Λαός χωρίς μνήμη,είναι λαός χωρίς μέλλον!
Υπάρχουν σελίδες στη σύγχρονη ιστορία μας που και να θέλουμε δεν μπορούμε να τις ξεχάσουμε γιατί είναι βαθιά χαραγμένες στου νου και την καρδιά μας.Υπάρχουν γεγονότα που 69 χρόνια μετά παραμένουν όχι μόνο νωπά αλλά κι επίκαιρα όσο ποτέ.
Στις 14 Απριλίου του 1944 ήταν Μεγάλη Παρασκευή ,ίσως η πιο μαύρη Μ. Παρασκευή στην ιστορία μας,η Ελλάδα βρίσκονταν υπό κατοχή,κάτω από τη Γερμανική στρατιωτική μπότα.
Ο Ελληνικός λαός πάλευε τον εχθρό με την ελπίδα και το όραμα της απελευθέρωσης κι αυτό του έδινε φτερά σ’ αντίθεση με το σήμερα που ο εχθρός είναι απρόβλεπτος,χωρίς συμβατικά όπλα,αλλά τρομοκρατεί και φοβίζει με την οικονομική χιτλεροποίηση,τη φτώχεια,την ανεργία,την εξαθλίωση.
Γερμανοτσολιάδες και τότε και τώρα!
Ημέρα μνήμης για το Αγρίνιο και τους απανταχού Ελληνες.
Είναι η μαύρη επέτειος της εκτέλεσης των 120 πατριωτών από τους Γερμανούς κατακτητές.Είναι και το Αγρίνιο μια από τις μαρτυρικές πόλεις της πατρίδας μας με τους δικούς του νεκρούς,όπως τα Καλάβρυτα,το Δίστομο,η Καισαριανή,η Κοκκινιά και πολλές ακόμα πόλεις και χωριά.
Οι Γερμανοί είχαν τεράστιες απώλειες από την πετυχημένη ενέργεια των ανταρτών του ΕΛΑΣ.
Τη νύχτα εκείνη της Μεγάλης Παρασκευής στη γειτονιά της Αγίας Τριάδας δεν ακούγονταν ο πένθιμος ήχος της καμπάνας.Τα χτυπήματα των γκασμάδων π’ άνοιγαν φρέσκους τάφους νυχτιάτικα κι ύστερα κοντά στο χάραμα το κροτάλισμα των όπλων τον σκέπαζαν.
Μια κρύα μέρα ξημέρωσε με 120 πατριώτες νεκρούς,θυσία στο βωμό της ελευθερίας της πατρίδας.Ο κατάμαυρος ουρανός και η βροχή,που έπεφτε ασταμάτητα συνέθεταν το τραγικό σκηνικό.
Πριν ακόμα χαράξει στις φυλακές του Αγρινίου,που ήταν τότε εκατό μέτρα αριστερά της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας,δίπλα στο 3ο Δημοτικό σχολείο,επικρατούσε αναστάτωση.Οι κρατούμενοι πατριώτες που μάχοταν τον κατακτητή υποψιάζονταν ότι κάτι κακό θα συμβεί.
Στις πέντε παρά τέταρτο ο επικεφαλής φρουρός φώναξε τρία ονόματα.
Ο Αβραάμ Αναστασιάδης,ο Χρήστος Σαλάκος κι ο Πάνος Σούλος έμελλε να είναι οι πρώτοι νεκροί της ημέρας!
Γρήγορα το κακό μαντάτο διαδόθηκε σ’ όλη τη μικρή τότε πόλη του Αγρινίου.Η μυρωδιά του θανάτου παντού.Τ’ ανοιξιάτικα λουλούδια στις αυλές και στα μπαλκόνια των σπιτιών μύριζαν μπαρούτι και φρέσκο αίμα,το αίμα των αγωνιστών για την λευτεριά της πατρίδας.
Ο πόνος,ο τρόμος,η φρίκη,ο φόβος μαζί με το θρήνο και το μίσος για τους φονιάδες των παλικαριών διάχυτα στην πόλη. Οι σταγόνες της βροχής που συνέχιζε να πέφτει,ίσως να ‘ταν τα δάκρυα του Θεού,ανακατεύτηκαν με τα δάκρυα των χαροκαμένων μανάδων,των αδελφών,των συζύγων,των φίλων και των συγγενών ποτίζοντας τη γη όπου σε λίγο ξεφύτρωσε η λευτεριά.
Ολες οι οικογένειες της πόλης είχαν κι από ένα δικό τους ανάμεσα στους εκτελεσθέντες ήρωες, που όλοι μαζί αδερφωμένοι πολέμαγαν τους κατακτητές.
Σημαντικό ρόλο στην εκτέλεση των 120 έπαιξαν και κάποιοι Ελληνες τσολιάδες, αξιωματούχοι,συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών.Παντού και πάντα υπήρχαν οι Εφιάλτες!Για αυτούς μίλησε η ιστορία και η περιφρόνηση των συμπολιτών τους.Το υποτυπώδες μνημείο στην πλατεία των 120
Τιμώντας και μεις σήμερα τη θυσία των 120 πατριωτών για τη λευτεριά της πατρίδας μας θέλουμε να απευθυνθούμε ξανά,για πολλοστή φορά (δεν θα κουραστούμε να το γράφουμε,όσο βλέπουμε αυτό το υποτυπώδες μνημείο να το ασβεστώνουν μια φορά το χρόνο!),στη Δημοτική αρχή του Αγρινίου και να της ζητήσουμε να κάνει επιτέλους το χρέος της απέναντί τους.
http://zeidoron.blogspot.gr
