Ο ιππότης της λακούβας, Κώστας Βουτσάς. | Youtube
Η δεκαετία του 1980 ήταν μια ένδοξη εποχή για το λαϊκό σινεμά. Αρκετοί αστέρες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, όπως οι Θανάσης Βέγγος, Σωτήρης Μουστάκας, Κώστας Βουτσάς, Μαίρη Χρονοπούλου, Νίκος Ρίζος, Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ακόμα, ιδιαίτερα δραστήριοι στις επάλξεις της ψυχαγωγίας, παρά το γεγονός ότι τα καλά σενάρια ήταν δυσεύρετα και η εποχή των παραγωγών της Φίνος Φιλμ είχε περάσει ανεπιστρεπτί.
Από την άλλη, είχε αναδυθεί και ένα εγχώριο brat pack νέων ηθοποιών, όπως οι Σταμάτης Γαρδέλης, Πάνος Μιχαλόπουλος, Στίβ Ντούζος Σοφία Αλιμπέρτη, Τέτα Ντούζου, Ελένη Τσαβαλιά και φυσικά, ο ηθοποιός/μια κατηγορία μόνος του, Στάθης Ψάλτης. Ο ερχομός του βίντεο ως νέα μορφή οικιακής ψυχαγωγίας, έφερε και ένα τεράστιο κίνημα ταινιών, με αρκετά low budget παραγωγή, που προβάλλονταν κατευθείαν στο βίντεο.
Παρακάτω θα θυμηθούμε ταινίες που βρέθηκαν σε αυτό το χρονικό μεταίχμιο, ανάμεσα στο βίντεο και το σινεμά, τόσο πολύ «μέσα», που ακόμα τις μπερδεύουμε και δεν ξεχωρίζουμε εύκολα αν ήταν ταινίες, βιντεοταινίες ή και βίντεο-σειρές (!).
Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα Νούμερο 3 (1984)
Υπόθεση: Το παρεάκι του Άρη και του Μπίλια επιστρέφει στο σχολείο μπας και πάρουν απολυτήριο με το σπαθί τους. Οι πλάκες συνεχίζονται, ενώ νέοι καθηγητές έχουν κάνει ηχηρή την παρουσία τους στο σχολείο.
Πόσο «βίντεο» δείχνει: Τα «παιδιά» μεγαλώνουν επικίνδυνα, η παραγωγή έχει ρίξει το budget στα τάρταρα, αλλά ποιος νοιάζεται, όταν ανάμεσα στους καθηγητές είναι ο Κώστας Τσάκωνας!
Mπορούμε και κάτω απ’ τα θρανία (1985)
Υπόθεση: Ξεδιάντροπη αντιγραφή του «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα».
Πόσο «βίντεο» δείχνει: Μας θυμίζει τις βιντεοκασέτες που αντέγραφαν τις πετυχημένες ταινίες. Κρίμα που εδώ υπάρχουν Πάνος Μιχαλόπουλος – Λίλα Καφαντάρη.
Aν ήταν το Βιολί Πουλί (1984)
Ο πρωταγωνιστής (Σωτήρης Μουστάκας) διηγείται τις περιπέτειες του με τις γυναίκες, στην φυλακή.
Υπόθεση: Ο Λευτέρης παίζει βιολί όπου μπορεί, και όπου βγαίνει ένα μεροκάματο, από τη Συμφωνική Ορχήστρα μέχρι την εκκλησία. Κάποια Κυριακή, ένα επεισόδιο λόγω ανταγωνισμού δύο εκκλησιών γίνεται η αιτία να βρεθεί στη φυλακή, όπου και διηγείται τη ζωή του σ’ έναν συγκρατούμενο του. Έχει κάνει μια πολυτάραχη ζωή Παντρεύτηκε τρεις φορές: στην αρχή με την ερωτιάρα Τζένη, ακολούθως με τη θρησκευόμενη Άννα και τέλος με τη σεμνή Μαρία. Χώρισε δε και με τις τρεις, επειδή η πρώτη ήταν τζογαδόρισσα, η δεύτερη έπαιζε σε πορνοταινίες και η τρίτη τον απάτησε ανταποδίδοντας του τα ίσα.
Πόσο «βίντεο» είναι: Μόνο για τον αφόρητα `80ς τίτλο (που αργότερα λογοκρίθηκε και έγινε «Αυτός και το βιολί του», ώστε να προβληθεί στην τηλεόραση)
Τηλεκανίβαλοι (1987)
Υπόθεση: Ένας επίδοξος διαρρήκτης (Δημήτρης Πουλικάκος) τηλεοπτικού σταθμού κοιμάται στην πολυθρόνα του Γενικού Διευθυντή, ο οποίος μόλις καθαιρέθηκε από τον αρμόδιο Υπουργό (Τάκης Χρυσικάκος). Την επόμενη μέρα, όλοι πιστεύουν ότι είναι ο νέος Γενικός. Με την εξουσία που του δίνεται, αλλάζει τα πάντα στο κανάλι, προξενώντας πανικό στον διευθυντή προγράμματος (Κωνσταντίνο Τζούμα) αλλά και οδηγώντας στην παράνοια τον αληθινό νέο Γενικό Διευθυντή (Αρτέμη Μάτσα), τον οποίο κανένας πλέον δεν παίρνει στα σοβαρά.
