Κάποτε το χωριό έμοιαζε …σα να σε πνίγει και ήθελες μακριά να φύγεις, να δεις άλλους τόπους, να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, να ανακαλύψεις τον άλλο σου εαυτό, που τόσο τον καταπίεζε το ίδιο το χωριό.

Και ξαφνικά, …δεν βλέπεις την ώρα να γυρίσεις.

⇒ Μήπως και ανασάνεις λίγο καθαρό αέρα.

⇒ Να νοιώσεις ελεύθερος ξανά.

⇒ Να πεις μια καλημέρα.

Η τάση επαναπατρισμού, που έντονα την είδαμε να αναπτύσσετε τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, «φουντώνει» ξανά και ίσως αυτή τη φορά να οδηγήσει πολλούς στο να κάνουν πράξη αυτό που
σκέφτονται, που συζητάνε, που ονειρεύονται.

Ειδικά αυτή την περίοδο, που αρκετοί πρόλαβαν και ήρθαν στα χωριά μας (και χωριά τους), δείχνουν σοβαρά να αναζητούν τρόπους μόνιμης εγκατάστασης.

Προς το παρόν, ψιλο-βολεύονται με τα κορωνοεπιδόματα και τις αποζημιώσεις.

Το άγχος και ο προβληματισμός είναι στο τι θα κάνουν μετά.

Και αυτό το «μετά» βρίσκει απάντηση μόνο στην πρωτογενή παραγωγή.

Υποχρεωτικά, δηλαδή, αφού δεν υπάρχει και τίποτε άλλο…

Υπάρχει, όμως, το χωράφι, υπάρχει το λιοστάσι, υπάρχουν τα παλιά εργαλεία, υπάρχει και η εμπειρία απ’ τα παιδικά ίσως χρόνια.

Αν υπήρχε και ένα συντονισμένο σχέδιο υποστήριξης απ’ την πολιτεία, για το νέο ξεκίνημα όλων αυτών των ανθρώπων, θα βλέπαμε την παραγωγή να ανθίζει ξανά.

Μήπως να το δουν εκεί στο υπουργείο και να ασχοληθούν λίγο;

Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά. Και πολυεπίπεδα!