Με την ευκαιρία της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιστορικός Νίκος Θ. Μήτσης, γράφει για τον ήρωα του πολέμου του 1940, Στρατηγό Ιωάννη Καραβία απο την Παναγούλα Ξηρομέρου.
Ηρωας της Πίνδου, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε απίστευτες ιστορίες ηρωισμού και έκανε με τις πράξεις του κατάθεση ψυχής και αίματος στο βωμό της Ελευθερίας αυτού του τόπου.
Γράφει ο Νίκος Θεοδ. Μήτσης, Ιστορικός
Με αφορμή το ΟΧΙ του 1940
Ιωάννης Θεοδ. Καραβίας (1899-1994)
Ο ήρωας στη μάχη της Πίνδου
Ο στρατηγός Ιωάννης Θεοδ. Καραβίας ήταν γιός του Θόδωρου και της Αλεξάνδρας, γεννήθηκε το 1899 στο χωριό Μερδενίκου Ξηρομέρου (η σημερινή Παναγούλα της Δημοτικής Ενότητας Αλυζίας του Δήμου Ξηρομέρου Αιτωλ/νίας ).
Μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές στη Λευκάδα, εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1922 ως ανθυπολοχαγός πεζικού.
Από τότε, άρχισε μια περιπετειώδη, αλλά ένδοξη σταδιοδρομία. Συμμετείχε σε όλους τους αγώνες της πατρίδας μας από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (περί το τέλος της) μέχρι και το 1949…
Συμμετείχε, ως νεαρός ανθυπολοχαγός, στο αποτυχόν επαναστατικό κίνημα των υποστράτηγων Γεωργίου Λεοναρδόπουλου – Παναγιώτη Γαργαλίδη και του συνταγματάρχη Γεωργίου Ζήρα στις 22 Οκτωβρίου του 1923, εξ αιτίας του οποίου φυλακίσθηκε και απετάχθει απ΄ τις τάξεις των αξιωματικών. Προς το τέλος του 1924 επανήλθε στο στράτευμα.
Έδωσε τότε όρκο στον εαυτό του και τον τήρησε, να μην ξανασυμμετάσχει σε επαναστατικά κινήματα, διότι διαπίστωσε ότι πίσω του δήθεν πατριωτισμού κρύβονται ατομικά και άλλα συμφέροντα κι όχι το συμφέρον της πατρίδος. Το 1940 βρέθηκε με καθήκοντα Επιτελούς Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ) στο απόσπασμα της Πίνδου, με διοικητή τον αείμνηστο συνταγματάρχη Κων/νο Δαβάκη.
Με την επίθεση της Ιταλικής Καταδρομικής Μεραρχίας «ΤΖΟΥΛΙΑ» στην κατεύθυνση της Πίνδου, ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας, εθελουσίως αναλαμβάνει μάχιμα καθήκοντα. Ο υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος που φονεύθηκε στην επίθεση προς την ΦΟΥΡΚΑ, που είναι και ο πρώτος φονευθείς Έλληνας αξιωματικός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ανήκε στο Τάγμα του Ξηρομερίτη αξιωματικού, Ιωάννη Καραβία.
Στις 2 Νοεμβρίου του 1940, τραυματισθέντος του συνταγματάρχη Κων/νου Δαβάκη, το Σύνταγμα έμεινε ακέφαλο, διότι την προηγουμένη 1 Νοεμβρίου, είχε τραυματισθεί και ο υποδιοικητής του, αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Μεσίρης και, ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας αναλαμβάνει τη Διοίκησή του συντάγματος του Δαβάκη, οι δε τραυματισθέντες Δαβάκης και Μεσίρης είχαν μεταφερθεί για νοσηλεία.