Πόσο «βίντεο» είναι: Όλη η μυθοπλασία του Νίκου Ζερβού, ακόμα και το «Άσπρο – Μαύρο» που συνδημιούργησε το 1973, λίγο πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι μια κατηγορία μόνη της! Μοιάζει με home video τρολιά που σκάρωσε αυτή η υπέροχη ροκ παρέα για την πλάκα της. Συμμετέχουν και οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Βλάσης Μπονάτσος.
Ο Ιππότης της Λακούβας (1985)
Υπόθεση:Ο Κώστας Βουτσάς είναι ένας ντετέκτιβ με ένα παράξενο αυτοκίνητο, που ακούει στο όνομα ΨΙΤ.
Πόσο «βίντεο» είναι: Είναι μια ταινία που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες ακριβώς τη στιγμή της αλλαγής και της επικράτησης του βίντεο, με κραυγαλέες αναφορές στη σειρά “Knight Rider” του Ντέιβιντ Χάσελχοφ.
Μήτσος ο Ρεζίλης (1983)
Υπόθεση: Ο Μήτσος, προκειμένου να διατηρήσει το γραφείο συνοικεσίων που κληρονόμησε από τη μητέρα του, καταφεύγει σε διάφορες μεταμφιέσεις και εξαπατήσεις για να ικανοποιούνται οι πελάτες του. Μια μέρα όμως θα έρθει και η δική του σειρά να ερωτευθεί.
Πόσο «βίντεο» είναι: Είναι του Όμηρου Ευστρατιάδη, του σκηνοθέτη που ενέπνευσε το «κίνημα» της κωμικής βιντεοκασέτας, είναι με τον Σωτήρη Μουστάκα να κάνει ένα σωρό μεταμφιέσεις, ε, βασικά αυτό και μόνο είναι.
The Κόπανοι (1987)
Yπόθεση: Η «Συμμορία των Δώδεκα», α λα ελληνικά, ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε μια ηχηρή απόδειξη του πόσο σπουδαίος σεναριογράφος ήταν (και παραμένει).
Πόσο «βίντεο» είναι: Βγήκε την εποχή της απόλυτης επικράτησης της βιντεοκασέτας, την εποχή που το βιντεοκλάμπ ήταν το Netflix της ελληνικής ψυχαγωγίας. Γι’ αυτό και μόνο είναι δύσκολο να θυμηθούμε ότι επρόκειτο για κανονικότατη κινηματογραφική ταινία.
Παγίδες (1989)
Υπόθεση: Ο Γιώργος πέφτει στην πρώτη παγίδα, όταν τον πείθουν να μπει σε μια σπείρα που κλέβει μοτοσυκλέτες. Στο μεταξύ έχει γνωρίσει τη γυναίκα του, που είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής του και την παντρεύεται. Αργότερα αρχίζει να κλέβει ακριβά αυτοκίνητα. Τον πιάνουν και μπαίνει φυλακή για πέντε χρόνια.
Πόσο «βίντεο» είναι: Εδώ έχουμε μια σπάνια υποκατηγορία. Πρόκειται για μια βιντεοταινία, που γυρίστηκε σε δύο μέρη, συνολικής διάρκειας 180 λεπτών, και την ερχόμενη χρονιά «έσπασε» σε κομμάτια, για να προβληθεί ως δραματική σειρά από τον ΑΝΤ1! Αναμφίβολα, ήταν ένα «πείραμα», μπροστά από την εποχή του, από τον Γιάννη Δαλιανίδη.
Το Επόμενο Θύμα (1990)
Υπόθεση: Φαντάρος δέχεται bullying, έπειτα βιασμό εν ώρα υπηρεσίας και αυτοκτονεί. Ο πατέρας του ορκίζεται εκδίκηση. Το Kill Bill αλλά με τον Λάκη Κομνηνό.
Πόσο «βίντεο» είναι: Είναι μια «γκρίζα» εκδοχή ταινίας, που φαίνεται πρόχειρα γυρισμένη, είναι φουλ ηθικοπλαστική, και ταυτόχρονα σε πείθει πως δεν είναι βιντεοκασέτα, ίσως λόγω της προσπάθειας του Λάκη Κομνηνού (που έχει κανει και τη σκηνοθεσία), να βγάλει μια καλή ερμηνεία. Οι σκηνές του βιασμού προκαλούν αποστροφή και cringe.
Τα σημάδια της νύχτας (1990)
Υπόθεση: Μια ιστορία εκδίκησης, με αναφορές στην ελληνική επαρχία, με τους Στράτο Τζώρτζογλου – Κατερίνα Λέχου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Πόσο «βίντεο» είναι: Είναι η πρώτη – και μοναδική – ταινία του Πάνου Κοκκινόπουλου! Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το μυαλό του σπουδαίου δημιουργού δεν μπορούσε να «συγκινήσει» κάποιους αξιόλογους παραγωγούς ώστε να βγεί μια πραγματικά καλή ταινία, πάντως κι εδώ υπάρχουν αξιοπρόσεκτα στοιχεία από το σινεμά του τρόμου.
Γιάννης Δημητρέλλος – reader.gr
