- ΑΥΤΗ η φράση ηχούσε στ' αυτιά μου, απ' όταν ήμουν μικρό παιδί, εκεί στο χωριό που γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, κυρίως απ' τον αυστηρό πατέρα μου. Το ίδιο συνεχίστηκε και όταν κατέβηκα στην πόλη (Αγρίνιο) για γυμνάσιο και λύκειο. Άλλες εποχές τότε, χωρίς πληροφόρηση, χωρίς κινητά και ίντερνετ, με μοναδική πηγή ειδήσεων το ραδιόφωνο. Όλων οι γονείς κι όχι μόνο οι δικοί μου αμόρφωτοι, ο κύκλος του χωριού πολύ στενός, όλα μαθαίνονταν και όλα κουτσομπολεύονταν στο καφενείο, θυμάμαι. Έπρεπε να είμαι υπόδειγμα, το "καλό παιδί" εγώ, ο γιος του ψάλτη της εκκλησίας! Πάντα πρώτος στον "οίκο του Θεού", για να μη "βαπτιστώ" ως άθεος, να τηρώ αυστηρά τις "10 εντολές", να νηστεύω 40 μέρες κ.ο.κ., για να είμαι ο "καλός" και να επαινούνται οι γονείς μου! Πάντα οι γονείς επαινούνταν...
- ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ήταν τα πράγματα τότε, μισό αιώνα πριν δηλαδή και για όλους χωρίς εξαιρέσεις. Θυμάμαι επίσης εκεί στο δημοτικό σχολείο πως, ένας συμμαθητής μας, είχε το κουσούρι να δαγκώνει το χέρι του, όταν θύμωνε, δυνατά μέχρι να ματώσει, ολόκληρο καρούμπαλο σχηματίστηκε. Κι εμείς τόν κοροϊδεύαμε! Και τόν κάναμε να θυμώνει πιο πολύ, για να γελάμε! Εκείνο κι αν ήταν bullying! Έβγαλε το γυμνάσιο με το ζόρι χωρίς καλούς βαθμούς, με τον πατέρα του να τού κάνει χειρότερο bullying! Πήγε στρατό μετά και διαγνώστηκε με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω στο σπίτι του. Και, θυμάμαι καλά, όλο το χωριό με αυτό ασχολούνταν! Και πήγαιναν στο σπίτι να τόν δουν κι εκείνος κρύβονταν από ντροπή! Ένα "κρίμα" έβγαινε απ' τα στόματα όλων. Λίγο αργότερα μετακόμισε η οικογένεια στο Αγρίνιο, για να δουλέψει στα τότε καπνοχώραφα. Όσο για τόν "καημένο", όπως τόν έλεγαν, το παιδί που δάγκωνε το χέρι μικρό, βρέθηκε ένα πρωί μέσα σε αύλακα με νερό. Αυτοκτόνησε...
- ΣΗΜΕΡΑ, μισόν αιώνα μετά, πείτε μου εσείς αν άλλαξε κάτι. Ο πατέρας, εκεί σ' ένα μικρό νησί, από ντροπή και το κουτσομπολιό που γινόταν γύρω του, όταν έμαθε και είδε βίντεο με το γιο του να είναι με άλλον άντρα, αυτοκτόνησε! Δεν άντεξε το γεγονός το ίδιο, αλλά περισσότερο το κουτσομπολιό της κλειστής κοινωνίας του νησιού. Και, αν λάβουμε υπόψη τα όσα συμβαίνουν σήμερα, σε μια κοινωνία διαλυμένη κι εξαθλιωμένη - και σε καθημερινή βάση - μ' εμάς τους "απέξω" απ' το χορό να φερόμαστε σχεδόν όπως τότε, με τα social media ν' αντικαθιστούν τα καφενεία και τα σχόλια τα λόγια που έβγαιναν απ' τα στόματα τότε, ποια η διαφορά;; Εγώ, όχι μόνο διαφορά δε βλέπω, το αντίθετο μάλιστα, χειροτερεύουμε. "Δεν υπάρχουν στο νησί υποστηρικτικές δομές", είπε ο πρόεδρος του μικρού νησιού στον Ευαγγελάτο και την εκπομπή του. Και πού υπάρχουν αλήθεια, αναρωτιέμαι εγώ. Ούτε καν στα σχολεία!
Και πιστεύουμε μετά πως θα πάμε μπροστά! Μάλλον προς τα πίσω, προς το Μεσαίωνα, γυρνάμε , ολοταχώς...
πηγή φωτο: awakengr.com