Καταλαμβάνει, ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας και Διοικητής πλέον του συντάγματος του Δαβάκη, δι΄ αντεπιθέσεως στον επιτιθέμενο, πολυάριθμο, καλώς εκπαιδευμένο και πάνοπλο εχθρό, το ύψωμα ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ και την επομένη 3 Νοεμβρίου 1940 καταλαμβάνει το ΤΑΜΠΟΥΡΙ στο όρος της Πίνδου ΣΜΟΛΙΚΑ, γενόμενος έτσι κυρίαρχος της μεταξύ αυτών διαβάσεως, αλλά και της αμυντικής γραμμής ΜΠΟΛΙΑΝΑ – ΓΥΦΤΙΣΣΑ-ΤΑΜΠΟΥΡΙ- ΚΑΝΤΖΙΚΟ, αποκόπτοντας τους Αλπινιστές της Ιταλικής Μεραρχίας «ΤΖΟΥΛΙΑ», που αφρόνως, χωρίς μέτρα προστασίας των πλευρών τους , είχαν διεισδύσει προς το Μέτσοβο, από το κύριο σώμα της Μεραρχίας. Προ δε του κινδύνου να εγκλωβιστούν, οι Ιταλοί επιδρομείς , οπισθοχώρησαν ατάκτως. Έτσι η διάβαση ευρίσκονταν στα ελληνικά χέρια με διοικητή του συντάγματος τον Ξηρομερίτη Ιωάννη Καραβία.
Ο εχθρός ύστερα από αυτό άρχισε να οπισθοχωρεί για να μην εγκλωβισθεί και καταστραφεί. Η νίκη αυτή αποτελεί την πρώτη νίκη κατά του Άξονα ( Γερμανία – Ιταλία ) και η μάχη αυτή στην Πίνδο ανέτρεψε τον ρουν της ιστορίας. Γιατί αν η Ιταλική Μεραρχία «Τζούλια » έφτανε στο Μέτσοβο, θα κινείτο ταχέως προς τα Γιάννενα και η VII Μεραρχία που μαχότανε στο Καλπάκι θα εγκλωβίζονταν ή θα εξαναγκάζονταν να κινηθεί σε άλλη θέση αμύνης προς τα πίσω (Μακρυνόρος – Αμβρακικός κόλπος) με άγνωστα αποτελέσματα.
Αν η ενέργεια αυτή του ταγματάρχη Ιωάννη Καραβία δεν γινότανε, είναι βέβαιον ότι δεν θα υπήρχε Αλβανικό Έπος, ο Άξονας θα επιτίθετο όχι τον Ιούνιο του 1941, αλλά ενωρίτερα εναντίον της Ρωσίας (σχέδιο Βαρβαρόσα) και η τύχη του κόσμου ίσως σήμερα να ήταν διαφορετική.
Ο πρώην αρχηγός Γ.Ε.Σ αείμνηστος στρατηγός Δημήτριος Καθενιώτης (1882-1947), γράφει για τον Ιωάννη Καραβία: «…. Τοιαύτη η επιδειχθείσα αντίληψις των Επιτελικών καθηκόντων του και η εν γένει δράσις ως επιτελούς του Ταγματάρχου Καραβία, μοναδική ως παράδειγμα για την αγωγή των Ελλήνων Επιτελών…». Για δε την πράξη του αυτή, ο ταγματάρχης, Ιωάννης Θεοδ. Καραβίας, προήχθη επ΄ ανδραγαθία.
Στη συνέχεια μετά την κατάρρευση του Μετώπου και την υποδούλωση της Ελλάδος, συνέχισε τον Αγώνα κατά των κατακτητών στην Αφρική και την Ιταλία (ΡΙΜΙΝΙ). Σαν Διοικητής του Ι΄ Τάγματος της ΙΙΙ Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας πέρασε πρώτος απ όλα τα Συμμαχικά Στρατεύματα του ποταμού Ρουβίκωνα και ύψωσε την κυανόλευκο στην Ιταλία στην πόλη ΡΙΜΙΝΙ. Στην Ιταλία, στο πλευρό των Συμμάχων, κινείτο από νίκη σε νίκη.
Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες της Γοτθικής Γραμμής ΜΟΝΑΝΤΙΛΟ – ΜΟΝΤΕΛΙ – ΜΟΡΑΝΟ – ΡΙΜΙΝΙ- ΜΠΕΛΑΡΙΑ – ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ κ.λπ. Σαν άλλος Καίσαρας πέρασε βιαίως και χωρίς απώλειες τον ποταμό Ρουβίκωνα, γεγονός που αδυνατούσαν οι Σύμμαχοι επί 15νθήμερο να το επιτύχουν, έχοντες συνάμα και βαρύτατες απώλειες.
Έστησε στον Ρουβίκωνα, ο Καραβίας, την κυανόλευκη στο αεροδρόμιο του ΡΙΜΙΝΙ. Οι μάχες αυτές ξέπλυναν την ντροπή των αθλιοτήτων μας, σαν έθνους, στη Μέση Ανατολή το 1944 και ανακτήσαμε την εμπιστοσύνη των Συμμάχων μας.
Οι μάχες αυτές ξέπλυναν την ντροπή των αθλιοτήτων μας, σαν έθνους, στη Μέση Ανατολή το 1944 και ανακτήσαμε την εμπιστοσύνη των Συμμάχων μας. Επίσης έλαβε μέρος στην εκκαθάριση των Αθηνών στα «Δεκεμβριανά» του 1944 με την ΙΙΙ ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία. Προήχθη τρείς φορές επ΄ ανδραγαθία και τιμήθηκε πολλές φορές με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας καθώς και δυο ανώτατα Βρετανικά παράσημα ( D.S.O και O.B.E ) και τον ονόμασαν « Επίτιμο Αξιωματικό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας».
Είναι δε μεταξύ των πέντε (5) Ελλήνων Αξιωματικών που τιμήθηκαν με παράσημο από τους Συμμάχους για τις υπηρεσίες τους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Παυσανίας Κατσώτας από την Σταμνά Αιτωλ/νίας, Θεόδωρος Τσακαλώτος, Νικ. Παπαδόπουλος, Χρήστος Τσιγάντες και Ιωάννης Καραβίας).
Υπηρέτησε ως υποδιοικητής και Διοικητής της Σχολής Ευελπίδων (1947-48), Διοικητής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Κορίνθου και μετέπειτα σαν Διοικητής της 72 Ελαφράς Ταξιαρχίας στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου συντέλεσε στην εκκαθάριση της Πελοποννήσου και της Ρούμελης, όπου εξουδετέρωσε τους περιβόητους καπεταναίους του ΕΛΑΣ «ΠΕΡΔΙΚΑ» και «ΔΙΑΜΑΝΤΗ» αντιστοίχως.
Το 1953, ανέλαβε εθελουσίως την οργάνωση της πρώτης μεγάλης ασκήσεως του ΝΑΤΟ «Ντιπ Εξπρές = Εωθινός Περίπατος » και την διεξήγαγε στον χώρο της Μεσογείου κατά τον αριστοτεχνικότερο τρόπο, σημειώσας μεγάλη επιτυχία και αποσπάσας τα συγχαρητήρια της Συμμαχίας. Το Πάσχα του 1955 ενώ ήταν Διοικητής, με το βαθμό του υποστρατήγου στην V Μεραρχία Κρήτης, αποστρατεύθηκε, παρόλο που ήταν επικρατέστερος για να αναλάβει και καθήκοντα Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Και τούτο , γιατί σαν πιστός και φιλότιμος στρατιώτης ,δεν θέλησε να γίνει κομματικό όργανο κανενός , αλλά και διότι ορισμένοι (ίσως απόλεμοι), «εζήλωσαν την δόξαν του». Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.
