Τέτοιους χριστιανούς και μοναχούς θέλουμε. Στο χριστιανισμό έχουμε δυο ειδών χριστιανούς. Οι χριστιανοί που πιστεύουν και οι χριστιανοί που με το παραμικρό διαμαρτύρονται. Έχουμε αυτούς που αγαπούν πραγματικά τον Χριστό και θυσιάζονται από αγάπη για Εκείνον και όχι γιατί πρέπει και από την άλλη έχουμε εκείνους που θέλουν να είναι χριστιανοί χωρίς Χριστό, χωρίς άσκηση, χωρίς πνευματική ζωή, χωρίς θυσία για τον Χριστό ή τον συνάνθρωπο, τυπικό εκκλησιασμό, χωρίς αγάπη, χωρίς μετάνοια, Ευαγγέλιο στα μέτρα τους, φιλανθρωπία μόνο και μόνο για κοινωνικό χρέος και Χριστό που έχουν πλάσει οι ίδιοι στα δικά τους «θέλω».

Αυτός που θέλει να λέγεται χριστιανός και να ζει ως χριστιανός, θα πρέπει να έχει αγάπη, θέληση για θυσία και όχι καλοπέραση. Ο χριστιανός που αγαπά τον Χριστό, φαίνεται, ξεχωρίζει μέσα στην πολυκοσμία της «χριστιανικής κοινωνίας». Ο αληθινός χριστιανός ζει πνευματικά, ζει με τις εντολές του Θεού, όχι γιατί γεννήθηκε χριστιανός, όχι γιατί θέλει να φαίνεται στους γύρω του ή στην εργασία του, αλλά κινείται με αγάπη προς το πρόσωπο του Χριστού.