Τα χάνια της Ορεινής Ναυπακτίας, σήμερα στέκια κυνηγών (και μετά οδοιπόρων), μέχρι το 1950 έπαιζαν ουσιαστικό ρόλο στις μετακινήσεις της περιοχής

Άλλα μετρούν δύο, τρεις, μέχρι και έξι γενιές.

Στο «Χάνι Ρέρεσης» της Κας Νίτσας, τα καζάνια μοσχομυρίζουν καθημερινά, ακόμα και τις αργίες.

Ανοιχτά κάθε μέρα, όλη μέρα -«ακόμα και την ημέρα του Πάσχα και τα Χριστούγεννα είμαστε ανοιχτά», λέει η κυρία Νίτσα (Ελένη) Τετώρου στο ομώνυμο χάνι-, χάριζαν πολυπόθητη τροφή και καταφύγιο σε κτηνοτρόφους, αγωγιάτες, διαβάτες και καραβάνια. Σε ανθρώπους και ζώα.

Όταν δεν υπήρχαν οι «αμαξωτοί». Όταν οι πολύωρες (σήμερα) διαδρομές, έπαιρναν ολόκληρες μέρες. Όταν τα δύσβατα φαράγγια και οι κορφές -προπαντός τον χειμώνα-, ήταν ταλαιπωρία. Κάπως έτσι έμειναν πίσω όσα έμειναν.

Τα νοικοκυρεμένα τραπέζια αναμένουν τους κυνηγούς. Ιδού και τα λάφυρα!

Όπως το Χάνι Λιόλιου στο πέρασμα απ’ τον Πλάτανο στα χωριά της Ευηνόλιμνης (που αν και άλλαξε ιδιοκτήτη) που μετρά 6 γενεές. Ή το Χάνι Μπανιά (στον τερματισμό της πίστας ράφτινγκ του Ευήνου, στο ύψος της ομώνυμης γέφυρας) που αναδείχτηκε ως τοποθεσία με την «έκρηξη» του εναλλακτικού τουρισμού.

Και βέβαια αυτό της κυρίας Νίτσας στον παλιό δρόμο Ναυπακτίας-Λαμίας, πριν από τη 2η γέφυρα του Μόρνου, με το χωριάτικο φαγητό, τις πίτες, τα κυνήγια και τα λουκάνικα. Με τα αμυγδαλωτά και τους μπακλαβάδες. Με το χαμόγελο και τη φιλοξενία που «διδάσκεται» από γενιά σε γενιά. Καιρό έχεις να δεις τέτοια μεταχείριση. Ούτε στο σπίτι σου δεν νιώθεις τόσο βασιλιάς!

Ηλέκτρα Φατούρου
Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας
Πηγή: www.thetravelbook.gr