Ποιός τολμά να πάρει τις «δύσκολες» αποφάσεις;
Μετά από τόσες φυσικές καταστροφές, που τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο συχνές, δεν θα πρέπει να έχουμε πλέον καμία αυταπάτη. Το… σύστημα (οι κυβερνήσεις, οι υπουργοί, οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι) ξέρουν τι φταίει και ξέρουν ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, αν είχαν διορθωθεί τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Σε μία τέτοια υποθετική περίπτωση οι φυσικές καταστροφές θα είχαν πολύ πιο ήπιες επιπτώσεις και φυσικά τα κόστη των αποκαταστάσεων θα ήταν πολύ μικρότερα.
Ποιος όμως τολμά να τα βάλει με τις χρόνιες παθογένειες; Τα αυθαίρετα μέσα στα δάση δεν νομιμοποιήθηκαν; Ποια θα τολμήσει να πει στον αυθαιρετούχο «σήκω και φύγε, γιατί θα καείς» ή «δεν σε αποζημιώνω γιατί ήσουν παράνομος»; Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα εδώ στην Αιτωλοακαρνανία σε παραποτάμιες και παραλίμνιες εκτάσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου σε παραποτάμια ζώνη, σε καταπατημένες εκτάσεις, δημιουργήθηκαν περιβόλια, λιοστάσια, σπίτια, στάβλοι, ακόμη και μεταποιητικές μονάδες. Ποιος θα τολμήσει να κάνει οριοθέτηση; Ποιος θα τολμήσει να πει «κύριε εδώ που έφτιαξες τη μονάδα σου είναι ζώνη κινδύνου πλημμύρας, δεν μπορείς να ανανεώσεις την περιβαλλοντική σου άδεια, δεν μπορείς να κάνεις επέκταση της μονάδας, δεν μπορείς να ενταχθείς σε ευρωπαϊκά επιδοτούμενα προγράμματα…»
Το ίδιο συμβαίνει και με τα ρέματα. Ρέματα που σε πολλές περιπτώσεις περνούν μέσα από τους οικισμούς ή πολύ κοντά στα όριά τους. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι σε κάποιο ρέμα δεν έχει κανένα μπάζωμα και καμία καταπάτηση, αν θελήσει η Πολιτεία να κάνει ένα αντιπλημμυρικό έργο και δει το θέμα κατόπιν μελέτης υδρολογικών στοιχείων κτλ και με όρους κλιματικής αλλαγής, θα πει, για παράδειγμα, ότι το ρέμα θα πρέπει να διαπλατυνθεί ένα μέτρο αριστερά και ένα μέτρο δεξιά, τι θα συναντήσει όμως σε αυτά τα δύο μέτρα; Πόσες περιουσίες και πόσες αντιδράσεις; Να, λοιπόν γιατί δεν γίνονται τα αντιπλημμυρικά….
Ο Υπουργός, λοιπόν, ο Περιφερειάρχης και ο Δήμαρχος, ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιον που διοικεί για πρώτη φορά και δεν κουβαλά τις «αμαρτίες» του παρελθόντος, θα σκεφτεί και θα πει «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Γιατί να χάσω ψήφους;»
Όμως δεν είναι έτσι. Οι παθογένειες του παρελθόντος, ακόμη κι αν έρχονται από 40 και 50 χρόνια πίσω, αφορούν όλους μας είτε έχουμε σχέση με αυτή την παθογένεια, είτε όχι, είτε έχουμε επωφεληθεί, είτε όχι. Γιατί, ένα μπαζωμένο ρέμα που θα υπερχειλίσει εκτός από την περιουσία του καταπατητή που θα παρασύρει, πιθανότατα θα πλήξει και δημόσιες υποδομές (δρόμους, γεφύρια κτλ).
Αν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά ως κοινωνία, πρέπει να δούμε το πρόβλημα κατάματα. Και να το αντιμετωπίσουμε με «δύσκολες» αποφάσεις.
agrinioculture.gr
