Οι νικητές θα πρέπει να επικοινωνούν αφήνοντας τα στοιχεία τους μέσα σε ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ από τη λήξη των διαγωνισμών και να ενημερώνονται για τα ονόματα που κέρδισαν.

Το vivlio-life με την ευγενική υποστήριξη των εκδόσεων Ψυχογιός, θα προσφέρει στους αναγνώστες του δύο (2) αντίτυπα από το βιβλίο
“ΤΟ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ” Συγγραφέας: ΓΚΟΥΟΤΖΙΝ

Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Οι τυχεροί θα ενημερωθούν την ίδια ημέρα για τον τρόπο παραλαβής των βιβλίων τους, και τα ονόματά τους θα αναρτηθούν στην σελίδα του vivlio-life.gr στο facebook, καθώς επίσης και στο τέλος της συγκεκριμένης ανάρτησης μετά το τέλος του διαγωνισμού.

Για να λάβετε μέρος στη κλήρωση:
1. Kάντε like στη σελίδα του facebook του vivlio-life.gr εδώ
2. Σχολιάστε στο τέλος της συγκεκριμένης ανάρτησης και μετά από αποδοχή το σχόλιό σας θα εμφανιστεί
3. Κοινοποιήστε (share) την ανακοίνωση του facebook

Λίγα λόγια για το βιβλίο

ΤΟ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ

Συγγραφέας: ΓΚΟΥΟΤΖΙΝ
Σειρά: Εικονογραφημένα Παιδικά βιβλία

Σημείωμα της συγγραφέως

Η ιστορία σ’ αυτό το βιβλίο είναι φανταστική, αλλά αντανακλά τα πολύ πραγματικά συναισθήματα απομόνωσης και μοναξιάς που ένιωθα μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’80 στην Κίνα, όπου επικρατούσε η πολιτική της γέννησης ενός παιδιού ανά οικογένεια. Όταν ήμουν μικρή, και οι δύο γονείς μου έπρεπε να εργάζονται για να στηρίζουν την οικογένειά μας, έτσι, κατά τη διάρκεια της ημέρας με φρόντιζε η γιαγιά μου. Και πάλι, αν καμιά φορά έπρεπε να τρέξουν στη δουλειά ή η Νάι Νάι ήταν απασχολημένη, με άφηναν μόνη μου στο σπίτι. Αυτό ήταν συνηθισμένο σε πολλές οικογένειες εκείνη την εποχή. Ανήκα σε μια πολύ μοναχική γενιά παιδιών.

Μια φορά, όταν ήμουν έξι ετών, ο πατέρας μου με έβαλε στο τρόλεϊ για το σπίτι της γιαγιάς μου προτού φύγει για τη δουλειά. Αποκοιμήθηκα και, όταν ξύπνησα, το τρόλεϊ ήταν σχεδόν άδειο. Πανικοβλήθηκα και το έβαλα στα πόδια. Δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει, γι’ αυτό άρχισα να περπατώ. Έκλαιγα καθώς περπατούσα, ακολουθώντας τις γραμμές του τρόλεϊ. Ευτυχώς, κατάφερα να βρω έναν δρόμο που μου φαινόταν γνωστός και τελικά έφτασα στο σπίτι της γιαγιάς μου τρεις ώρες αργότερα.

Καθώς μεγάλωνα συνειδητοποίησα ότι είναι εύκολο να χαθείς, αλλά αν κοιτάξεις πολύ προσεχτικά, υπάρχει πάντα ένας δρόμος, σαν τις γραμμές του τρόλεϊ, που θα σε οδηγήσει πίσω στο σπίτι