Το γιασεμί στην “πολιτεία των λουλουδιών” υποδέχεται τον πελαργό, στα φτερά του οποίου ταξίδεψε ένα μοναχικό αγόρι, ο Ζανέτος. Ήταν πάνω σε σ’ ένα μικρό χαριτωμένο άρμα που τό ’σερναν τέσσερις ιπτάμενες χρυσόμυγες και η φωνή του ήταν σαν χάδι απαλή, ενώ τα μάτια του τρεμόπαιζαν χαρούμενα.

Το ολάνθιστο γιασεμί αυτού του Αγρινιώτικου σπιτιού μοιάζει να βγαίνει από το ονειρικό παραμύθι που έγραψε ο Παντελής Φλωρόπουλος το 1980 για να περιγράψει μία φανταστική πολιτεία, οι κάτοικοι της οποίας ήταν όλα τα λουλούδια της γης. Και η ευωδιά του, καθώς περάσαμε ανυποψίαστοι για την τόση ομορφιά, έφερε στη μνήμη τον στίχο του Σεφέρη: “Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί”…

Ο ίασμος, όπως τον έλεγαν οι αρχαίοι, το γιασεμί, όπως το λέμε εμείς, όμορφα και τα δύο, στολίζει αυτό το σπίτι, αλλά δεν ευωδιάζει μόνο τους μερακλήδες ενοίκους του. Χαρίζει το άρωμα και την ομορφιά του στους περαστικούς, χωρίς να ζητά τίποτε από κανέναν! Ακριβώς όπως συμβαίνει με όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή: Μένουν σιωπηλά. Δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν. Εκτός κι αν τ’ ανακαλύψεις. Τότε σου δίνουν όλο το άρωμα και την ωραιότητα που εσύ θέλεις να ρουφήξεις από αυτά…

agriniovoice.gr