γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος
Το να βρεθεί κανείς σ’ ένα ορεινό ρέμα μετά από μια έντονη βροχόπτωση και να δυνηθεί έτσι ν’ απολαύσει τη βιαστική κίνηση του νερού που κατρακυλά με δαιμονισμένο ενίοτε ήχο στην κοίτη του ρέματος, είναι κάτι που εντυπωσιάζει όποιον θέλγεται από το κάλλος της φύσης.
Το να βρεθεί μάλιστα σε εξέδρα πάνω από ένα τέτοιο ρέμα μια τέτοια στιγμή είναι κάτι που σίγουρα δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση. Πόσο μάλλον όταν το ρέμα αυτό τυχαίνει να είναι ιδιαίτερου κάλλους.
Κι ακόμη περισσότερο, αν τύχει αυτό να συμβεί σε μια εποχή του έτους που η φύση προβάλλει με πολλαπλά θέλγητρα.
Όπως το φθινόπωρο, ας πούμε. Τότε που η φύση ντύνεται την επίσημη φορεσιά της, πολύχρωμη αλλά και σοβαρή, όπως εξάλλου συνάδει με το στάδιο της ετήσιας αναγέννησής της, αυτό πριν τη νέκρα του χειμώνα, καθώς, όπως συμβαίνει και με τις συνήθειες στην ώριμη ηλικία της ζωής του ανθρώπου, κάπως έτσι συμβαίνει και με το φθινόπωρο.
Μία τέτοια θέση και μια τέτοια στιγμή αποτυπώνεται κι εδώ σε στιγμιότυπο και σε εικόνες από μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή θέση στο ορεινό Θέρμο. Και συγκεκριμένα, από την εξέδρα στο Φαράγγι του Δία στην Αμβρακιά.
Μια ξύλινη εξέδρα είναι, φτιαγμένη προ πολλού με μεράκι και με τον μόχθο ανθρώπων που αγαπούν τον τόπο τους και θέλησαν μ’ αυτόν τον τρόπο να αναδείξουν μια κρυμμένη γωνιά με παραδείσια ομορφιά. Μια γωνιά τόσο κοντά κι όμως τόσο άγνωστη στους πολλούς.
Βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από το χωριό, παραπλεύρως του δρόμου από Αμβρακιά προς Αργυρό Πηγάδι, δίπλα στον νερόμυλο με τη νεροτριβή και στο μικρό αλλά άριστα διατηρημένο πέτρινο γεφύρι από το οποίο διέρχεται ο δρόμος.
Ένας πλακόστρωτος διάδρομος, που ξεκινά δίπλα από τη νεροτριβή και προστατεύεται από ξύλινο φράχτη, οδηγεί μετά από λίγα μέτρα στην ξύλινη εξέδρα.
Μια κατασκευή πολύ όμορφη και λειτουργική, με τα καθιστικά της και με τον ξύλινο φράκτη από τις δυο ελεύθερες πλευρές της φτιαγμένο από ακατέργαστους κορμούς δένδρων προς προστασία των επισκεπτών, καθώς από τις άλλες δύο πλευρές της προστασία προσφέρουν οι βράχοι των πρανών εκατέρωθεν του ρέματος. Κι είναι τόσο ταιριαστά το ξύλο και η πέτρα σ’ αυτόν τον υπέροχο έτσι κι αλλιώς χώρο!
Από την εξέδρα αντικρίζει κανείς παραπλεύρως, στο πάνω μέρος αυτής, τα δυο ρέματα που συγκλίνουν εκεί, ακριβώς δίπλα από την εξέδρα, και μπορεί ν’ απολαύσει τα πληθωρικά νερά, αν τύχει σε κατάλληλη εποχή και στιγμή, να κατρακυλούν από μικρούς αλλά πανέμορφους καταρράκτες και να σμίγουν στο σημείο αυτό, για να συνεχίσουν αντάμα το ταξίδι τους στον αέναο κύκλο της φύσης τους από τον ουρανό προς τη γη και στη συνέχεια στη μεγάλη αγκαλιά της θάλασσας κι από ΄κει πάλι στον ουρανό και ξανά στη γη, σ’ άλλους τόπους κάθε φορά και ξανά και ξανά.
Μια τέτοια στιγμή, μετά από μια έντονη φθινοπωρινή βροχή αποτυπώνεται και στο προβαλλόμενο στιγμιότυπο και στις αντίστοιχες εικόνες από τη θέση αυτή.
Μια στιγμή με μαγική ομορφιά. Κάτι που δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, καθώς οι εικόνες και οι ήχοι μιλούν καλύτερα από τα λόγια.
Μια στιγμή σε μια θέση που η φύση δεν λυπήθηκε να της χαρίσει άφθονο το κάλλος της!
Και που οι άνθρωποι του τόπου αυτού ξέρουν να το απολαμβάνουν κι όχι μόνο!!
Αλλά και να το αναδεικνύουν και να το προβάλλουν, για να το απολαύσουν κι άλλοι πολλοί!!!
