ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ‘’ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΖΩΗ’’ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Proforma του ΠΕΤΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑ , ΑΘΗΝΑ 2024
ΓΡΑΦΕΙ Η ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΣΠΥΡΕΛΗ-Διδάκτωρ νεοελληνικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ Η ΖΩΗ είναι η έβδομη κατα σειρά ποιητική συλλογή του Πέτρου Κυριάκου Βελούδα που είχα την τιμή να λάβω και να διαβάσω .Περιεργάζομαι έξωθεν, πότε τον τίτλο και πότε την φθινοπωρινή εικόνα του έγχρωμου εξωφύλλου, με το άδειο διπλό παγκάκι και τα σωριασμένα φύλλα των δέντρων ριγμένα στο χώμα. Μια απρόσμενη ανησυχία με διακατέχει όσο τα παρατηρώ και εμπεδώνω την φθίνουσα πορεία των πάντων…Ξεχωρίζω και διαβάζω το πρώτο κατα σειρά ποιήμα (σελ 7), βραβευμένο και μεταφρασμένο σε Ισπανικά και Αγγλικά. ‘’Μια βόλτα μοιάζει η ζωή με ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές ‘’ είναι ο τίτλος του.
Η οπτική κινητική εικόνα εξαρχής διαβεβαιώνει τον αναγνώστη για την βραχύτητα του βίου και την αναπόφευκτη χαρμολύπη. Η συνύπαρξη της χαράς και της λύπης αλλα και οι ανάμεικτες εκρήξεις ενος απροσμενου κλαυσίγελου δεν είναι παρα η προτύπωση του ανθρώπινου δράματος. ‘Ερχονται στιγμές που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την τραγικότητα της ‘ύπαρξής του και δεν αρκεί μόνο η επίγνωση της προσωρινότητας αλλά και η συνειδητή αναμονή της όποιας αναπόφευκτης δοκιμασίας του. Ξαναδιαβάζω και αντιγράφω την αρχή του ποιήματος (στιχοι 1-7) και αντίστοιχα τους ισάριθμους σχεδόν τελευταίους στίχους της ίδιας σελίδας(17-24) ‘’ Παράξενη απρόβλεπτη επίσκεψη στα χρώματα του δάσους των αναμνήσεων ,την ζωή θα την αισθανθείς στους μακρινούς περιπάτους των δύσβατων βουνών…’’(στιχοι 1-7) Με την λογοτεχνική των οπτικών εικόνων η ποιητική δημιουργία γίνεται ακόμη πιο ελκυστική ενώ παράλληλα συντελεί να αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τί συμβαίνει στην ‘’ιστορία του ποιήματος αξιοποιώντας εν πρώτοις την αίσθηση της όρασης και σε πολλές περιπτώσεις της αφής και της ακοής’’. Ο ποιητής Πέτρος Κ Βελούδας επιμένει σε μια χρωματική παλέτα που εμφανίζεται εξαρχής, από το πρωτο δηλαδή ποίημα.
Αυτή η λαμπρότητα του φωτός είτε εκπέμπεται από τον ‘Ήλιο είτε από τα βραδινά φεγγάρια ειναι ταυτόσημα με την άνοιξη της ψυχής. Κινητικές μαζί και οπτικές εικόνες, γήινες και ουράνιες , ταξιδεύουν τον αναγνώστη από την γη στον ουρανό , όπου το ηλιόφως ή το φεγγαρόφωτο , οι πηγές του φωτός , μερα και νύχτα δοξολογούνται στο ποιήμα ‘’Η ζωή είναι μια ατελείωτη βόλτα μέχρι τα βραδινά φεγγάρια να αισθανθούν μια γλυκειά μελαγχολία προσμονής, για την λαμπερή νύχτα της άνοιξης της ψυχής…η ζωή μοιάζει σαν ένας ήλιος που φωτίζει τις μοναξιές μας…’’(στίχοι 17-24) Θαυμαστές οι εναλλασσόμενες προσωποποιήσεις στην εικονοπλασία των στίχων, ιδού και η εξάισια προσωποποίηση του υγρού στοιχείου ‘’Τα γαλάζια μάτια της θάλασσας που νοστιμίζει τις πληγές μας…’’(στιχοι 25-26) Αξιοπρόσεκτη και εξαιρετική η παρήχηση των συμφώνων που επιμένουν στην αξία της ζωής. Δώδεκα συνηχήσεις του ημιφώνου Ζ στο ίδιο ποίημα τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από το πολύσημο ‘’Ζήτω’’, οταν μάλιστα επαναλαμβάνεται 7 φορές η λέξη ΖΩΗ και συνυπάρχει με το γαλάζιο!....
Ο ύμνος στο αγαθό της ζωής κορυφώνεται στην τελευταία στροφή που αποδίδεται με εντονα εικαστικά στοιχεία (απο του ουρανού το στερέωμα μεχρι και της θάλασσας το απέραντο γαλάζιο) και απογειώνεται με την ονειρική προσδοκία πως η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρα ο έρωτας που επισφραγίζει το νόημα του βίου μας ‘’Είναι τα αρχικά των ονομάτων των ερωτευμένων ανθρώπων που κάποτε κάθισαν σε ένα πάρκο…Μέσα στη ζωή μας που κυλάει ονειρευόμαστε τις στιγμές της αισιοδοξίας, της αγάπης, της χαράς γιατι καθε μέρα και νύχτα η ζωή μας χαιρετάει με ένα χαμόγελο’’(στιχοι 36-41) Αντί επιλόγου , μετά το βραβευμένο ποιήμα της συλλογής, θα ήθελα να επισημάνω ότι στην ποίηση του Πέτρου Βελούδα εντυπωσιάζουν τα εικαστικά στοιχεία και συγκεκριμένα οι σκηνικές εικόνες που περιέχουν ιδέα ή ένα μήνυμα.
Το ποιήμα , δηλαδή και γενικότερα η λογοτεχνία καθίσταται μια δυνατή μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στον ποιητή και τον αναγνώστη. Κάπως έτσι αισθάνθηκα διαβάζοντας πολλές φορές ‘’Το Μαντήλι’’, ενα παραστατικό ποίημα στην σελίδα 21 το μεταφέρω εδώ θαυμάζοντας εικόνες και ρυθμό και ταυτόχρονα αφουγκράζομαι πολλαπλες ερμηνείες και υποθέσεις γύρω από τις φορτισμένες λέξεις ΄΄μοναξιά’’ και ΄΄πλήξη΄΄ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ Ένα μαντήλι αποχαιρετισμού ,ένα μαντήλι που κρατά στα χέρια της η συννεφιά της μοναξιάς , ΄ενα μαντήλι στο κοστούμι υποψήφιου γαμπρού…Ένα λευκό μαντήλι που στα χέρια του σφίγγει ο χορευτής της…πλήξης’’ Οι αναγνώστες των στίχων αυτών-και μόνον-διαισθάνονται οτι ‘’Κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη ολο τον κόσμο’’όπως γράφει ο Βρεττάκος . Και αυτό ισχύει και στην περίπτωση του ποίητή μας.-
