«…Το κίνητρο που μάς κρατάει ζωντανούς: η δημοτική μουσική παράδοση είναι ένα ποτάμι˙ συνεχώς τρέχει αλλά βρίσκεται πάντα στο ίδιο γεωγραφικό ίχνος, δημιουργεί ακόμα βαθύτερα αυλάκια και χαράσσεται ακόμα βαθύτερα στην ύπαρξή μας. Εμείς επιθυμούμε να μπαίνουμε σε αυτό το ποτάμι, να αφηνόμαστε στην δύναμή του και την ορμή του. Αυτό το ποτάμι στόχο έχει να ξεχύνεται στους ανθρώπους και να μοιραζόμαστε μαζί τη χαρά και τα μυστικά του. Τα μυστικά που το ωθούν με ορμή προς τα εμπρός…»

Η λέξη Σιμπεμόρια αποτελείται από δύο επιμέρους όρους. Το Σι μπεμόλ σημαίνει Σι ύφεση ενώ τη θέση του “μολ” έχει αντικατασταθεί από τη λέξη Μόρια. Μόρια στη μουσική διάλεκτο είναι τα επιμέρους «μικροδιαστήματα» μεταξύ των φθόγγων.

Το μουσικό σχήμα Sibemoria δημιουργήθηκε το 2012. Τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας (Βαγγέλης, Κοσμάς και Παναγιώτης) συναντήθηκαν ως σπουδαστές στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στο ΤΕΙ Ηπείρου. Οι πρώτοι μουσικοί πειραματισμοί είχαν στο επίκεντρο αγαπημένα δημοτικά τραγούδια από τον τόπο καταγωγής τους, το Αγρίνιο. Κατά τη διάρκεια των μουσικών ερευνών και επιτελέσεων συμμετείχαν σε ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων: χοροεσπερίδες συλλόγων, τοπικά και «υπερτοπικά» πανηγύρια, παραστάσεις χορευτικών συλλόγων. Οι συναντήσεις και οι ανταλλαγές με αυτό το χώρο έδωσε ώθηση στην ομάδα να ερευνήσει βαθύτερες διαστρωματώσεις της δημοτικής μουσικής παράδοσης. Σε εκείνη την περίοδο, το έτος 2015, συναντούν τον Βασίλη Σκουμάντζο με τον οποίο διαπιστώνουν ότι μοιράζονται ένα κοινό όραμα. Έκτοτε συμπορεύονται με ένα ακόμη μέλος στον πυρήνα του μουσικού σχήματος.

Η ομάδα αντλώντας την καταγωγή της από το εκπαιδευτικό της υπόβαθρο αλλά και το πολιτισμικό συμφραζόμενο του τόπου της, ασχολείται συστηματικά, σε πρακτικό επίπεδο, με το μουσικό χαρακτήρα της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και των νησιωτικών περιοχών. Παράλληλα καλλιεργούν με πείσμα και περιέργεια τα μουσικά ίχνη από το Ξηρόμερο, το Μεσολόγγι, ορεινό Βάλτο, ορεινή Ναυπακτία και άλλες περιοχές. Η έρευνα, η καταγραφή και η επιτέλεση του δημοτικού τραγουδιού βρίσκεται στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της ομάδας γιατί είναι οι ρίζες που της επιτρέπει να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Παντελή Φλωρόπουλο

Οι νέοι της ηλικίας σας που μπαίνουν στο χορό, νιώθουν άραγε τους στίχους του τραγουδιού ή ακούνε μόνο τον Δημοτικό σκοπό;

Βαγγέλης: Γενικότερα σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των νέων, ο στίχος δεν παίζει πια τον πρωτεύοντα ρόλο. Τα σκήπτρα τα έχει πάρει πια η μουσική ως κριτήριο επιλογής στα περισσότερα είδη μουσικής. Οπότε θα ήταν δύσκολο να αποφευχθεί αυτό το φαινόμενο στο δημοτικό τραγούδι.

