Η γνωστή και καταξιωμένη Αγρινιώτισσα ηθοποιός Κάτια Γέρου βρέθηκε στο Αγρίνιο την Τετάρτη 9/3/2022 προκειμένου να παραλάβει τιμητική διάκριση στα πλαίσια εκδήλωσης για την ΔΙΕΘΝΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ που οργάνωσε ο Δήμος Αγρινίου και άλλοι φορείς. Η Χρύσα Σπαή συναντήθηκε μαζί της το πρωί της Πέμπτης 10/3 λίγο πριν αναχωρήσει για την Αθήνα σε ξενοδοχείο της πόλης και της παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη.
Κα Γέρου πως βρεθήκατε στην πόλη μας;
Ήταν η μέρα της γυναίκας και ο Δήμος Αγρινίου μου έκανε την μεγάλη τιμή να μου δώσει μια διάκριση. Βραβεύτηκαν άνθρωποι από όλο τον Νομό και όσον αφορά την τέχνη στην πόλη μας διάλεξαν εμένα. Ήταν βαθιά συγκινητικό και τιμητικό.
Μιλήστε μας λίγο για τα αισθήματά που ένοιωσες όταν πήρε την διάκριση;
Πάντα είναι συγκινητικό όταν κάποιος εκτιμάει την εργασία που έχεις κάνει και στο αποδεικνύει με κάποιο τρόπο, ειδικά όταν είναι από την πόλη που γεννήθηκα αυτό είναι πολλαπλάσια χαρά. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα, γιατί ενώ δεν έρχομαι πολύ συχνά στο Αγρίνιο, έρχομαι μόνο όταν έχω να δουλέψω στο ΔΗΠΕΘΕ κατά καιρούς. Κάθε φορά που έρχομαι είναι σαν να συνεχίζεται μια συζήτηση με τους παλιούς μου συμμαθητές που δεν έχει τελειώσει μες τα χρόνια. Δηλαδή όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι σα να συνεχίζουμε την φιλία μας και την συζήτησή μας.
Μιλήστε μας λίγο για την γυναίκα, πως είναι σήμερα η θέση της στην κοινωνία;
Πριν τρία τέσσερα χρόνια θα έλεγα ότι έχουν βελτιωθεί πολλά πράγματα, αλλά τώρα με το τσουνάμι των συζυγοκτονιών, των σεξουαλικών κακοποιήσεων, με τις εικόνες που βλέπουμε από ξεριζωμένες γυναίκες, μαμάδες, κορίτσια με μωρά να τρέχουν αλλόφρονες να σωθούν από τον θάνατο, δεν μπορώ να πω ότι η θέση της καλυτέρεψε. Είναι σαν γύρισε η ανθρωπότητα σε έναν μεσαίωνα και δεν ξέρω αυτό που θα σταματήσει.
Γιατί η γυναίκα που δίνει ζωή δεν μπορεί να σώσει όλους τους άλλους που οδηγούνται εκεί σε πολέμους κλπ;
Γιατί δεν την ακούνε, γιατί την θεωρούν αδύναμη, τόσο ανόητοι και ηλίθιοι είναι που θεωρούν την γυναίκα, την πηγή ζωής αδύναμη. Γιατί παίζουν παλιά στερεότυπα, θεωρώντας για να πάμε στο θέμα της γυναικοκτονίας, ότι αν δεν μπορεί να την "έχει" ο ιδιοκτήτης της τότε αυτή πρέπει να πεθάνει. Δηλαδή κατάλοιπα πάρα πολύ παλιών εποχών, εφιαλτικά κατάλοιπα που αναρωτιέται κανείς πως ακόμα διατηρούνται στον άνθρωπο, τι να πω; Ίσως να μην έχουν σωσμό οι άνθρωποι.
