ΧΘΟΝΙΟ
Σε μια αλυσιδωτή ακολουθία σκέψεων, ιδεών θα τολμούσα να πω, σταγόνες κηλίδωσαν τον ειρμό με στίξεις ρυθμικές, τακτές αλλά ασύγχρονες και διάφωνες. Η σύνθεση έγερνε προς το διφορούμενο αλλά αγκύρωσα δυο τρία σημεία έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί κάποιος σε μια πέτρα από αυτές που είναι μέσα στο χώμα θεμελιωμένες και είναι εμφανές ένα μικρό στρογγυλό, λειασμένο τμήμα τους, εκτεθειμένο στον ήλιο και τη βροχή, που δεν υποψιάζει για το μέγεθός τους ούτε για την ιδιότητά τους να είναι κάποια ακραία όρια υπεδάφους. Η αλυσιδωτή ακολουθία έγινε παράθεση. Ένας κατάλογος, καλύτερα θα έλεγα, των σημείων που στηρίζεται η σκέψη μου που θα έφτιαχνε τον καμβά της μορφής, την μπασογραμμή που θα στηριζόταν το επεισόδιο. Στα ψαθυρά τριγύρω πετρώματα υπάρχει κοκκώδες χώμα· ένα οικοσύστημα γεμάτο προϊόντα αποσύνθεσης, έντομα σε όλες τις μεταμορφώσεις τους, βακτήρια που αποικοδομούν, σπόροι σε τελικό στάδιο βλάστησης με ένα μικρό τρυφερό άγκιστρο προς το βάθος και έναν βλαστό μόλις αναδυόμενο μέσα απ’ τη φουσκωμένη ψίχα του, όλα αυτά ποτισμένα από απεκκρίσεις πιθανότατα ζώντων ακόμα οργανισμών. Σε αυτά τα σημεία, όταν σταθεί κάποιος πιστεύοντας στην προσωρινή σταθερότητα του υπεδάφους, η σύνθεση φαίνεται να ερμηνεύεται παρ’ όλη τη γριφώδη της δομή.