Πόσο διαφορετικά χορεύουν οι άνθρωποι της πόλης από τους ανθρώπους του χωριού; Σε τι συνίσταται αυτή η διαφορά; Πόσο διαφορετικά χορεύουν οι άνθρωποι της εποχής μας από τους ανθρώπους προηγούμενων εποχών;

Βαγγέλης: Ο τρόπος που χορεύει κάποιος, δείχνει την ταυτότητά του. Γι αυτό και ο χορός ήταν ανέκαθεν κριτήριο στην επιλογή ταιριού στα χωριά. Οπότε το πανηγύρι αποτελούσε το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς για το κάθε χωριό. Να αναφέρουμε επίσης πως το Δημοτικό τραγούδι αποτελεί το λαϊκό τραγούδι της υπαίθρου, το οποίο διαχωρίζεται από το αστικό λαϊκό τραγούδι. Γι αυτό και ποτέ δεν υπήρχαν πανηγύρια στα αστικά κέντρα, αλλά στο χωριό. Εκεί φαινόταν όχι μόνο η -οικονομική και όχι μόνο- κατάσταση του χορευτή – διασκεδαστή (βάσει του ντυσίματος και των χρημάτων που θα «έριχνε στα όργανα») αλλά και ο χαρακτήρας του μέσω του χορού κι όχι μόνο –κριτήρια που καθόριζαν αν αυτός που χόρευε ήταν κατάλληλος για σύντροφος. Παράλληλα το κομμάτι που θα έκανε παραγγελία, θα σήμαινε επίσης πολλά στοιχεία του εαυτού του. Οπότε έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο και η παραγγελία του χορευτή. Όλα τα παραπάνω στοιχεία αλληλεπιδρούν τόσο με το χρόνο, όσο και με το χώρο, ως προς την επιτέλεση, δημιουργώντας αυτό που λέμε βίωμα.

Μπορεί η Δημοτική Μουσική να γεφυρώσει τις γενιές και τις εποχές; Αν ναι, πώς; Σε τι χρειάζονται την Δημοτική Μουσική οι άνθρωποι της εποχής μας; Μόνο για χορό στους γάμους και στα πανηγύρια; Έχει άραγε να μας πει κάτι περισσότερο; Αν ναι, τι;

Βαγγέλης: Η δημοτική μουσική από μόνη της αποτελεί γέφυρα. Μια γέφυρα πολιτισμού και αξιών στο χώρο και το χρόνο. Δεν αποτελεί μουσειακό είδος, αλλά έχει στοιχεία διαδραστικά. Μπορεί το ποιητικό κείμενό του να κρύβει πολλούς συμβολισμούς χρησιμοποιώντας όρους ενδεχομένως «ξένους» για τα σημερινά δεδομένα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα διαβάζοντάς το κάποιος επιφανειακά να υποθέσει πως αναφέρεται σε χρόνους του παρελθόντος. Όμως η φιλοσοφία, η θεματολογία και οι αξίες του είναι πέρα για πέρα διαχρονικές και επίκαιρες. Οι χοροί και τα πανηγύρια βέβαια δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται απαξιωτικά. Έχουν τεράστιο ρόλο στη ζωή μας και αυτό το βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο που αναγκαστήκαμε να τα βγάλουμε από αυτή. Πέρα όμως από την πλαισίωση κοινωνικών εκδηλώσεων, η δημοτική μουσική αποτελεί πολιτισμικό πλούτο και πεδίο για έρευνα ως προς το περιεχόμενο και το συμβολισμό του δημοτικού στίχου και της μουσικής. Ακόμη ως διδακτικό αντικείμενο η δημοτική μουσική έχει τεράστιο ρόλο στην εκπαίδευση γενικά και πιο συγκεκριμένα στη μουσική εκπαίδευση. Μεγάλοι παιδαγωγοί, όπως ο Zoltán Kodály, συνειδητοποίησαν πόσο μεγάλη είναι η προσφορά του κατά τόπου δημοτικού τραγουδιού, όταν αυτό εργαλειοποιηθεί για τη μουσική εκπαίδευση, αλλά και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας των παιδιών. Είναι κάμποσα τα χρόνια που εργάζομαι ως καθηγητής μουσικής. Το έχω διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, αλλά και με τους συναδέλφους μου που το συζητώ, συμφωνούν πως τα παιδιά των μουσικών σχολείων που παίρνουν συστηματική μουσική παιδεία (τόσο σε επίπεδο ευρωπαϊκής – κλασσικής όσο και σε επίπεδο Βυζαντινής και δημοτικής μουσικής) έχουν μια αξιοσημείωτη ευγένεια και συγκρότηση.

