Του Λίνου Υφαντή,

Ο γράφων δε διεκδικεί περγαμηνές cinefil ούτε είναι ιδιαίτερος φίλος με το cinema. Πολύ περισσότερο ανήκει στην κατηγορία των περισσοτέρων Αγρινιωτών που δεν προτιμά ως διασκέδαση την προσήλωση σε μια οθόνη.

Φυσικά δεν αφορούν τους αναγνώστες όλα τα παραπάνω, αν το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει ως στόχο να γίνει μια προσομοίωση το τι άφησε το agrinio international film festival στην πόλη. Γιατί απλά η πόλη-όπως και γω-δεν έχει σχέση ιδιαίτερη με αυτό, για αυτό άλλωστε δια ζώσης πρώτη φορά φιλοξενήθηκε τέτοια διοργάνωση.

Περισσότερο πήγα από περιέργεια, από φιλία με τον σκηνοθέτη, από σεβασμό σε άλλους συντοπίτες μας και κυρίως επειδή κάτι καινούργιο γίνονταν στην πόλη. Είδα κάποιες ταινίες, ίσως μου φάνηκαν μελαγχολικές, ίσως δεν τις καταλάβαινα, ίσως έτυχε που έπεσα σε αυτές, αλλά δεν έχει σημασία- φεύγοντας η μετά εμπειρία αυτή μου δημιούργησε νέους προβληματισμούς.

Είδα πληθώρα κόσμου ιδίως τη δεύτερη μέρα. Είδα ανθρώπους που πρώτη φορά επισκέπτονταν την πόλη, μυημένους μαζί με τα εδώ μέλη της κινηματογραφικής ομάδας. Είδα όμως ένα κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός να γίνεται σε ένα παράλληλο σύμπαν και στην περίμετρο της εδώ τοπικής κοινωνίας. Περιμένα να δω πιο πολύ “περαντζάδα από δημόσια πρόσωπα, πολιτικούς, αυτοδιοικητικούς. Αυτό σημαίνει ότι η τοπική κοινωνία δεν αντιλήφθηκε γρήγορα την αξία του.

Ίσως γιατί το συγκεκριμένο πολιτισμικό προιόν το κατέταξε ως κάτι εισαγόμενο, όπως το syrtaki και το zormpa στο Μοναστηράκι, που το αγκαλιάζουν οι ξένοι, αλλά για τους Έλληνες είναι ξένο.

Θυμήθηκα εκδηλώσεις που έκανε η κοινότητα του Πανεπιστημίου (φοιτητές, καθηγητές) εδώ και 20 χρόνια. Σπάνια εμφανίζονταν αυτοδιοικητικός ή βουλευτής για να δώσει το παράδειγμα στην τοπική κοινωνία να ακολουθήσει. Πότε πότε έρχονταν κανένας Αγρινιώτης αλλά ήταν είτε μυημένος είτε από σπόντα.

Το φεστιβάλ μου θύμησε ακριβώς αυτή την περίπτωση ως προς τη σχέση τοπικής κοινωνίας. Πρέπει να προσελκύει τον άσχετο ή τον αδιάφορο με το αντικείμενο, όπως εμένα και ας κάτσει μόνο μισή ώρα.

Εν τέλει όμως με τον θεσμό αυτό είμαι αισιόδοξος. Γιατί η κινηματογραφική ομάδα προέρχεται από την ίδια Αγρινιώτικη κοινωνία κάτι που δεν καθιστά το εγχείρημα που ξεκίνησε ο Γιώργος Λουριδάς και πλέον έγινε ομαδικό “έναν περαστικό διάττοντα αστέρα”. Ίσως έτσι δεν θα είναι Πανεπιστήμιο, όπου 50 συμμετέχουν και 500 κάθονται γύρω από τα καφενεία και κοιτάνε.

Αυτός ήταν ο απολογισμός. Ας πάμε για το 3ο Agrinio International Film Festival λοιπόν την επόμενη χρονιά.

agrinionews.gr