν την πρώτη του μέρα στην ορχήστρα και εξομολογείται πως η μουσική του έδωσε ανάσα όταν πέρασε μια μεγάλη προσωπική περιπέτεια.
«Μπήκα νωρίς στην διαδικασία να ονειρευτώ τον εαυτό μου μουσικό. Από πολύ μικρός κοίταζα τους μουσικούς και έλεγα μακάρι να μπορούσα κι εγώ. Η καριέρα μου πήγε καλά. Το έζησα. Αν με ρωτήσεις τι νιώθω μαέστρος ή μουσικός, θα σου πω μουσικός. Νιώθω πολύ τυχερός. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο. Όλη μέρα ασχολούμαι με την Φιλαρμονική, δεν μπαίνω στην διαδικασία να αναρωτηθώ αν αξίζει. Πριν λίγα χρόνια είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου και μου είπαν ότι το πρώτο πράγμα που έκανα, όταν άρχισα να συνέρχομαι, ήταν να παίξω πιάνο με τα χέρια μου στο κρεβάτι. Το έκανα ασυναίσθητα. Δεν το θυμάμαι».
Η Φιλαρμονική Αγρινίου έχει ξεπεράσει έναν αιώνα παρουσίας στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης. Ξεκίνησε το 1896 ως τμήμα του Γυμναστικού Συλλόγου «Ηρακλής» με αρχιμουσικό τον Αυστριακό Σάιλερ, γιο του αρχιμουσικού της Κέρκυρας. Η λειτουργία της διακόπηκε μόνο κατά την διάρκεια του πολέμου το 1940, και ανασυγκροτήθηκε το 1949 με την επωνυμία «Μουσικός Σύλλογος ΟΡΦΕΥΣ». Λίγα χρόνια αργότερα το 1960, προέκυψε η Φιλαρμονική του Δήμου Αγρινίου όπου σε συνεργασία με το Μουσικό Σύλλογο «ΟΡΦΕΥΣ» συντηρούσε και διοικούσε τη Φιλαρμονική. Πριν από 20 χρόνια, το 1995 ο Δήμος Αγρινίου ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου την χρηματοδότηση και διοίκησή της. Ήταν τότε που ανέλαβε καθήκοντα Διευθυντή και Αρχιμουσικού ο Βασίλης Κονήδας. Ήταν μόλις 26 ετών. Γεγονός που τον καταγράφει σίγουρα ως τον νεότερο μαέστρο στην ιστορία της και ίσως τον μακροβιότερο.
«Όταν ξεκίνησα δεν υπήρχαν παιδιά. Η ορχήστρα αποτελούνταν μόνο από 30 ενήλικες. Εγώ είχα ταξιδέψει, είχα δουλέψει κοντά σε αξιόλογους συνθέτες, είχα άλλα σχέδια, ονειρευόμουν να γίνει ορχήστρα. Να μην παίζει εμβατήρια αλλά μουσική. Και η μουσική δεν έχει όρια. Μάλιστα όταν πρωτομπήκα στα παλιά κτίρια στην πλατεία Στράτου, βρήκα ταμπέλες που έγραφαν «απαγορεύεται να παίζετε τραγούδια». Αναρωτήθηκα, δηλαδή τι επιτρέπεται να παίζουμε; Τις κατέβασα και κατηγορήθηκα γι’ αυτό. Θυμάμαι ακόμη κάτι που μου είχε πει ένας παλαιότερος όταν είχα πρωτοέρθει. Τα παιδιά ντρέπονταν να έρθουν φορώντας τις στολές γιατί τους ρωτούσαν ποιος πέθανε. Τώρα όταν βλέπουν μουσικό ντυμένο τον ρωτάνε «που παίζετε». Αυτό είναι κατάκτηση. Άλλαξε ο τρόπος που βλέπουν την Φιλαρμονική. Το σημαντικότερο έργο μας είναι ότι καταφέραμε να μυήσουμε νέα παιδιά στην μουσική, να βρούν αυτόν τον δρόμο κοινωνικοποίησης. Έχουν περάσει χιλιάδες παιδιά από εδώ».
Σήμερα η Φιλαρμονική αριθμεί 240 μουσικούς, οι οποίοι διδάσκονται δωρεάν μουσική και στελεχώνουν τη μπάντα. Τμήμα της Φιλαρμονικής είναι και η Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής, το σύνολο χάλκινων πνευστών Brass For Fun, η Ορχήστρα Σαξοφώνων Golden Saxophone καθώς και η Μπαντίνα ου αποτελείται από μικρούς μαθητές.
«Ο μικρότερος μουσικός είναι 9 ετών και ο μεγαλύτερος είναι 60ντάρης. Η Φιλαρμονική μπορεί να τους χωρέσει όλους. Είμαι ευγνώμων για την αποδοχή του κόσμου. Έχουμε βγάλει ταλέντα που ασχολούνται επαγγελματικά με την μουσική τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μουσική. Η μουσική είναι δύο απλά πράγματα που πρέπει να χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, αρμονία και ρυθμός. Αν τα μεταφέρεις στην καθημερινότητά σου τότε θα δεις ότι η ζωή σου θα είναι πιο ισορροπημένη, πιο γλυκιά».
Στο ερώτημα ποιο είναι το αγαπημένο του είδος μουσικής, απαντά “η μουσική” χωρίς να το σκεφθεί. Ακούει τα πάντα κι αυτό γιατί δεν μπορεί να απορρίψει κανένα είδος. Θεωρεί τον Ζαμπέτα τον Μότσαρτ της Ελλάδος. Καμαρώνει τον γιο του που είναι επαγγελματίας μουσικός και περιμένει την στιγμή που θα παίξουν μαζί σαξόφωνο. Μέχρι τότε επικεντρώνεται στους μικρούς μουσικούς της πόλης και τους διδάσκει πως να ζουν με την μελωδία, πως να αφήνουν ελεύθερη την καρδιά τους να την παρασύρει ο ρυθμός. Γιατί, για τον Βασίλη Κονήδα, η μουσική πάνω απ όλα είναι συναίσθημα.
πηγή: http://agriniovoice.gr