Πού και πώς το λαϊκό παραμύθι συναντά την Δημοτική Μουσική; Ή μήπως δεν την συναντά;

Παναγιώτης: Το λαϊκό παραμύθι όπως και η δημοτική μουσική ανήκουν και τα δύο στον ευρύτερο κύκλο της λαϊκής παράδοσης, οπότε υπάρχει μεταξύ τους ένα σημείο συνάντησης. Μόνο και μόνο από τον τρόπο που μεταφέρονται και τα δύο από γενιά σε γενιά, μαρτυρούν μια κοινή ρίζα. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις πού το λαϊκό τραγούδι με τη δημοτική μουσική είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, όπως για παράδειγμα τα ακριτικά τραγούδια. Στην ουσία ολόκληρο το λαϊκό παραμύθι ή ο λαϊκός Μύθος έχει μελοποιηθεί. Ωστόσο στα τραγούδια της τάβλας και στα υπόλοιπα δημοτικά τραγούδια υπάρχει το στοιχείο του λαϊκού παραμυθιού σε ποιο συνεπτυγμένη μορφή, ώστε να εξυπηρετήσει και τη μελωδία. Είναι δηλαδή γραμμένο σε δίστιχα ή σε μορφή ποιήματος. Αν εξαιρέσουμε την μορφολογία τους, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένα, η θεματολογία τους είναι ακριβώς η ίδια και εδώ φαίνεται η συνάντηση του λαϊκού παραμυθιού με το δημοτικό τραγούδι.

Μπορεί σήμερα ένας επώνυμος αστός στιχουργός να γράψει Δημοτικό τραγούδι;

Παναγιώτης: Για να γράψει κανείς ένα δημοτικό τραγούδι, πέρα από την τέχνη του στιχοπλόκου και την φαντασία, πρέπει να έχει και τα ανάλογα βιώματα, στοιχείο πολύ σημαντικό, όταν μιλάμε για λαϊκή ποίηση και λαϊκό δημοτικό τραγούδι. Όλα τα δημοτικά τραγούδια που ξέρουμε μέχρι τώρα, μιλούσαν για τη ζωή, τον έρωτα, την ομορφιά της φύσης και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του ανθρώπου, ο οποίος – κατά βάση – ζούσε στην ύπαιθρο, σε μία εποχή όπου η καθημερινότητα δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή εποχή. Θα μπορούσε ένας αστός να γράψει ένα δημοτικό τραγούδι ανακαλώντας τα βιώματά του ή τα βιώματα που του έχουν πει, πάντα όμως με το σεβασμό με τον οποίον προσέγγιζαν όλα τα θέματα (της ζωής και του έρωτα και της αγάπης) οι άγνωστοι συνθέτες των δημοτικών τραγουδιών. Λέω «σεβασμό», γιατί, αν παρακολουθήσουμε και διαβάσουμε τα δημοτικά τραγούδια, αναφέρονται σε όλα αυτά τα θέματα με πολύ σεβασμό χωρίς να υπάρχει καθόλου η παραμικρή ιδέα προσβολής του άλλου, πράγμα πολύ σημαντικό στη λαϊκή ποίηση, συνάμα δε και στο δημοτικό τραγούδι.

