Μόλις τελειώνουν τα τελευταία σπίτια του χωριού, στον παμπάλαιο εκείνο δρόμο για την παλιά δεξαμενή, που όλοι οι παλιότεροι τον ξέρουνε από τη παιδική τους ηλικία απ” έξω κι ανακατωτά, μιας κι εκεί ήταν μια απ’ τις συνηθισμένες εκδρομές του 9θέσιου τότε τη δεκαετία του 60 δημοτικού σχολείου, ξεκινάει και το πανόραμα μιας εκκωφαντικής φύσης, θρεμμένης με ήλιο και τρεχούμενο νερό.

Καμιά σκηνογραφία δεν θα σου αποκαλύψει τόσο πράσινο μες την βαθιά εκείνη ησυχία του απομεσήμερου, που ακούς μόνο τα βήματά σου και το θρόισμα των φύλλων. Κι έρχονται εκείνα τα στοιχεία πλατάνια που σε περιβάλλουν και που σφυρηλατήθηκαν χρόνια και ζαμάνια κάτω απ΄τους πιστούς και πιο ακλόνητους ήλιους, να επιβεβαιώσουν ότι σπάνια θα βρεθείς σε ένα μέρος τέτοιας ομορφιάς και μεγαλείου και ποτέ τα μάτια όπως εδώ, δεν θα πάψουν να γεννούν το χρόνο, ανατρέφοντας αισθήματα και αισθήσεις.

Μονάχα εδώ αποκαλύπτεται στο μέσον του πουθενά, το ωραία και ακλόνητο Αγγελόκαστρο της ψυχής μας. Εκεί που φυλάσσονται τα τιμαλφή της ζωής μας, η μνήμη του παρελθόντος, του πρώτου έρωτα, της γιορτής του πρώτου τσιγάρου. Και τιθασεύουν όλα ετούτα τ΄όνειρο, και δεν το αφήνουν ποτέ να εξαντληθεί.

AGGELOKASTRO NEWS

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.