Το 1963 πολιτεύτηκε στην Αιτωλοακαρνανία με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά δεν εκλέχτηκε βουλευτής, αναλαμβάνοντας όμως από την κυβέρνηση του Παπανδρέου, τη διοίκηση των λεωφορείων της ΑΣΠΑ (σημερινή ΕΑΣ- ΕΘΕΛ). Οργάνωσε τις συγκοινωνίες εκείνης της εποχής, βοηθώντας παράλληλα πολλούς συμπατριώτες του που εργάζονταν στα τότε λεωφορεία της Αττικής (ΑΣΠΑ).
Περισσότερα κανείς μπορεί να μάθει για τη φωτεινή αυτή Στρατιωτική μορφή, στα βιβλία των: στρατηγού Αθανασίου Κόκκορη, στρατηγού Δημητρίου Καθενιώτη, Πάπυρος Λαρούς, του Άγγελου Τερζάκη, στο βιβλίο του ιδίου του στρατηγού (Η ζωή ενός στρατιώτη) , στα άρθρα της εφημερίδας Βραδυνής του Κώστα Σαρδελή , στην Εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ» του Γεωργίου Δ. Παπαδημητρίου τ. Υπουργού –Βουλευτή.
Η Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας (Ο.Π.ΣΥ.Ξ), έχει τιμήσει τον αείμνηστο στρατηγό, με ειδική εκδήλωση που είχε κάνει προς τιμή του στην Αθήνα στις 1 Νοεμβρίου 1992 και στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών, με ομιλητή τον επίσης Ξηρομερίτη αντιστράτηγο Ευσέβιο Χούσο καταγόμενο απ΄ το Θύριο Βονίτσης, με κατάμεστη την αίθουσα του ΠΚΡ και παρουσία εκατοντάδων Ξηρομεριτών κλπ Αιτωλοακαρνάνων, αλλά και δημοτικών, πολιτικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, εκκλησιαστικών κ.λ.π αρχών.
Στη δεύτερη του πατρίδα την Παροικιά της νήσου Πάρου (χωριό της γυναίκας του Φωτεινής Μαρινοπούλου αδελφή του Παναγιώτη Μαρινόπουλου και κόρη του μηχανικού και πολιτικού Σωτήρη Μαρινόπουλου), υπάρχει οδός με το όνομα του στρατηγού, Ιωάννη Θεοδ. Καραβία, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες του προς στο έθνος και την νήσο Πάρο που τόσο πολύ αγαπούσε.
Ο στρατηγός Ιωάννης Θεοδ. Καραβίας στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών, τιμηθείς με πλακέτα στις 1 Νοεμ. 1992 από την Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ξηρομέρου (Ο.Π.ΣΥ.Ξ) ,αριστερά το η σύζυγός του. Δεξιά ο τότε πρόεδρος της Ο.Π.ΣΥ.Ξ, Νίκος Θεοδ. Μήτσης, ο στρατηγός Ιωάννης Θεοδ. Καραβίας υποβασταζόμενος από τον τότε πρόεδρο της Ένωσης Ρουμελιωτών, αείμνηστο, Θανάση Τρίτσα (+) .
Στην δε, ιδιαιτέρα του πατρίδα, την Παναγούλα Ξηρομέρου (συνοικισμός στον Μύτικα και κοντά στην παραλία), υπάρχει προτομή του, της οποίας τα αποκαλυπτήρια πραγματοποιήθηκαν στις 23 Οκτωβρίου 2010 επί δημαρχίας κ. Δημητρίου Τριποτσέρη, χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Αιτωλ/νίας κ.κ Κοσμά, του Νομάρχη Αιτωλ/νίας κ. Ευθ. Σώκου, του πρόεδρου των Ριμιμιτών στρατηγού Κων/νου Κόρκα κ.λπ δημοτικών, πολιτικών, στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών.