Πού βασίζεται το Δημοτικό τραγούδι που αναζητά κοινό στο διαδίκτυο; Στο μουσικό άκουσμα ή στην λαϊκή ποίηση που κουβαλά;

Βασίλης: Όπως ποικίλει το κοινό που αναζητά στο διαδίκτυο το δημοτικό τραγούδι, έτσι ποικίλουν και τα αποτελέσματά των αναζητήσεων αυτών. Οι παλαιότεροι, που συνήθως γνωρίζουν τραγούδια, (με την έννοια τόσο του ακούσματος όσο και του στίχου), αναζητούν τίτλους τραγουδιών, δεξιοτέχνες και τραγουδιστές. Το κοινό που έχει μια μικρότερη επαφή με το δημοτικό τραγούδι και ξέρει δεξιοτέχνες και τραγουδιστές, αναζητά κυρίως μόνο αυτούς. Υπάρχουν κι αυτοί που έχουν ελάχιστη επαφή με το δημοτικό τραγούδι, οπότε οι αναζητήσεις τους είναι πιο γενικές, κάποιοι από αυτούς ίσως είναι επηρεασμένοι και από τα χορευτικά σύνολα όπου πηγαίνουν. Έχουμε κι εμείς τέτοιο κοινό. Η πλειοψηφία βέβαια του κόσμου θα μπορούσαμε να πούμε πως ακούει “λαϊκοδημοτικό” τραγούδι. Από αυτό και μόνο θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι το δημοτικό τραγούδι ποτέ δεν είχε μεγάλο κοινό κι αυτό φαίνεται από τις προβολές στις μηχανές αναζήτησης.

Τι έχουν να πουν στη σημερινή νεολαία οι στίχοι και το θέμα ενός Δημοτικού τραγουδιού; Για ποιο βίωμα της νεολαίας μπορούν άραγε να μιλήσουν;

Παναγιώτης: Η θεματολογία του δημοτικού τραγουδιού είναι ποικίλη (πατρίδα, ξενιτιά, οικογένεια, πίστη, έρωτας κτλ.). Ας πάρουμε τον έρωτα να δούμε πώς εξυμνείται στο δημοτικό τραγούδι: Σε ό,τι αφορά τον στίχο, αυτός είναι περιεκτικός και επιλεκτικός με σεβασμό τόσο στα πρόσωπα όσο και τον ακροατή. Εξυψώνει την ερωτική σχέση σε αντιδιαστολή με την χυδαία – συχνά – προσέγγιση σημερινών στιχουργών. Όλα τα παραπάνω προβάλουν μια τελείως διαφορετική κοινωνία, κουλτούρα, τρόπο ζωής και σκέψης από τον σημερινό με αποτέλεσμα όλα αυτά να μην γίνονται αντιληπτά από τον νέο της σημερινής κοινωνίας και γι’ αυτό να τους είναι δυσνόητα, με αποτέλεσμα ν’ απομακρύνονται από την δημοτική μουσική. Όσοι βέβαια μπαίνουν στη διαδικασία ν’ ασχοληθούν πραγματικά και να καταλάβουν τόσο την ομορφιά της ποίησης και της δημιουργίας, όσο και τον σεβασμό με τον οποίον προσεγγίζει όλα τα θέματα, τότε όχι μόνο την αποδέχονται αλλά την ερωτεύονται κιόλας.

