Στην θεωρία, το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές παρουσιάζεται από την δημοτική αρχή Μεσολογγίου ως «προαιρετικό».

Στην πράξη, όμως, για τους μικρούς εμπόρους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια καλά καμουφλαρισμένη υποχρέωση.

Ο Γιώργος διατηρεί ένα μικρό κατάστημα ρούχων στο Μεσολόγγι. Με δύο παιδιά, μία υπάλληλο και έξοδα που έχουν ανέβει πάνω από 50% τα τελευταία χρόνια , παλεύει καθημερινά να κρατηθεί στην αγορά.

Όταν ανταγωνιστικές μικρές επιχειρήσεις και μεγάλες αλυσίδες στην περιοχή αρχίσουν να ανοίγουν τις Κυριακές, θα νιώσει πως δεν είχε επιλογή. «Αν δεν ανοίξω κι εγώ, ο κόσμος πάει αλλού. Κι εγώ μένω με το ταμείο άδειο».

Έτσι, θα αρχίσει κι εκείνος να ανοίγει – με έξτρα κόστος, χωρίς έξτρα έσοδα, και με λιγότερο χρόνο για την οικογένειά του.

Αντίστοιχα όταν η αγορά του Μεσολογγίου θα αναγκαστεί να ανοίξει προαιρετικά το ίδιο ζήτημά θα τεθεί και στις αγορές των γειτονικών δήμων δημιουργώντας ένα ντόμινο .

Το πρόβλημα είναι απλό: η "προαιρετικότητα" δεν στέκει σε μια αγορά που λειτουργεί με σκληρούς όρους ανταγωνισμού. Οι μεγάλοι επιβάλλουν τους ρυθμούς και οι μικροί ακολουθούν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει εξάντληση προσωπικού και οικογενειακή αποδιοργάνωση.

Οι εργαζόμενοι δεν μένουν αλώβητοι. Παρά τις νομοθετικές προβλέψεις, πολλοί θα δέχονται έμμεσες πιέσεις να δουλεύουν τις Κυριακές, χάνοντας το μοναδικό διάλειμμα της εβδομάδας. Και όλα αυτά, χωρίς ουσιαστικά να αυξάνεται η συνολική κατανάλωση – απλώς μετακινείται από την Τρίτη στην Κυριακή.

Η Κυριακή, για την ελληνική κοινωνία, δεν είναι απλώς άλλη μία μέρα. Είναι χρόνος για ξεκούραση, για τους ανθρώπους μας, για την κοινότητα. Όταν τα μαγαζιά ανοίγουν, όλοι μπαίνουμε σε λειτουργία εργασιακής ετοιμότητας. Κι αυτό κοστίζει. Όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην ψυχή της κοινωνίας.

Δεν πρόκειται για πρόοδο. Πρόκειται για διάβρωση.
Γι’ αυτό, όχι "ίσες ευκαιρίες στο άνοιγμα", αλλά καθολική προστασία στο κλείσιμο.

Ποτέ τις Κυριακές.

Με εκτίμηση

Πασιόπουλος Κωνσταντίνος

sinidisi.gr