Πέθανε ο στρατηγός, Ιωάννης Θεοδ. Καραβίας, στις 26 Ιουνίου 1994 πλήρης ημερών (95 ετών) και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Δήμου Παπάγου – Αττική στον οικογενειακό του τάφο με αριθμό τάφου 1746.
Προσπάθησα με τα λίγα αυτά λόγια, να σκιαγραφήσω – λακωνικά – τη ζωή και το έργο ενός ήρωα Ξηρομερίτη, του στρατηγού Ιωάννη Θεοδ. Καραβία, τον οποίο είχα την τιμή να τον γνωρίσω από κοντά, γινόμενος συνομιλητής του, επισκεπτόμενος μάλιστα πολλές φορές το σπίτι του (οδός Σούτσου 38 Αμπελόκηποι – Αθήνα) όπου και μου ενεχυρίασε ενυπόγραφα το βιβλίο του, αλλά και μου διηγήθηκε πολλά για τη ζωή του απ΄ τα οποία σταχυολόγησα αρκετά και σας τα παρουσίασα πιο πάνω.
Θέλησα με την ενέργεια μου αυτή κι εν όψει της εθνικής εορτής της 28ης Οκτωβρίου, να αποτίσω ελάχιστο φόρο τιμής στον συμπατριώτη μας «ξεχασμένο» ήρωα της μάχης της Πίνδου του 1940, τον στρατηγό Ιωάννη Θεοδ. Καραβία, έναν ήρωα στον οποίο οι Έλληνες οφείλουμε και σαυτόν κατά μέγα μέρος την Ελευθερία μας.
Νίκος Θεοδ. Μήτσης
Αρχοντοχώρι (Ζάβιτσα) Ξηρομέρου
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
Το Συγκινητικό Ιδιόχειρο Γράμμα του αείμνηστου Στρατηγού Ιωάννη Καραβία προς την Ομοσπονδία Ξηρομεριτών και στο Νίκο Μήτση.
Ο Νίκος Μήτσης σημειώνει:
Επίσης καθαρίζοντας το αρχείο μου, βρήκα ένα ιδιόχειρο γράμμα του το 1990, συγκινητικό, όπου φαίνονται τα περίτρανα αισθήματα του απέναντι στην τότε Ομοσπονδία Ξηρομέρου της οποίας ετύγχανε να ήμουν πρόεδρος, αλλά και σε ΟΛΟ το ΞΗΡΟΜΕΡΟ. Αγαπώ το ΞΗΡΟΜΕΡΟ, αναφέρει!!!
Σας στέλνω το χειρόγραφό του, τον φάκελο με ημερομηνία 1-10-1990 και τα γραφόμενα του που τα έγραψε ιδιοχείρως με το τρεμάμενο λόγω ηλικίας χέρι του και την ερμηνεία των γραπτών του.
Το 1992 σε ειδική εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών, ως Ο.Π.ΣΥ.Ξ τον είχαμε τιμήσει με πλακέτα την 28η Οκτωβρίου 1992.
Μετά από 2 χρόνια, Ιούνιος 1994, πέθανε και ετάφη στο Κοιμητήριο Παπάγου, στον οικογενειακό του τάφο με αριθμό 1746. Μαζί του είναι και η γυναίκα του Φωτεινή το γένος, Μαρινοπούλου.
Ευχαριστώ
ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΔ. ΜΗΤΣΗΣ
Κύριον
Νικόλαον Μήτση
Διευθυντή Εφημερίδος Ξηρομέρου
Σωκράτους 60
Αθήναι 104 32
Κύριε Διευθυντά
Έλαβα την εφημερίδα Ξηρόμερο και σας ευχαριστώ πολύ.
Λυπούμαι πολύ διότι δεν κυκλοφορώ λόγω αναπηρίας εκ των κακουχιών του πολέμου και του βαθέως γήρατος δεν κυκλοφορώ να έρθω να σας σφίξω το χέρι.
Όμως αγαπώ πολύ το Ξηρόμερο.