Το δημοτικό τραγούδι τραγουδιόταν στους γάμους και τις γιορτές χωρίς μουσικά όργανα. Ήταν το λεγόμενο «τραγούδι της τάβλας». Πώς μπορεί να ξανατραγουδήσει ο κόσμος σήμερα;

Κοσμάς: Σήμερα πια ο κόσμος στην συντριπτική του πλειοψηφία δεν ξέρει ούτε τραγούδια της τάβλας, ούτε και γενικότερα δημοτικά τραγούδια. Οπότε για να ξανατραγουδήσει ο κόσμος, θα πρέπει πρώτα να μάθει δημοτικά τραγούδια σαν ένα πρώτο βήμα. Από κει και πέρα θα πρέπει να αφουγκραστεί τις παλιότερες γενιές που τραγουδούσαν, όσοι άνθρωποι από αυτούς βρίσκονται πια εν ζωή.

Σε ποιοι κοινό απευθύνεται η Ορχήστρα σας;

Κοσμάς: Το δημοτικό τραγούδι, όπως είπαμε και παραπάνω, δεν είχε ποτέ μεγάλο κοινό, ούτε θ’ αποκτήσει και ποτέ, λογικά. Η ορχήστρα μας απευθύνεται σε όλους όσους αγαπούν το δημοτικό τραγούδι και ό,τι συνεπάγεται απ’ αυτό.

Σκοπεύετε να γράψετε δικά σας τραγούδια;

Βασίλης: Είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των δημοτικών τραγουδιών που υπάρχει ήδη και χρήζει έρευνας και διάσωσης. Έχουμε λοιπόν αποφασίσει να υπηρετήσουμε το δημοτικό τραγούδι τόσο μέσω της επιτέλεσης σε κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμους, πανηγύρια κτλ) όσο και μέσω της έρευνάς του. Οπότε σίγουρα, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, δε σκοπεύουμε να μπούμε σε μια τέτοια διαδικασία.

Τα ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ των μελών της Δημοτικής Ορχήστρας SibeΜόρια

Ο Βαγγέλης Ντζούφρας

… είναι δημοτικός τραγουδιστής, λαουτιέρης και εκπαιδευτικός με ειδικότητα στον ταμπουρά – σαζ. Γεννήθηκε το 1990 στο Αγρίνιο. Άρχισε να τραγουδάει από παιδί και το 2000, σε ηλικία 10 ετών ξεκίνησε τη σπουδή του στην Βυζαντινή Μουσική, της οποίας είναι διπλωματούχος. Το 2002 εισάγεται στο Μουσικό σχολείο Αγρινίου, όπου έρχεται σε επαφή με την ενόργανη μουσική και κυρίως με τον ταμπουρά και το λαούτο, όργανα τα οποία έμελλε να τον ακολουθήσουν στην υπόλοιπη ζωή του. Το 2009 αρχίζει η φοίτησή του στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα με ειδικότητα τον Ταμπουρά – Σαζ. Ολοκλήρωσε την πτυχιακή του εργασία με θέμα «Μορφές εξέλιξης της Ζαγορίσιας Μουσικής Παράδοσης μέσω ενδεικτικών εκτελέσεων του Γρηγόρη Καψάλη». Ως κάτοχος πτυχίου διδάσκει από το 2016 έως και σήμερα στο Μουσικό Σχολείο Αγρινίου. Το πάθος του για το δημοτικό τραγούδι τον έκανε να εντρυφήσει τόσο στην οργανοχρησία του λαούτου δίπλα σε αρκετούς δεξιοτέχνες του οργάνου (Φώτη Παπαζήκο, Χρήστο Ζώτο) όσο και στην ερμηνεία του δημοτικού τραγουδιού. Από το 2013 παρακολουθεί μαθήματα φωνητικής με τον Κωνσταντίνο Μπαλατή. Έχει συνεργαστεί με πολλούς γνωστούς μουσικούς και τραγουδιστές: Κώστα Ζούμπα, Νίκο Φιλιππίδη, Παναγιώτη Πλαστήρα, Θεόφιλο Κολοτούρο, Παναγιώτη Λάλεζα, Χρήστο Ζώτο, Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο, Σταυρούλα Δαλλιάνη, Γιώργο Κωτσίνη, Αρετή Κετιμέ, Γιώργο Μαρινάκη, Ανδριάννα Μόκα και πολλούς άλλους.

