Τελικά, έφτανε μόνο ένας χρόνος συριζανελισμού για να γυρίσει ανάποδα ο κώδικας των κυρίαρχων αξιών μας. Μα ό,τι ήταν κατάπτυστο επί Σαμαροβενιζέλων, είναι σεβαστό επί Τσιπροκαμμένων. Και ό,τι τότε συνιστούσε προδοσία του λαού από την κυβέρνηση, σήμερα συνιστά τον εκβιασμό της. Ο τότε δοσιλογισμός έγινε τώρα “σκληρή διαπραγμάτευση”…
Η μνημονιακή περίοδος 2010 – 2015 σημαδεύτηκε από μια πρωτοφανή επαναστατική ρητορεία. Πολλοί παρατηρητές και αναλυτές της επικαιρότητας την συνέδεσαν με μια βίαιη πολιτικοποίηση της μέχρι τότε απολίτικης μάζας, ιδίως της νεολαίας. Μια σειρά από νέα κόμματα εμφανίστηκαν, μια αλυσίδα από “πρωτοβουλίες πολιτών”, ένα κίνημα για μια νέα “πολιτική χωρίς πολιτικούς”… Όμως το αναποδογύρισμα της επαναστατικής εκείνης ρητορείας που άρχισε το 2015 και συνεχίζεται, αν δεν ήταν ένα κοινό μυθολόι, ολοφάνερα είναι μια “κομματική γραμμή”, την οποία υπηρετούν μεθοδικά υπουργοί και άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι.
Δεν έχει να κάνει με τις προεκλογικές υποσχέσεις που όλοι ξεχνούν όταν γίνουν εξουσία. Έχει να κάνει με την “έσχατη ελπίδα του λαού”. Η τόσο τραγική διάψευση ελπίδων, οδηγεί τον λαό στην αποκαρδίωση, που με την σειρά της οδηγεί στην κόπωση, αλλά η κόπωση οδηγεί μαθηματικά στην εξάντληση και από κει στην εξουδετέρωση όλων μαζί των αντιστάσεων εναντίον πάσης πια εξουσίας… Έτσι όμως ανοίγει ο δρόμος για την ανεμπόδιστη επέλαση της χειρότερης τυραννίας, αυτού του ίδιου του φασισμού.
Αν θέλαμε να παραστήσουμε το φαινόμενο με κάποιοι ευφυολόγημα, θα λέγαμε ότι η προπαγάνδα της κυβέρνησης, αυτή που ασκείται από την κρατική τηλεόραση και, σε λίγο, θ’ ασκείται από την ελεγχόμενη πια ιδιωτική, αυτή η επιχείρηση διαρκούς αποπλάνησης του λαού, μοιάζει με την τέχνη του σατανικού ζαχαροπλάστη που τυλίγει με λαχταριστή σοκολάτα ένα ολοστρόγγυλο αφόδευμα. Προκύπτει ωστόσο ένα μείζον ζήτημα:
Η ηθική της κοινωνίας είναι, τελικά, οδηγημένη από τις δυνάμεις που αυτοχαρακτηρίζονται ηθικές. Και τέτοιες δυνάμεις, άλλοτε είναι η θρησκεία, άλλοτε η αριστερά που (όπως έλεγε και ο Φρομ) λειτουργεί με τους κώδικες της θρησκείας, αλλά και η ακροδεξιά που λειτουργεί με τους θρησκευτικούς κώδικες της εθνικοφροσύνης, στην Ελλάδα δε, με τους κώδικες της Βυζαντινής (αλλά καθόλου Ελληνικής) ρωμιοσύνης. Εννοούμε την καθοδηγούμενη ηθική στάση της κοινωνίας απέναντι σε θεσμούς που την συντηρούν. Δε μπορεί να είναι τυχαίο ότι κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης η ηθική στάση της κοινωνίας απέναντι στους θεσμούς της Πολιτικής και της Δημοσιογραφίας σηματοδοτούσαν ολικά την στάση του εκλογικού σώματος απέναντι στην Δημοκρατία. Ότι αυτοί οι δύο βασικοί πυλώνες της σύγχρονης Δημοκρατίας έγιναν εξόφθαλμος στόχος της καθοδηγούμενης (όπως είπαμε) ηθικής των μαζών, σημαίνει πρακτικά ότι έχουν αντιδημοκρατική πηγή, τα χαρακτηριστικά της οποίας μπορούν να προδώσουν με ασφάλεια τον συνωμότη. Το πλαίσιο δράσης είναι αναγνωρίσιμα ΧΟΥΝΤΙΚΟ.
