γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
– ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο κατηγορίες ανθρώπων: Εκείνοι που διακατέχονται απ’ το λεγόμενο «πανανθρώπινο ενδιαφέρον», που δρουν συλλογικά ή κι από μόνοι τους ενδιαφέρονται για τους διπλανούς τους, βοηθούν, είναι αλληλέγγυοι, νοιάζονται για ολόκληρη την κοινωνία κι ενδιαφέρονται για τα κοινά δρώμενα. Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκουν εκείνοι που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, άντε και της οικογένειάς τους το πολύ και λίγο ως καθόλου για το κοινωνικό σύνολο. Είναι οι λεγόμενοι «εαυτούληδες».Το θεωρούν ως απόλυτα φυσιολογικό αυτό, δεν έχουν συναίσθηση πως είναι λάθος το να μη νοιάζονται για το διπλανό τους, τη στιγμή που και οι ίδιοι χρειαστούν ίσως τη βοήθεια άλλων σε μία δύσκολη στιγμή…
– ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ (ανδρόγυνα) υπάρχουν περιπτώσεις να είναι «εαυτούληδες» και οι δύο, οπότε «δένει το γλυκό» που λέμε, με την έννοια πως θα υπάρχει συμφωνία ανάμεσά τους! Κλείνονται τότε και οι δύο στον ίδιο κύκλο αδιαφορίας για το τι συμβαίνει πέραν αυτών και της οικογένειάς τους αν έχουν! Πρόβλημα θα υπάρξει, όμως, όταν ο ένας ανήκει στη μία κατηγορία κι ο άλλος στην άλλη, καθώς η ζωή τους θα είναι γεμάτη διαφωνίες κι εντάσεις, κάτι που μπορεί να τους φτάσει μέχρι και το διαζύγιο ακόμα…
– ΕΙΝΑΙ πάρα πολλοί τέτοιοι («εαυτούληδες») γύρω μας και δίπλα μας στην κοινωνία όπου ζούμε, απλά δεν τους γνωρίζουμε. Στα χωριά – και παλιότερα και τώρα – φανερώνονται, θέλουν δε θέλουν, απ’ τη συμπεριφορά τους! «Τσιγκούνηδες» τους λέγαμε, θυμάμαι εγώ, «τσιφούτηδες» τους έλεγε ο Καζαντζάκης στα έργα του! Αν κάποιος μπορούσε να παρακολουθήσει – έστω κι από περιέργεια – τη δραστηριότητα τέτοιων ατόμων, θλίψη θα εισπράξει και μόνο, γιατί θα διαπιστώσει πως δε ζουν ούτε χαίρονται τη ζωή! Μακριά από φίλους και παρέες, μακριά από συναναστροφές κι εξόδους, μακριά απ’ την ευχαρίστηση της ανταλλαγής και στήριξης… Το μόνο που απολαμβάνουν, είναι μία συσσώρευση υλικών αγαθών και πλούτου, κάτι που το επιδιώκουν! Τους γεμίζει χαρά αυτό, νιώθουν ασφάλεια! Γιατί δημιουργείται έτσι η ψευδαίσθηση μιας παντοδυναμίας! Αν το εξηγήσουμε και λιγάκι ψυχολογικά, τα άτομα αυτά διακατέχονται – πάντα υποσυνείδητα και με ρίζα παιδικά τους βιώματα – από έναν αόριστο φόβο μην πάθουν κάτι και δεν τους συμπαρασταθεί κανείς (αφού και οι ίδιοι δε συμπαραστέκονται), ακόμα δε κι από έναν φόβο θανάτου, τον οποίον προσπαθούν κι ελπίζουν -πάλι υποσυνείδητα – να υπερνικήσουν μέσω του χρήματος! Έχουν την ψευδαίσθηση πως κι αυτόν τον θάνατο μπορούν να τον εξαγοράσουν! Για να γελάσουμε και λίγο, θα το πω κι αλλιώς: Έχουν χρήματα να «λαδώσουν» να δώσουν «μίζα» και στο Χάρο ακόμα, όταν έρθει να τους πάρει…
– ΕΙΝΑΙ – πέρα απ’ το αστείο – μία σοβαρή κατάσταση αυτή των, τόσο ακραίων, «εαυτούληδων» και για τους ίδιους αλλά και για την κοινωνία… Τυχεροί, λοιπόν, όσοι διακατέχονται απ’ το «πανανθρώπινο ενδιαφέρον», γιατί η ζωή τους θα έχει ουσία και ποιότητα, έστω και με λίγα χρήματα…
– ΚΑΙ ΤΩΡΑ μπαίνει το ερώτημα: Σήμερα, μετά από έξι (6) χρόνια λιτότητας, φτώχειας κι εξαθλίωσης – με ευθύνη άλλων που γνωρίζουμε ποιοι είναι – μήπως οι «εαυτούληδες» αυξήθηκαν πάρα πολύ κι αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας και οι άλλοι, με το «πανανθρώπινο ενδιαφέρον» αποτελούν μία μικρή μειονότητα; Εγώ, αυτό πιστεύω! Δεν εξηγείται αλλιώς η αδράνεια, η αδιαφορία, η ατομικότητα που μάς χαρακτηρίζει. Δεν εξηγείται αλλιώς η απάθεια και η μη αγωνιστικότητα, απέναντι σ’ αυτή την οικτρή πραγματικότητα που ζούμε, ουσιαστικά τη νέα «δουλεία» στην οποία ήδη βρισκόμαστε και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε…