O Κοσμάς Παπακωστόπουλος

… γεννήθηκε το 1992 στο Αγρίνιο, όπου και μεγάλωσε. Ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του, θεωρητικές και πρακτικές, σε ηλικία επτά ετών. Παράλληλα άρχισε να σπουδάζει κλασικό βιολί. Έχει πτυχίο αρμονίας, επίσης πτυχίο και δίπλωμα Βυζαντινής Μουσικής. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Λαϊκής Παραδοσιακής Μουσικής σχολής του ΤΕΙ Ηπείρου Άρτας με ειδικότητα στο παραδοσιακό βιολί. Η αγάπη του για τη δημοτική μουσική και ειδικά για το λαϊκό κλαρίνο τον οδήγησε στη μαθητεία – σπουδή του λαϊκού κλαρίνου. Μαθήτευσε δίπλα στον σπουδαίο δεξιοτέχνη και εξαίρετο μουσικό, Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο. Παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών «Ερμηνεία ενόργανης και φωνητικής μουσικής», με ειδικότητα το λαϊκό κλαρίνο, στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως ενεργός μουσικός συμμετέχει σε συναυλίες, δισκογραφία, παραστάσεις καθώς και σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα με πολλούς σύγχρονους συνθέτες, μουσικούς και τραγουδιστές από τον έντεχνο και λαϊκό χώρο, αλλά και από τον χώρο της λαϊκής – δημοτικής μουσικής. Είναι καθηγητής του Ωδείου Δυτικής Ελλάδας στις τάξεις του λαϊκού κλαρίνου, του βιολιού και της Βυζαντινής Μουσικής. Επίσης είναι καθηγητής βιολιού στις σχολές Βυζαντινής Μουσικής Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι.

Ο Παναγιώτης Καμζέλας

… γεννήθηκε το 1989 στην Παντάνασσα Τριχωνίδας. Φοίτησε στο το Πειραματικό Μουσικό Σχολείο Αγρινίου (2001-2007), έχει Πτυχίο Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής, Πιστοποιητικό ECDL Progress Certificate (2008), Πτυχίο της Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής με ειδικότητα το Παραδοσιακό Βιολί (2016), Μεταπτυχιακό Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Τμήμα Μουσικών Σπουδών με ειδικότητα το Παραδοσιακό Βιολί (2020). Η πτυχιακή του εργασία είχε θέμα «Αμοργιανή μαντινάδα: Οι διαφορετικές κοινωνικές τις όψεις κατά τον 20ο αιώνα». Η μεταπτυχιακή εργασία του είχε θέμα: «Η Διαμόρφωση της «Ηπειρώτικης Σχολής» στο βιολί μέσω σύγκρισης του σκοπού «Σέλφω», από τις ηχογραφήσεις των Α. Ζούμπα και Λ. Ευθυμίου». Υπήρξε μέλος της Βυζαντινής Χορωδίας της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής Θέρμου, παραρτήματος της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας «Δαυΐδ ο Ψαλμωδός» (2000 – 2008). Από το 2005 μέχρι σήμερα έχει κάνει εμφανίσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ως μέλος ορχήστρας διαφόρων Χορωδιών σαν δεξιοτέχνης βιολιού. Το 2016 συμμετείχε στην δισκογραφική δουλειά του μουσικού σχήματος «Μέτοικοι». Το 2019 συμμετείχε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Αλάτι της γης» σαν δεξιοτέχνης βιολιού, ως μέλος του μουσικού συνόλου του μεταπτυχιακού του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Έχει συνεργαστεί με τον Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο, τον Γιώργο Κωτσίνη, τον Νίκο Φιλιππίδη, τον Θεόφιλο Κολοτούρο, τον Παναγιώτη Λάλεζα, τον Άρη Ντίνα, την Σταυρούλα Δαλιάνη, την Ανδριάννα Μόκα, την Αρετή Κετιμέ, την Λευκοθέα Φιλιππίδη, τον Νίκο Μούτσελο, τον Γιώργο Μαρινάκη και με το μουσικό σχήμα «Τακίμ». Η διδακτική του εμπειρία περιλαμβάνει μαθήματα ως καθηγητής παραδοσιακού βιολιού στο Μουσικό Σχολείο Ρόδου (2017-2018) και στο Μουσικό Σχολείο Αγρινίου (2019 μέχρι σήμερα). Επίσης περιλαμβάνει ατομικά μαθήματα βιολιού (από το 2015) και μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής (από το 2018 μέχρι σήμερα) στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Και, ακόμα, διδασκαλία σε θέματα βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής σε σχολεία και camp της ομογένειας στο Harrisburg της Πενσυλβάνια (Ιούνιος 2016 και 2017).