Λεπτές έννοιες βέβαια για να είναι κατανοητές από έναν όχλο που αρέσκεται στη μασημένη τροφή που του δίνουν με το κουταλάκι γυαλιστερές τηλεπερσόνες. Δεν πειράζει όμως αυτό. Δεν πειράζει, γιατί, αυτό, θεραπεύεται. Έτσι γινόταν πάντα στην Ιστορία. Το ατύχημα είναι άλλο: Έπεσαν στην παγίδα οι στοχαστές. Αυτοί που, στο εργαστήριό τους, γεννούσαν πάντα τον ανατρεπτικό λόγο, μεταποιήσιμο αμέσως σε λαϊκό μόλις ερχόταν σε χημική ένωση με τον συλλογικό εαυτό, τότε δηλαδή που έβγαινε στη δημοσιότητα ως κοινό κτήμα, χωρίς δικαιώματα πατρότητας.
Ας γυρίσουμε όμως στο προκείμενο:
Η ανατροπή των ηθικών αξιών του δημόσιου λόγου που συντελείται (μεθοδικά, είπαμε) από την κυβέρνηση, αποδεικνύει ότι η ξεπεσμένη αριστερά είχε κρατήσει στο γονίδιό της την προπαγανδιστική φύση της, εκείνη που καθοδηγούσε την δημόσια ηθική όχι μόνο κατά την πενταετία που πέρασε, αλλά καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Θα ισχυριστούμε όμως εδώ ότι, αυτό το κατάλαβαν νωρίς οξυδερκείς εθνικόφρονες, αμετανόητα σταγονίδια της χούντας, σκέφτηκαν ευφυώς να το αξιοποιήσουν, και, αφού αρχικά ευθυγράμμισαν τον δημόσιο λόγο τους με τα ζητούμενα της ματαιόδοξης πλέον αριστεράς (βλ. εν συντομία: Μπαλτάκος) καλλιέργησαν έναν ιστορικό τόπο πολιτικής συνάντησης: Τη μέθοδο απαξίωσης των βασικών πυλώνων της Δημοκρατίας, αυτή με την οποία διόρισαν ως πορθητή του κοινοβουλευτισμού έναν αριστερό ηγέτη με ακροδεξιό στράτευμα.
Σήμερα, η κυβέρνηση Τσίπρα εκτρέφει συστημικά μία υποστηρικτική κρίσιμη μάζα, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι ο διοικητικός συγκεντρωτισμός που έχει καθαρή πηγή του τον φασισμό. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται ο άμεσος έλεγχος της ενημέρωσης. Από τον Τύπο ξεκίνησε τις περασμένες δεκαετίες η λαϊκή απαξίωση των δύο βασικών πυλώνων του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, από τον Τύπο ξεκινάει πάλι σήμερα, αλλά σε κυβερνητικό πια επίπεδο, η εμπέδωση του αριστεροδέξιου καθεστώτος. Αυτό που, τηρώντας τα Ευρωπαϊκά προσχήματα και φορώντας στο κεφάλι την Δημοκρατική τήβεννο, δεν θα είναι τίποτε λιγότερο από ένα δικτατορικό καθεστώς, ΑΝ βέβαια καταφέρει και σταθεί στη εξουσία, προτού ξυπνήσει ο λαός και το ξηλώσει, όσο το δυνατόν συντομότερα, πριν γίνει καρκινικός όγκος…
Αρθρο του Παντελή Φλωρόπουλου στο http://agriniovoice.gr