Ίσως δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία ώστε να σεβόμαστε την γυναίκα
Φαντάζομαι πως και αυτό ισχύει, δηλαδή από το μπούλινγ μέχρι τις οπαδικές επιθέσεις, μέχρι τις επιθέσεις στην γυναίκα όλα αυτά σαφώς είναι έλλειψη παιδείας γιατί αν δεν υπάρχει παιδεία και πολιτισμός βγαίνουν από μέσα μας τα παλιά θηρία που δεν έχουν εξημερωθεί και βγαίνουν πολύ εύκολα. Πρέπει να υπάρχει ένα ανάχωμα σε αυτό.
Πως θα συγκρίνατε την Ελληνίδα γυναίκα με άλλες από όλο τον κόσμο, είναι διαφορετική;
Οι σύγχρονες γυναίκες μοιάζουν κάπως. Μπορεί σε κάποιες άλλες χώρες να έχουν κατακτηθεί περισσότερα δικαιώματα στα εργασιακά στις αμοιβές κλπ. αλλά μέσα στην έννοια της παγκοσμιοποίησης, φαντάζομαι ότι -τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο- υπάρχει ένα επίπεδο κοινό.
Άρα πρέπει να την γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας, και να την τιμούμε και μήπως βάλουμε και εμείς σαν κοινότητα το λιθαράκι μας για βελτίωση
Σίγουρα. Το ενδιαφέρον χθες στην εκδήλωση, ήταν ότι ξεκινήσαμε λέγοντας ότι γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας και μετά απλώθηκαν όλα αυτά τα θέματα που συζητάμε τώρα από όλους τους ομιλητές. Όλοι μίλησαν για τον πόλεμο την κακοποίηση και όλα τα σχετικά. Με αυτή την έννοια αξίζει να το λέμε ΓΙΟΡΤΗ, γιατί γιορτάζω σημαίνει αφυπνίζουμε ταυτόχρονα, αγωνίζομαι και φέρνω στο φως πράγματα που πρέπει να έρθουν για να αλλάξουν, γιατί αν δεν αλλάξουν πάμε πολύ πίσω σε δεκαετίες. Πιστεύω ότι η γυναίκα είναι μια αγωνίστρια και σήμερα, ανοίγει καινούργιους ορίζοντες στους επιστήμες, τις τέχνες, την πολιτική.
Η πόλη είναι η πολυαγαπημένη μου και την αγαπώ, πάντα το λέω όταν μου δίνεται βήμα να μιλήσω γιατί έχω συνδέσει τα παιδικά μου και τα πρώτα νεανικά χρόνια σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ πιο αθώα, πιο ήπια, όπου είμασταν όλοι φτωχοί αλλά κανείς δεν στερούταν βασικά πράγματα, δηλ. η φτώχεια τότε ήταν τελείως διαφορετική από την τωρινή, οι σχέσεις ήταν πολύ αλληλέγγυες, η γειτονιά ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Όλα αυτά τα πράγματα δεν μπορώ να τα ξεχάσω εξ’ ου και η αγάπη μου για την πόλη αυτή είναι τεράστια και κάθε φορά που κατεβαίνω να δουλέψω είναι σαν να συναντάω την οικογένειά μου.
Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες μας
Ο αγώνας για όλα αυτά τα τρομερά ζητήματα που μας περιβάλλουν αυτή την στιγμή και που σκάνε και που μας τρομάζουν και που μας εξοργίζουν, ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι αγώνας διαρκείας, ο καθένας από το πόστο του, από την εργασία του από το κοντινό του περιβάλλον. Η αλληλεγγύη είναι το μόνο που μας σώζει. Όταν βλέπω πχ στην Πολωνία πως υποδέχονται τους πρόσφυγες, και τους προσφέρουν τα βασικά εγώ συγκινούμαι. Είναι από τα λίγα πράγματα που βλέπει και ηρεμεί η ψυχή σου όλα τα άλλα είναι μια φρίκη. Αλληλεγγύη και αγάπη λοιπόν για να πάμε μπροστά.
Αγαπητή Κάτια σε ευχαριστούμε για την συνέντευξη και αναμένουμε να τα ξαναπούμε όταν ξανάρθετε στην πόλη μας.
Περισσότερες πληροφορίες για την καλλιτεχνική δραστηριότητα της Κάτιας Γέρου στην ιστοσελίδα https://simatakapnou.art