Ο Βασίλης Σκουμάντζος

… γεννήθηκε το 1983 στο Αγρίνιο. Από μικρός είχε δύο πολύ μεγάλες αγάπες: τη ζωγραφική και τη μουσική. Γιατί και οι δύο αυτές τέχνες έχουν τον ίδιο παρανομαστή, το Ρυθμό. Με τη μουσική ασχολείται από την ηλικία των 12 χρόνων, όμως σπούδασε βυζαντινή εικονογραφία στη Σχολή “Κοσμάς ο Αιτωλός” την περίοδο 2008-2012. Από τότε μέχρι σήμερα αγιογραφεί για ναούς και για ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η μουσική από τα 12 χρόνια του μέχρι σήμερα ήταν ένα πεδίο αυτοδιδαχής. Με εναρκτήριο ερέθισμα και συνεχή μελέτη από τη βιβλιογραφία του Πέτρου Κούρτη ”Η Ελλαδα των κρουστών του χθες και του σήμερα” τού έδωσαν ένα τεράστιο βήμα και ώθηση για την εκμάθηση του ρυθμού και των κρουστών και ιδιαίτερα του τούρκικου τουμπελεκιού. Η ιδιότητα του αυτοδίδακτου τον ώθησε να μελετά και προοδευτικά να ερευνά μουσικά πεδία επί των κρουστών με σημείο εκκίνησης το αραβικό και το τουρκικό τουμπελέκι. Οι μουσικοί του πειραματισμοί τον οδήγησαν στην αναζήτηση δασκάλων προκειμένου να δημιουργήσει μια πιο στέρεη βάση για τη μουσική στη θεωρία της και στην πράξη. Έτσι βρέθηκε δίπλα σε αξιόλογους δασκάλους όπως ο Κ. Αναστασιάδης, ο Ν. Τουλιάτος, ο Β. Λιόσης, ο Κ. Βορίσης, ο Β. Καρίπης, Θ. Δασκαλόπουλος κ.α. Σημαντικά ήταν επίσης τα χρόνια δίπλα στο δάσκαλο του Ωδείου Σύγχρονης Μουσικής Αγρινίου, τον Β. Ροδίτη. Συμμετείχε σε μουσικά project στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε δισκογραφικές παραγωγές και συνεργάστηκε με αξιόλογους καλλιτέχνες της δημοτικής, λαϊκής και έντεχνης μουσικής. Η εικοσάχρονη μουσική επαγγελματική του εμπειρία συνοδεύεται μέχρι σήμερα από την έρευνα πάνω στη μουσική διασταύρωση διαφορετικών καταγωγών. Μέσα σε αυτό το ταξίδι συνάντησε το 2015 την ομάδα SibeΜόρια και οι μουσικές του αναζητήσεις στράφηκαν προς την Ελληνική παραδοσιακή μουσική.

agriniovoice.gr