Γράφει η: Νικόλα Στεφανία, Τάξη : Β2,
2ου Γυμνασίου Αγρινίου "Κοσμάς ο Αιτωλός"
Επιβλέπει η καθηγήτρια: Μαρία Ν. Αγγέλη
Μια άνιση μάχη
Όλα τελείωσαν. Η οικονομική κρίση έφτασε παντού. Μόλις έχασα τη δουλειά μου και η εφορία παίρνει το σπίτι μου. Εγώ και η γυναίκα μου θα μείνουμε στον δρόμο. Τι θα της πω; Τι θα κάνουμε; Εκατοντάδες ερωτήματα στριφογύριζαν στο μυαλό μου όσο περπατούσα για το σπίτι μου. Όταν έφτασα στο σπίτι μου η κατάσχεση είχε ήδη ξεκινήσει. Βρήκα τη γυναίκα μου να κλαίει και να προσπαθεί να τους αποτρέψει. Εικόνα γεμάτη συναίσθημα και κυρίως απόγνωση. Οι προσπάθειές της μάταιος κόπος!
Μόλις με είδε έτρεξε προς το μέρος μου σκορπίζοντας στην κρύα άσφαλτο τα καυτά δάκρυα της.
-Πες μου ότι όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο και ότι όλα θα τελειώσουν. Σε παρακαλώ!
Τα μάτια της όσο μιλούσε καρφωμένα στα δικά μου. Την καταλάβαινα. Και εγώ το ίδιο ευχόμουν. Να ήταν ένα κακόγουστο αστείο. Και όμως δεν ήταν. Ήταν η σκληρή πραγματικότητα. Μας χτύπησε την πόρτα και εμείς της ανοίξαμε........
-Τουλάχιστον έχεις τη δουλειά σου. Θα μπορέσουμε να μείνουμε σε ξενοδοχείο.Συνέχισε το παραλήρημά της προσπαθώντας η ίδια να βρει μια λύση.
-Όχι. Δεν έχω δουλειά πλέον. Δεν έχουμε τίποτα! Της είπα ό,τι δεν ήθελε να ακούσει. Ό,τι φοβόταν.
Και τότε οι μάσκες έπεσαν και τα κροκοδείλια δάκρυα έπαψαν να τρέχουναπό τα μάτια της. Όλα ήταν ένα θέατρο...
-Λάθος εσύ δεν έχεις τίποτα. Ένας τρόπος για να έχω μια πλουσιοπάροχη ζωή ήσουν για εμένα. Τίποτα παραπάνω. Καλή σου τύχη στην άχρωμη πλέον ζωή σου, είπε φεύγοντας βιαστικά...
Τα λόγια της παγωμένο νερό στο πρόσωπο μου, που με αφυπνίζει από τον βαθύ ύπνο που κοιμόμουν τόσο καιρό. Και κάπως έτσι έμεινα μόνος. Χωρίς δουλειά, χρήματα, οικογένεια. Χωρίς τίποτα. Εκείνη έφυγε αφήνοντάς με να δίνω μια άνιση μάχη, προσπαθώντας να γλιτώσω από τον βούρκο της ζωής που όλο και περισσότερο με κύκλωνε και με έπνιγε.
Το να χάνεις το σπίτι σου θέαμα αποκρουστικό, πόνος αβάσταχτος. Το ναχάνεις την οικογένεια σου μαχαίρι δίκοπο στη καρδιά σου που κόβει και ξανακόβει την ήδη ανοιχτή πληγή. Και τα δύο μαζί αργός θάνατος...
Είχα τόσες ευκαιρίες για να φύγω από εδώ, την χώρα που γεννήθηκα, και εγώ τις αρνήθηκα όλες. Μία προς μία. Για τη γυναίκα μου. Για την οικογένειά μου. Για την "ψεύτικη" οικογένειά μου...
Ποτέ δεν περίμενα ότι η κρίση θα μας επηρέαζε τόσο. Οικονομικά και συναισθηματικά. Περιμένεις ότι όλα θα βελτιωθούν και η ζωή σου δίνει μία και επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Πιστεύεις ότι όλα θα βελτιωθούν. Ελπίζεις. Και δεν βλέπεις την πραγματικότητα. Κλείνεις μάτια, αυτιά, τα πάντα. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή αλλά η οικονομική κρίση είναι Μάχη. Μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με τις αδυναμίες μας, με την υπομονή, με την αντοχή μας. Με όλα.
Παντού πωλητήρια. Σκορπισμένα σαν φύλλα στον χειμωνιάτικο άνεμο. Έτσι είμαστε και εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε χάσει τα πάντα και ο μόνος τρόπος διαφυγής θεωρείται η μετανάστευση. Ακόμα και αυτός όμως δεν είναι εφικτός για όλους μας. Μονόδρομος η οικονομική κρίση που όλοι πρέπει να ακολουθήσουμε είτε το θέλουμε είτε όχι. Το θέμα είναι έχουμε τη θέληση να βγούμε από αυτό το δύσβατο μονοπάτι που βρεθήκαμε άθελά μας;
Πρέπει να έχουμε δύναμη και υπομονή για να καταφέρουμε κάτι τέτοιο.Πόσο εύκολα ακούγονται όλα αυτά, αλλά πόσο δύσκολα είναι στις πράξεις. Άνισος αγώνας με νικητές εκείνους που έχουν τη θέληση και παλεύουν με πραγματικό πείσμα. Απελπισία με κατέκλυζε όσο σκεφτόμουν όλα αυτά.
Κανένας δεν θέλει να είναι μόνος του. Ακόμα και αν μερικά άτομα υποστηρίζουνότι η μοναξιά είναι καλή. Ψέμα. Μεγάλο ψέμα. Το λένε για να καλύψουν από τους άλλους τον πόνο και την πίκρα που νοιώθουν και βιώνουν...
Μήπως η οικονομική κρίση εκτός από οικονομικά μας έχει καταστρέψει και ως ανθρώπους;
Αναπάντητα ερωτήματα γυρίζουν στο μυαλό μου...
Οικονομική κρίση.
Πρέπει να περιμένουμε, να έχουμε υπομονή. Να μείνουμε ενωμένοι. Όλοι μαζί θα βγούμε από όλο αυτό αλλά με μια προϋπόθεση: Να είμαστε ενωμένοι. Αξίζει ό,τι και αν συμβεί, ό,τι άσχημο και αν μας φέρει η ζωή, αξίζει να παλέψουμε για το καλύτερο.
Θα μείνω και θα αγωνιστώ για να βελτιώσω τη ζωή μου γιατί το οφείλω κυρίως στον εαυτό μου. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο χείλος του γκρεμού. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
ΜΟΝΑΞΙΑ και ΑΠΟΓΝΩΣΗ...
Όλες οι θετικές σκέψεις που έκανα μέχρι τώρα εξαφανίστηκαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου από το μυαλό μου. Μήπως ο θάνατος είναι η εύκολη λύση; Αν ζήσω δεν ξέρω αν τα καταφέρω. Δεν ξέρω αν έχω την απαιτούμενη δύναμη κι πίστη για όλο αυτό. Αν όμως αυτοκτονήσω σημαίνει ότι είμαι δειλός και αδύναμος.Ότι τα παρατάω με κάθε αναποδιά της ζωής... Ο ηττημένος της υπόθεσης με λίγα λόγια. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι επιλέγω;
Επιλέγω να ζήσω και να αγωνιστώ!
